Zondagse mijmering: Ont-bij-t

Qua imago zit evenwel het gros van het dierenrijk tussen beide - ik schreef bijna bijde - geprangd. Lammetjes, kleine poesjes of bambi’s, die laten bijen nog het nakijken maja, die zijn extreem knuffelig natuurlijk. Bijen knuffelen lukt niet maar ze staan erg dicht bij dat troetelpodium.

Ratten, hyena’s en teken kloppen de wesp wellicht op de afkeer-hitparade, althans bij mensen die niet op een zomers terras zitten te aperitieven. Of buiten ontbijten met pas geperst appelsiensap of een open potje confituur naast de koffiemok. Bij hen staat de wesp met grote voorsprong onderaan (met achterstand dus eigenlijk).

Komt er een bijtje - bij voorkeur als verkleinwoord te bezigen - aangevlogen dan lijkt het alsof we het horen zoemen dat het net van een bloemetje komt, volop honing aan het produceren is en misschien even de tijd maakt om vriend-lavendel te gaan groeten alvorens nog wat stuifmeel rond te dragen, waarna het al wegvliegend het poezelige poepje laat bewonderen. #Beebutt is een dingetje op instagram. Dergelijk vliegend honneponnetje verhoogt de reeds aanwezige zomerse ochtendsfeer in hoge mate. Weet dat het bijtje dan nog niet eens opschept over het feit dat het er voor zorgt dat de mensheid blijft voortbestaan. Drukdrukdruk maar alles voor het goede doel.

Maar dan, u had het kunnen raden, duikt vanuit het niets de wesp op. Dat irritante onding zaait meteen bij verschijnen paniek alom. Stoelen vallen wegens verschrikt opspringen, kreten van angst worden geslaakt, zoetigheden bedekt, lippen in een grijns getrokken bij het afwenden van het hoofd. De ontbijter, tot dan een vriendelijke levensgenieter die de brioche verder wil oppeppen en de keuze tussen abrikozenjam of choco, beide in zo’n kleine éénportiepotje geschept, als ochtenduitdaging wel vindt volstaan, transfigureert in een vingerknip tijds tot een nietsontziende wraakgod, nog slechts gedreven door die ene queeste: het ontwespen van de ontbijttafel.

Bij deze situatie aanbeland - ik zou er niet over mijmeren ware ik gisteren niet in dergelijke situatie terechtgekomen, in amper als mild te kwalificeren paniek schietende tafelgenote incluis - onthult zich een wezenskenmerk van de omzittenden.

Lossen we het probleem wesp-vriendelijk op? Tenslotte is het beestje ook maar wat God er van gemaakt heeft en aangezien wij amper kunnen bevroeden wat Zijn grote plan omhelst, blijft er de mogelijkheid dat wespen daarin een weliswaar tot vandaag verhulde maar wel cruciale rol spelen. Misschien, ik zeg maar wat, maakt een wespensteek immuun voor de gevolgen van de klimaatverandering, wat een kleine prijs voor een groot geschenk zou zijn.

Wie kiest voor de behoudende aanpak kan de wesp proberen vangen in een glas met daarin een weinig zoetigheid als lokmiddel en de gevangene vervolgens een eind van de ontbijttafel weer in vrijheid stellen. Men loopt dan wel het risico dat het betroffen dier eerder terug aan aan de honingpot zit dan de wespvriendelijke probleem-niet-oplosser.

Aan de andere kant van het mensenspectrum vinden we de liefhebbers van het drastische werk. Doorheen het jaar zorgverlenende verplegers, secure boekhouders of gedreven leerkrachten, blijken ze nu geen techniek onbeproefd te willen laten om de onverbiddelijke zoemer definitief van het toneel te verwijderen. Geen hulpeloos handgebaar dat wil wegjagen doch de wesp alleen maar driester maakt; neen de grove middelen ingezet.

Leep wordt het extra bijgevulde fruitsapglas met één achteloos vingertje richting wesp geschoven, onderwijl de wereldpolitiek ogenschijnlijk kwansuis becommentariërend en dan, wanneer de wesp zich net voldoende ver over de rand waagt - aan de binnenkant uiteraard - , als de weerlicht een servet er op gedrukt.

Is de wesp te snel, dan stijgen kreten van afgrijzen op want iedereen beseft: de represailles waartoe een getergde wesp in staat is, horen niet beschreven in een zondagse mijmering. Het komt veelvuldig voor dat de teersten gillend de tafel ontvluchten met achterlating van rozijnenkoek en bosbessenyoghurt.

Lukt het wel en zit de wesp gevangen, dan zal de triomferende listigaard vervolgens op zoek gaan naar een plankje of glazen oppervlak dat kan dienen om het fruitsapglas waterdicht af te sluiten. Hij schuift dat omzichtig onder het doeken servet - een cruciale fase die de hele operatie nog kan doen falen - en gaat dan over tot de afsluitende handeling, te weten het als gek schudden tot de gevangen wesp geen teken van leven meer geeft. Met lette op want zo’n ondier is taai en kan zelf na langdurig geschud en ogenschijnlijk verscheiden, na het weghalen van het bedeksel toch nog wegvliegen, de omstaanders in totale verslagenheid achterlatend.

Lukt de moordpartij wel, dan schaart het gezelschap zich weer rond de dis om het ontbijtritueel voort te zetten. Vader - in de meeste gevallen de voltrekker van het beschrevene - geniet van het gevoel zich bevestigd te hebben als soeverein en betrouwbaar beschermer van de kroost, moeder herstelt de verbroken orde op tafel, zoonlief verbaast zich over de vertoonde oerkracht die hij in vader uitgeblust meende en de dochter roept in blijde opwinding: ‘kijk daar, een bijtje’.

Fijne zondag gewenst

(Noot 1: De lezer weze gewaarschuwd. Bovenstaande mijmering weerspiegelt niet langer de geldende maatschappelijke opvattingen qua dierenrechten en gezinssamenstelling noch genderrollenpatronen. Zij dient dan ook ongelezen te blijven, tenzij voor onderzoek van academici in de genderstudies of dierenrechtenactivisten die, teneinde ze te bestrijden, op zoek gaan naar achterhaalde ideeën die boomers tot vandaag nog durven huldigen.)

(Noot 2: Had u mijn ‘potkastjes’ al beluisterd? De tweede ging gisteren de wereld in. Over het onvergetelijke jaar dat we vergeten zijn: 1848. Hier de koppeling naar het Siciliaanse verhaal: https://open.spotify.com/episode/3Pn2sL23wSkJOE6SMDyK1Q...)

Facebook, 30 juli 2023