Zondagsmijmering: Over een strijkstok

Ik beweer met zoonlief op de arm mijn levenlang op zee gevaren te hebben, bevraag Annemarieke naar haar dubieuze bezigheden, doe suggesties wat met de dronken zeeman aan te vangen, beschrijf mijn succesrijke loopbaan bij de vakbond, vraag me af hoe dat kindeke hier in de kou ligt, bezing het eenzame huisje op de hei en probeer duidelijk te maken waarom het aanbeveling verdient kennis te nemen van de inhoud van de krant van fabeltjesland. Het repertoire gaat breed.

Voor de absolute favoriet moeten we naar Dublin. Het droeve lot van een mosselverkoopstertje kan onze spruit niet bezongen horen zonder in slaap te vallen.

Er zijn ook mensen die wél prachtig zingen, die van La capella reial de Catalunya bijvoorbeeld. Die traden woensdag op in het magnifieke kader van de Antwerpse handelsbeurs op het Laus Polyphoniae festival. Ze werden begeleid door Hesperiòn XXI en ik mocht het optreden bijwonen vanop de eerste rij.

Kenners weten nu dat de naam Jordi Savall gaat vallen. Niet-kenners reageren met ‘Jordi Wie?’ Inderdaad, Savall kom je niet tegen op hippe zomerse festivalweides en de oude muziek (we hebben het hier over écht oude muziek; middeleeuwen, renaissance en als het echt wat moderner moet desnoods een streep barok) is geen spek voor ieders bek.

Maar Jordi Savall is, neen vormt in zijn genre de absolute wereldtop en toen ik het 85-jarige icoon op een drietal meter afstand het podium zag opklauteren overviel mij een beheerste vorm van wat Londonse tienermeisjes in de jaren ‘60 voelden wanneer ze John Lennon uit een limousine zagen stappen.

Het optreden benam de adem en toen hij en zijn kompanen het aanhoudende applaus in ontvangst namen, bewoog Savall frêle en vervaarlijk dicht langs de rand van het podium. Hoewel geestdriftig mee-applaudisserend hield ik me paraat om de arme man op te vangen mocht hij van het podium donderen. Geen ogenblik liet ik mijn aandacht verslappen om zonodig naar voren te schieten. Bij een staande ovatie sta je natuurlijk al op de benen, dat scheelt cruciale seconden.

Jordi Savall viel gelukkig niet maar toen hij bij het verlaten van het podium zijn wandelkruk van de grond nam, stootte hij tegen het tafeltje waarop de strijkstok lag waarmee hij zijn vedel zo hemels had beroerd. Die viel vervolgens van het podium, recht voor mijn voeten.

Met passende eerbied nam ik de strijkstok en gaf die aan de meester. In zijn ogen zag ik, althans meende ik te ontwaren, naast opluchting omdat zijn alaam ongeschonden was gebleven een glimp van dankbaarheid.

Ik mocht Jordi Savall zijn strijkstok aanreiken. Het is een schone week geweest.

Fijne zondag gewenst

Foto: Tijdens het optreden mocht niet gefotografeerd worden. Daarvóór wel. Bewonder het unieke kader en helemaal links op het tafeltje ‘dé strijkstok’. 

Facebook, 31 augustus 2025