Opinie

Zondagse mijmering: Het laatste avondmaal

Ik had de eer en het genoegen te mogen aanschuiven bij Het Laatste Avondmaal. Hoewel, nu ik het daar zo protserig neergetikt zie staan, met die hoofdletters en zo, oogt het weinig geloofwaardig natuurlijk. Weliswaar werd steller dezer regels al een behoorlijk aantal keer een jaartje ouder, gisteren nog, doch zo ver terug reikt zijn historie nu ook weer niet dat hij Onze-Lieve-Heer mede hemelwaarts zou begeleid hebben, waarmede we trouwens alweer bij een wederwaardigheid van de aflopende week belanden aangezien die opstijging jaarlijks herdacht wordt ergens in de tweede helft van mei.

Labels

Zondagsmijmering: Lachen is gezond maar gevaarlijk

‘Ik heb jaren niet meer zo gelachen.’ Ilse probeerde weer op adem te komen want had het net uitgeproest en wat ‘het’ ook weze wat je bij een slappe lach uitproest, dat ‘het’ moest er nu wel weer in. De goede oude tijden in het leraarslokaal leken te herleven op die vrijdagavond met oud-collega’s rond de restauranttafel. Tegenwoordig wordt er, naar ik moest vernemen, schier niet meer gelachen aan de leraarstafel. Er valt in het onderwijs niet veel meer te schateren en bovendien concentreert het contact zich tijdens de pauzes blijkbaar steeds meer op het communicatiekastje dat zo veel verder reikt dan de onmiddellijke fysieke omgeving en dientengevolge de voorkeur geniet. Ilse komt bovendien uit een heel moeilijke periode qua gezondheid, dus haar was het lachen om twee redenen al een tijdje vergaan. Maar vrijdag gingen we dus weer voluit.

Labels