Opinie

Het verschil tussen reces - de vergaderingen worden opgeschort - en vakantie - uitstrekken met de zalige wetenschap daar niet bij gestoord te zullen worden - bleek voorbije week weer cruciaal. Geen commissiezittingen, plenaire vergaderingen of partijbijeenkomsten voor mij; geen gemeenteraad, schepencollege of bestuursvergadering voor haar.

Het reces kwam voor de regering-De Croo niets te vroeg. De amechtige zoektocht naar iets wat lijkt op een geloofwaardige zomerdeal leverde slechts minipakketjes op die er in essentie op neerkomen dat de Vivaldi-partijen akkoord gaan de noodzakelijke socio-economische hervormingen uit te stellen.

Uiteraard zou ik nu graag het verwachtingspatroon kennen dat de titel van deze zondagsmijmering bij u oproept want ik ga inderdaad wat neertikken over kontjes.

Ik heb net ‘de beest’ uitgehangen en hoop van u hetzelfde. Gelukkig viel 11 juli niet enkele dagen eerder want dan was ons leeuwtje bevangen door rook. De wind zat woensdag gelukkig goed genoeg om de verschrikkelijke brand in mijn oude alma mater niet te laten uitgroeien tot een absolute stadsramp. De echt authentieke oudste gebouwen van wat in mijnen tijd nog UFSIA heette, bleven dankzij die windrichting gespaard. De prijs voor die chance was mild want deze wind dreef de rook via een openstaand venster ons huis binnen.

‘t Mijmeren begon wat later vandaag, want de dag van gisteren eindigde ook later, namelijk vandaag.

Niet meteen het meest sexy thema, de belastingschijven, maar wat ik in het parlement aanklaag kost u wel hopen geld dat langs de achterdeur wordt weggenomen door de regering-De Croo die intussen in uw voortuin voortdurend toetert hoe veel ze doet voor uw koopkracht.

We kunnen al van alles. Nieuwe heupen steken, het is routine geworden; robots op smsjes doen antwoorden alsof het een oude schoolkameraad betreft, het ligt binnen handbereik; de rekening op het terras betalen en dan iedereen zijn deel via een scan laten storten, we doen het alsof we nooit anders kenden; ijsjes maken met inktvissmaak, goesting is kopen. Elke dag komt er straffe kost bij. De toekomst voorspellen, dat lukt echter nog niet echt.

Ik wou haar via deze weg een briefje schrijven maar ga dat niet doen. Ik ga haar niet eens ‘taggen’ in dit bericht. Gisteren appte ik om te vragen hoe het haar ging en eindigde ons digitaal gesprek met de raad de wereld maar even te laten voor wat die is. Het zou getuigen van weinig zin voor consequentie om haar vandaag zelf niet met rust te laten.

Politici horen ter verantwoording te worden geroepen, in het bijzonder bij verkiezingen. Wie zich verschuilt achter burgerbevragingen en expertgroepen ontloopt dat oordeel.

Ik hou van distels, laat ik dat maar gewoon meteen toegeven. Mogelijk ben ik distofiel geworden in Schotland waar die koppige plant zich tot in de meest woeste uithoeken weet te handhaven. Ooit vertelde een oude Schot me dat een distel de enige plant is waarvoor schapen de snuit ophalen. Tja, het is dat of de snuit openhalen natuurlijk. Het Schotse landschap zou dus zo distelrijk ogen omdat de schapen de rest kaalvreten. Of het verhaal klopt, weet ik niet maar dat ik het me nog herinner niettegenstaande de hoeveelheid whisky die dat gesprek begeleidde, mag een mirakel heten.