Ouders die na je geboorte niet meer verhuizen, het klinkt ouderwets maar heeft onmiskenbare, toegegeven emotionele, pluspunten. Zo blijft je kinder-/adolescentenkamer nagenoeg onaangeroerd en wordt die jaren later een echte teletijdmachine naar een tijd die de meesten onder ons toch wel als ‘mooi’ zullen omschrijven. Ik stootte in een lade op een doos half opgebruikte kleurpotloodjes en een slijper alsof ik ze daar gisteren heb achtergelaten, terwijl dat in de echte tijdstelling zowat vier decennia geleden is. Op een stapeltje ergens opzij lag het boekje ‘Peter leert autorijden’ waarin ene Peter, waarmee ik me om voor de hand liggende redenen zeer verbonden voelde, zich waagt aan het stuur van een sportwagentje op kindermaat, zich daarmee één keer ontrukkend aan zijn normale bijrolletje in de Tiny-reeks. Het blijft allemaal, ook na die lange tijd, zo vertrouwd. Wat een onmetelijke stockageruimte bevindt zich toch tussen de beide mensenoren.
