Zondagsmijmering: Over de sluitspier

Toch begeef ik me opnieuw naar de rand van het oorbare om u deelachtig te maken aan het tafereel waarin wij ons gedrieën neervlijen op ons ledikant, vader zich aan de ene, moeder aan de andere kant van het wichtje positionerend om vervolgens met volle teugen te genieten van dit in levend marsepein uitgevoerd brokje onschuld.

We zien de groot gesperde kijkers rondturen, teneinde het harde schijfje te vullen, om vervolgens, wanneer ze mama’s blik kruisen, getuige te zijn van lipjes die zich in een allesvertederende plooi leggen. De oogjes, al helemaal in staat liefde te herkennen, zeggen de woorden die het mondje nog maar kan pruttelen: ‘dag liefste mama van de hele wereld’.

Een paradijselijk tableau met aan de ene zijde overborrelende moederliefde en aan de andere zijde, naast vaderlijke vertedering, toch ook de bekommerde bedenking: wat brengt morgen voor die dreumes? Waarheen voert de wereld? Tja, daar kan hij weinig aan doen. Maar hoe beweegt hij in die wereld? Dat heeft hij wel voor een flinke kluit in de hand en wij een heel klein beetje.

Zowel idylles als gemijmer kunnen verstoord worden, bijvoorbeeld door een geurtje dat aangeeft dat de sluitspieren van het marsepeine ventje nog niet op punt staan. Dus hop, met hem tegen de schouder naar het aankleedkussen getogen.

We brengen onze dagen uiteraard slechts deels door in de beslotenheid onzer slaapvertrek, verder spelen die zich af in de ruime wereld. Een wereld die leert dat hart en verstand een duo vormen dat best niet opgesplitst wordt wanneer er dient gehandeld. Hopelijk bekwaamt hij zich in de uitdagende balanceerkunst, mijmerde ik onderwijl de luier onder het bipsje schuivend.

Te vroeg evenwel. Een boog baby-pipi miste de openstaande lade maar net. De gedachte dat sluitspieren leren beheersen ook geen kwaad zou kunnen, begeleidde het wegvegen van het plasje.

Als ik door sociale media scrol of vooraanstaande politici of opiniehebbers bezig hoor in die ruime wereld, lijkt het echter alsof steeds meer mensen de capaciteit derven om de bovenste sluitspieren te beheersen.

‘Niet spreken zonder vel voor uwen buik’, leerde mijn vader mij en dat was een wijze man.

Er bestaan ook andere leidraden zoals ‘eerst spreken, dan nadenken’; ‘op alles wat beweegt, schieten’; ‘er bestaat maar één register, dat van de overdrijving’; ‘van zelfbeheersing krijg je jeuk’ of ‘een dag niet getoeterd, is een dag niet geleefd’.

Zouden die het gevolg zijn van buitensporig gepamper, dacht ik terwijl ik exemplaar twee dichtkleefde.

Fijne zondag gewenst

Foto: Wie vroeg genoeg op pad gaat, heeft de Meir voor zich alleen.

Facebook, 24 augustus 2025