Zondagsmijmering over verloren hondjes

Het veroberen van enige worstenbroden, op die parking dikwijls verward met een van vet druipende worst gewrongen in iets pistolee-achtig, in de periode rond Driekoningen, dat gebruik breekt wel door de muren van de Scheldestad. Daarbij mag worden opgemerkt dat de traditie naargelang verder van de Schelde overgenomen aan sterke verwatering onderhevig is.

Op de vraag bijvoorbeeld om worstenbrood aan te bieden in onze fractiegangen, volgde op de vaststelling dat het actieterrein op maandag zich teneinde het ivorentoren-syndroom enigszins te milderen voor velen buiten het parlementsgebouw situeert, de suggestie van een niet-Antwerpenaar, hoeft dit er trouwens bij vermeld, de traktatie naar donderdag te verzetten.

Los van het feit dat in het Brusselse geen bakker in staat is het originele worstenbrood enigszins benaderend te produceren, getuigt het van een brutaal gebrek aan inlevingsvermogen om voor te stellen verloren maandag naar een donderdag te verplaatsen als gold het een banale personeelsvergadering.

Ik keer naar het pad dat ik vandaag wenste te bewandelen. Verloren Maandag spreidt zich uit over Vlaanderen, lopend weekeind doet zich het omgekeerde voor. Twee hondjes brengen teweeg dat Vlaanderen - inbegrepen een stuk Nederland - zich deze drie dagen uitspreidt over Antwerpen.

Xolo en Bull Machin struinen door de straten, niet zo onopvallend mogelijk snuffelend in achterafstraatjes en schichtig wegstuivend wanneer te veel volk in het verschiet opdoemt zoals echte straathonden betaamt, maar met veel gedruis en begeleid door een stevige beat.

Ze doen de straten vollopen, de menigte, jong en oud, ogenschijnlijk opdelend in elkaar naar het leven staande hordes. De aanhangers van de Mexicaanse naakthond versus de liefhebbers van de Brits Bulldog, de eerste groep de tweede, in volle onbegrip bij steller dezer regels, in omvang zeer overstijgend. De tweedeling in de koekenstad is deze dagen die tussen den Antwerp en den Beerschot haast gelijk, waarbij ik graag opmerk dat den Barechoem daarbij als geschikt compromis dienst kan doen, evenwel met twee wezenlijke verschillen.

De op te vangen klanken tonen aan dat deze tweestrijd zich afspeelt, zoals gezegd, tussen ingezetenen uit alle windstreken, van verre buiten de stadswallen hondjeswaarts getogen.

Het tweede onderscheid is wezenlijker. De kloof tussen Xoloianen en Bull Machinisten is flinterdun. Het is een kloof die niet scheidt, ze verbindt. De ene Xoloiaan keuvelt met een Bull Machinist, de andere Bull Machinist klinkt het glas tegen de pint van een Xoloiaan. Drie dagen lang hangt een sluier van gemeenschappelijk amusement over de stad. De hondjes zorgen bij iedereen voor een zalige adrenalinestoot.

Bij iedereen? Neen, er wordt ook gezeurd, hoe zou het ook anders kunnen. ‘Hoeveel kost dat, al die positiviteit?’ ‘Pfft, allemaal schijn, het zijn helemaal geen honden maar, toegegeven, ingenieuze mechanische bouwsels.’ ‘Waarom kennen we het parcours niet, moet ik ze ook gaan zoeken ofwa?’ (Terwijl het zoeken van de hondjes net onderdeel is van de belevenis.) ‘Ik heb niet de indruk dat alle bevolkingsgroepen worden bereikt.’

Moraal van het verhaal: probeer nooit iedereen tevreden te stellen.

Ik rond af want seffens staat, ergens op het Zuid, de grote loopwedstrijd op het programma tussen twee reuzenhondjes die een stad drie dagen lang deed samengenieten en mij deed rondhossen als een straatjongen die geen belevenis wil missen. Dromen zijn bedrog maar nachtmerries ook terwijl dromen zoveel fijner zijn.

Fijne zondag en misschien tot op het Zuid straks.

Facebook, 27 augustus 2023