Zondagsmijmering: Over fopspenen

Ik lees zelfs zijn zondagsmijmeringen want ontdekte een vertaalapp die Nederlands omzet in babygekraai. En omgekeerd, en die zal ik nu eens gebruiken om papa’s zondagsklus over te nemen; dan kan hij lekker blijven rusten. Ik kraai in het babies in de app en het komt er in het Nederlands uit. Handig ding. Voorzichtig zijn mobieltje van zijn nachtkastje grabbelen nu en aan de slag.

Waarover zou ik het hebben? Ik zal eens een serieus thema aansnijden, bijvoorbeeld wat ten onrechte aan de aandacht van grote mensen ontsnapt: de kwestie van het naar de mond brengen der fopspeen.

Uiteraard verkies ik het origineel maar nadat ik de fopspeen de eerste keer maar een bedenkelijk namaaksel vond, moet ik intussen toegeven er verslingerd aan geraakt te zijn, onverminderd die voorkeur uiteraard.

Mama of papa steken die met een opmerkelijke nonchalance in mijn mond alsof het niks is. Een mens kan niet hulpeloos blijven en dus besliste ik deze week het gewoon zelf te doen als het dan toch zo gemakkelijk is.

U moet weten dat ik onlangs ontdekte dat die vlezige trommelstokjes aan mijn ellebogen door mij zelf kunnen worden bestuurd. Geweldig toch want ik dacht al heel mijn leven dat die zomaar wat molenwiekten.

En dan die vijf worstjes aan het uiteinde, daarmee kan ik grabbelen en grijpen, ik kan die ook in mijn mond steken. Geweldige vaststelling, laat ik je dat maar vertellen, daar ga ik nog plezier aan beleven.

Je kan die worstjes dus ook in dat ringetje van de fopspeen haken heb ik ontdekt. Het nut daarvan was me niet meteen duidelijk want zo trok ik het ding UIT mijn mond, terwijl het er IN moet maar wie schetste mijn verbazing toen bleek dat ik de tutter daarmee ook NAAR mijn mond kan brengen. Nu hoorde ik papa onlangs zeggen dat hij dacht dat ik een grote mond ga krijgen - naar het schijnt brabbel ik aardig wat af - maar dat valt toch serieus tegen wanneer ik die fopspeen er in moet zien te krijgen. Het ding botst tegen mijn voorhoofd, landt op mijn neus, mijn keel, mijn lippen, dan zit het ringetje weer in de weg, noem het op, maar in mijn mond steken: dat is gene kattenpis.

Als het dan eindelijk toch lukt, tja dan vergeet ik dat die worstjes nog rond het ringetje zitten en trek ik de tutter er toch weer uit. Helemaal opnieuw beginnen dan. Zit het rubbertje dan eindelijk bijna juist, schiet mijn trommelstokje toch weer plots de andere richting uit zeker. Die aanhangsels zijn echt wel moeilijk te besturen.

Vermoeiend allemaal hoor; ik hoop dat ik niet zo blijf sukkelen want je kan toch niet eeuwig rekenen op mama of papa (al heb ik de indruk dat mama dat wel fijn zou vinden); tenslotte ben ik al ruim vier maanden oud.

Wat me trouwens ook heel erg verbaast: ik kan zo’n vijf worstjes aan het uiteinde van die trommelstokjes in mijn mond wriemelen maar dan kan die tutter er niet meer bij, wat ik ook probeer. Snap ik niet. Jullie? Dan mag je dat hieronder in de reacties wel eens uitleggen.

Nu worden mijn typworstjes toch wat moe, dus ga ik papa’s mobieltje terug wegleggen en weer wat pitten.

Eerst nog een passende foto proberen maken, de tekst online zetten en dan die tutter in mijn mond proberen foefelen. Amai, het wordt weer een drukke dag.

Dus, zoals papa elke week schrijft:
Fijne zondag gewenst en slaapwel.

Foto: Betere foto lukte me niet, je zal het hier mee moeten doen. In ga terug maffen.

P.S.: Niets vertellen aan mama en papa over die app hé. Beloofd?

Facebook, 12 oktober 2025