Diversiteit in Vlaanderen is kleurrijk

Diversiteit in Vlaanderen is kleurrijk

(of was het omgekeerd: kleur in Vlaanderen is divers)

Vlaanderen heeft kleur. Zwart/witdenkers hebben het graag over verbruining en zijn blind voor de verscheidenheid van het kleurenpallet.

 

De Vlaams-Palestijnse onderzoeker naar islamitische radicalisering Montasser Alde’emeh gaf in Doorbraak een even opmerkelijk als lezenswaardig interview. Hij gaat er scherp de confrontatie aan met Dyab Abou Jahjah. Dat zal niet weinige zwart/witdenkers verbazen, want vormen nieuwkomers niet één homogene groep met dezelfde agenda? Dat moslims (of mensen met moslimachtergrond) één gezamenlijke doelstelling nastreven of dat toch zeker horen te doen, daarover zijn de zogenaamde ‘bange blanke mannen’ het alvast eens met moslimfundamentalisten.

 

Ik had het genoegen met beiden in debat te kunnen gaan; met Alde’emeh is dat zelfs niet langer dan enkele dagen geleden. Zijn insteek in het debat lijkt mij stukken boeiender en vooral constructiever dan wat Abou Jahjah over de hoofden uitstrooit. Maar dat zeg ik beter niet hardop, want Alde’emeh wordt door de Jahjahs van deze wereld nu al weggezet als beroepsallochtoon, alibi Ali, bounty of, ergst van al, omfloerste N-VA’er. Ik maak zijn leven niet gemakkelijk door hier te zeer de loftrompet over hem te steken.

 

Overigens, ik ga niet met alles akkoord wat Alde’emeh schrijft of zegt (waarmee ik hem toch weer een beetje uit de wind zet Knipogen), maar vind zijn stem boeiend. Die van Jahjah ook… heel soms. Hij – Jahjah – is nadrukkelijk op de confrontatie gericht. Op veel empathie kan je hem nooit betrappen maar daar gaat hij zeker prat op. Empathie is iets voor mietjes, softies, … Dat is ook een van die dingen die zo’n Jahjah gemeen heeft met extreem-rechts; het Grote Gelijk als Uitgangspunt.

 

Iemand als Bilal Benyaich, de Brusselse onderzoeker naar radicalisering die nu verbonden is aan het Itinera-Instituut, laat ook een eigen geluid horen, weer anders dan Alde’emeh maar zeker even leerrijk.

 

Het internetblad De Andere Mening met de steeds nadrukkelijker opduikende Khalid El Jafoufi luidt dan weer een andere klok. Aan de extreem-linkse zijde heb je mensen als Bleri Lheshi of Ico Maly. De sociologe Nadia Fadil doet haar eigen duit in het zakje. De lijst is daarmee absoluut niet volledig.

 

Buiten de nieuwe Vlamingen met een moslimachtergrond kent Vlaanderen nog vele andere religieuze of culturele gemeenschappen, die veel minder van zich doen spreken in het maatschappelijke debat. Als zij aan de oppervlakte komen, zoals bijvoorbeeld de filosofe Alicja Gescinska, dan speelt de, in haar geval Poolse katholiek, achtergrond mee maar is ze toch vooral filosofe in haar zoektocht naar de vrijheid. Ook dat is weer een boeiende vaststelling.

 


Ook bij de N-VA voelen steeds meer nieuwe Vlamingen zich thuis, want waarom zou ‘allochtoon’ synoniem moeten zijn van ‘links’?


 

Politiek vallen vooral mensen – vrouwen doorgaans – met Turkse (soms Koerdische) wortels op. Onze eigen Zuhal Demir groeide op korte tijd uit tot een vaste waarde op het politieke speelveld; Meyrem Almaci klom zopas op tot het voorzitterschap van haar politieke partij.

 

In de kamer zetelen zes verkozenen met een familiale achtergrond in Turkije, vijf met Marokkaanse wortels. De ‘Turken’ zetelen voor Groen (1), N-VA (1), PS (2), SP.a (1) en CD&V (1); de ‘Marokkanen’ voor PS (2), CD&V (1), SP.a (1) en Ecolo (1).

 

Een links overwicht, dat klopt. Maar ook in die groep domineert de ‘diversiteit’, politici met een eigen overtuiging die niet kan gereduceerd worden tot de, soms al verre, afkomst of, soms intussen verwaterde, religie. Ook bij de N-VA voelen steeds meer nieuwe Vlamingen zich thuis, want waarom zou ‘allochtoon’ synoniem moeten zijn van ‘links’?

 

Kortom, en daar gaat het hier nu even over: er zit steeds meer kleur in de diversiteit. Dat spreekt voor zich als het over kernenergie, arbeidsbeleid, veiligheid enz. gaat. Daarover bestaat geen islamitische eenheidsvisie. Maar ook over samenleving, integratie, multicultuur heeft het debat aan de allochtone zijde weinig van een eenheidsworst.

 

En als je het mij vraagt is dat een uitstekende zaak.

 

 


 

Hier geplaatst op 30 november 2014.

 

Foto: Vlaanderen van boven bekeken.

 

TIP: Dankzij internet kunnen wij ook veel mensen bereiken buiten de klassieke media om. Help daarbij en deel dit artikel. Gewoon op de knop hieronder drukken.

Labels