Opinie

Het leven ontplooit de mooiere bijzonderheden via het zien, ruiken, voelen maar natuurlijk ook horen. Een vertrouwd stemgeluid, geblaf van de eigen hond of de klanken van de favoriete muzikant brengen rust in de woeste maalstroom der dagelijkse bekommernissen.

Waarom verkies ik geel boven groen, de acht boven de zes, De Vlaeminck boven Merckx, Breughel boven Ensor, Grieg boven Sibelius… Weet overigens dat groen, zes, Merckx, Ensor noch Sibelius bij mij enig negatief gevoelen oproepen, en toch. Op een kruispunt in het leven dient nu eenmaal gekozen en dan, zo bekijk ik het bestaan, dan hou je vast aan die keuze al ben ik er bij de acht bijvoorbeeld ook al wel eens bekaaid vanaf gekomen en was de zes me soms voordeliger geweest.

Zoals hier al eerder vermeld, fascineert het thema Artificiële Intelligentie (AI) me zeer. Het bekommert me trouwens ook en aardig wat mensen die er wél wat van kennen, delen die ongerustheid maar de hersenschim dat daartegen kruid zou gewassen zijn, koester je slechts tegen de prijs van latere maar zekere teleurstelling en dus baat het ons levensplezier de bewondering de bovenhand te geven op de onrust.

Bent u links of bent u rechts? Velen hebben op die vraag met de snelheid van een vingerknip hun antwoord klaar. Betreft het bedaagde figuren, dan zetten ze er centrum voor; leven ze nog in de illusie van de eenvoudige antwoorden dan heet het extreem- of, toch nog wat beter verkoopbaar klinkend, radicaal- en vervolgens L of R. De extreem-bedaagden noemen zich centrum, onverschilligen heffen de schouders.

Tegen die wijsheid - of beter: vaststelling - is doorgaans weinig in te brengen. De zin ‘geld regeert’ klonk ook veelvuldig naar aanleiding van de Amerikaanse verkiezingen. Daarbij worden waanzinnige bedragen besteed. Volgens NPR, een onafhankelijke Amerikaanse non-profitorganisatie, spendeerden alle kandidaten en partijen samen 10,5 miljard dollar aan advertenties. Jawel, u leest het goed. Het gaat wel over wat natuurlijk, zowel qua belang als aantal kiezingen maar het bedrag doet toch naar adem happen.

Enkele dagen geleden liet Frank Judo zijn gedachten nog eens publiek de vrij loop middels een opiniestuk op de elektronische Knack. Wie vertrouwd is met Franks hersenspinsels, zal er zeker met hooggespannen verwachtingen kennis van willen nemen; zijn ze u onbekend, gelieve daar dan dringend iets aan te doen want de heer Judo die ik de eer heb Frank te mogen noemen, behoort tot het naar aanvoelen kwijnende gild der opiniehebbers waarvan de gedachten op stevige grondvesten steunen, bovendien verwoord gebruik makend van een rijke taalpalet.

Tijd om eens tegen wat luie schenen te trappen, me dunkt.

Mocht de ondertitel ‘over de campagne’ luiden, ware u mogelijk meteen ontmoedigd om de lezing verder te zetten aangezien daarmee de indruk gewekt zou zijn dat u op de absolute valreep nog een scheut verkiezingspropaganda te verteren zoudt krijgen. Welaan, weest gerustgesteld, uw brievenbus werd reeds voldoende geteisterd, de koppen van politici staan intussen ingebrand op uw tv-scherm, uw tijdlijn lijkt op een doos kleurpotloden, kortom, u bent het beu. Ofwel dacht u diep na en hebt u uw dobbelsteen gesmeten, ofwel dacht u nog niet na en smijt u uw dobbelsteen naar goed valle die neer, ofwel dacht u weliswaar na maar komt er niet uit: alleszins, het is welletjes geweest, de ogen van de dobbelstenen mogen nu geteld, de uitslagen bekend gemaakt, blikken analisten opengetrokken.

Ongetwijfeld valt mijn pleidooi bij menigeen op een koude steen maar dat mag me er niet van weerhouden het hier af te steken bij wijze van inleiding en als richtinggever voor wat komen gaat. Bekijk politici met passend erbarmen, zeker de volgende dagen, leef mee want ze moeten balanceren op uitermate slappe koorden.

Techneuten als Elon Musk en bureaucraten hebben één ding gemeen, schrijft Peter De Roover: minachting voor het parlement.