Zondagse mijmering van een onbeschaafde treinreiziger

Gelukkig hielp mijn ovenklokje me uit de onzekerheid. Dat oude ding laat zich niet op afstand leiden en loopt onverstoord verder op het oude tempo tot ik, zijn enige meester, met de hand aan het knopje draai onderwijl twee toetsen indrukkend.

Mijn mobiel stond een uur voor op de ovenklok en was dus al helemaal in zomermodus, de miezerige motregen aan de andere kant van de tuindeur ten spijt.

Ach, het is zondag en dan mag het niet op een uur aankomen. Komt het vandaag wel op een uur aan, laat me u dat zeggen, dan heet het wel zondag maar is het er geen.

Trouwens, noem het maar een klein startongemak voor een groot komend plezier, te weten zes maanden lang één verloren zonne-uur ‘s ochtends inruilen voor één gewonnen zonne-uur bij het dagslot. De strakke tijdsregeling die, zeer natuuronvriendelijk, geen rekening houdt met de wisselende zonnetocht wordt door dat klokkegedraai weer een beetje gedrukt in de dynamiek zoals de natuur die bedoelde. Zes maanden een uur per dag meer licht. Fantastisch toch.

Daarmee sluit een week af waar ook figuurlijk een wolkje even voor verduistering zorgde, met uw dienaar in de weinig benijdenswaardige rol van lomperik.

Even de situatie schetsen. Ik spreek af met iemand op de trein. Betrokkene blijkt op die richting Puurs te zitten en ik zal me in Antwerpen-Centraal vervoegen. Dan is het zaak de juiste trein te nemen, want loopt het daar mis dan lukt die ontmoeting die dag wellicht niet meer. De andere op de hoogte brengen van het falen, wellicht onmogelijk wegens geen verbinding, afstappen in het volgende station, hopen dat de andere, indien al enig contact is gelukt, dat ook zo heeft begrepen, zo niet de volgende trein terug nemen, als die al op tijd is of überhaupt rijdt, … Enfin, doffe ellende die te vermijden is door dat juiste stel naar Puurs te bestijgen.

Op het aangegeven perron stopt een trein, weliswaar enkele minuten te vroeg. Een trein te vroeg? U begrijpt de onzekerheid, een echte in niets te vergelijken met die van vanochtend, die me beving bij het waarnemen van die bizarre gebeurtenis.

Een conducteur stapte uit, net aan de deur waar ik positie had gekozen als was hij daar besteld.

“Rijdt deze trein naar Puurs?”, stelde ik de vraag die ik toen als de belangrijkste aller kwesties kwalificeerde.

“Goede morgen”, klonk de even verrassende als ten aanzien van de brandende onduidelijkheid weinig soelaas biedende reactie van onder de NMBS-pet.

Ik herhaalde mijn vraag, mijn verbazing uitdrukkend door een grimas die het midden hield tussen een glimlach en een verwijtende grijns.

“Goede morgen”, klonk het weer, vriendelijk maar kordaat.

Toen begreep ik de spoorman. Ik had gesproken als een brutale vlegel aan wie de pogingen tot opvoeding kansloos waren voorbij gegaan.

“Ook voor u een goede morgen”, probeerde ik me te herpakken en ging zowaar nog wat zielig in een soort tegenaanval door op te merken dat het bijna middag was, daardoor insinuerend dat hij door betwistbare woordkeuze zelf voor verwarring had gezorgd. Flauwe kul, het was net 11 uur geweest, nog onmiskenbaar ochtend dus.

Hij bevestigde dat het wel degelijk de trein naar Puurs was, keerde de rug naar me en liet deze jongen betrapt, beteuterd, beschaamd achter. Door de verbluffing die me overviel, vergat ik haast in de wagon te klimmen.

Blijkbaar herken ik in een treinstation geen vriendelijkheid meer wanneer ik die ontmoet. Ik vrees bovendien dat ik niet de enige ben. De volgende conducteur die mijn pad kruist zou ik een knuffel willen geven maar dat zal ook weer gedoe opleveren.

Het is zondag, dag van bezinning. Hierover, dat lijkt me deze week wel gepast.

Ik wens u uiteraard een fijne dag van overpeinzing en hoop mijn onbehouwenheid een weinig goed te maken met deze foto van de lente-teckel die mijn weekeinde opvrolijkt.

Facebook, 26 maart 2023.