We staan voor even boeiende als verwarrende tijden met die onuitgegeven Zweedse coalitie. Zoveel is nu al duidelijk als we de kritieken naast elkaar leggen en vergelijken.
Verborgen camera’s; een uitgemolken televisiegenre dat toch steeds weer wordt heruitgevonden. Leerrijk ook, want je kan mensen blijkbaar erg veel aanpraten. Niet allemaal weliswaar…
De vorige keer dat ik na de zomer niet actief mee aan het nieuwe schooljaar begon, stond er bovenaan de kalender ‘1964’. Negenenveertig keer was ik present, dit jaar niet.
Een leestip? ‘Zwarte Honden’ van Ian McEwan bijvoorbeeld. Boeiend én inspirerend in deze tijd van hijgerige gelijkhebberij naast ingetogen herdenken van de Groote Oorlog (vandaag 100 jaar geleden begonnen bij ons).
Dat kamerlid Peter De Roover enkele honderden euro inschrijvingsgeld meer moet betalen voor de hogere studies van zijn zoon kan ik bezwaarlijk een asociale maatregel noemen.
Dat hebben we op het wereldkampioenschap voetbal alvast geleerd: nationalisme is, ook in onverwachte kringen, bon ton in dit land. Maar de kloof tussen Zijn en Schijn speelt ons wel parten.
De tweede Kamerzitting zorgde al meteen voor heel wat persaandacht voor die achterste bank. Op de sociale media trokken sommigen meteen de kaart van de hypocriete verontwaardiging.
‘Wat was het plezantste in deze campagne’, vroeg Cisse me op de laatste terugtocht. Hoe vermoeiend de campagne ook was, ze bood veel prettige momenten. Het meest deugd deed...
