Opinie

U hebt het vast niet gemist, het fijne nieuws uit de hoek van de Vlaamse regering. Er was uiteraard het stof dat de ploeg bijna maar dan toch niet deed stikken maar daarover wil ik het hier niet hebben. De boerenkrijg over wat de boeren krijgen, inspireerde me vorige week al en de ene zondag is de andere niet.

Voorbije week lokte de plicht mij enkele dagen naar Wenen. De week tussen kerst en nieuwjaar mocht die keizerlijke hoofdstad mij ook al onder haar bezoekers tellen maar toen betrof het een parti plaisir.

U kent zeker het, in het bijzonder ter linkerzijde van de Schelde, linkerzijde wanneer u de loop van het stromende water zeewaarts volgt, geuite verwijt dat alles wat televisiekijkend Vlaanderen voorgeschoteld krijgt in het Antwerpse dialect uitgesproken wordt. Hoe dichter bij de koekenstad, hoe meer de wenkbrauwen aan het fronsen gaan bij die al te boute bewering. Aantwaarps? Zelfs wat Tom Waes uitkraamt, komt niet in de buurt van het idioom dat sinjoren als het hunne (h)erkennen.

Mag ik u, indien u deelneemt aan het Tournée Minerale fenomeen, de ondersteunende mare overbrengen dat we welhaast halfweg deze, overigens van de twaalf kortste maand zijn aanbeland. Niet dat daarmee het ergste leed geleden is want de eerste helft ener inspanning moet geacht worden de meest dragelijke tijdspanne daarvan te vormen. Maar goed, twee weken van de kwelling zitten er wel op, de opsteker daarvan melding gemaakt te zien, verdient u wel.

Enkele weken geleden biechtte ik hier een zonde op, weliswaar een uit de pekelcategorie en dientengevolge mijn zieleheil vermoedelijk slechts matig in het gedrang brengend maar die toch aantoonde dat ook het vlees uwer dienaar bijwijlen zwak blijkt en zelfs meer dan vanuit het oogpunt der deugdzaamheid passend mag heten. Wanneer ik bij deze trouwens de indruk wek dat genoemde misstap slecht eenmalig begaan zou zijn, dien ik er hier terstond een nieuwe te erkennen.

Kindjes kwamen dus uit de bloemkolen - wat de vraag doet rijzen waarom we het kleine grut dan ‘onze spruiten’ noemen, maar goed - of, die versie stond ook ter beschikking, werden ingevlogen door ooievaars. Wanneer gevorderden ingelicht dienden omtrent de omstandigheden die aanleiding gaven tot het ontstaan van henzelf, kon er opgeschaald worden naar bloemetjes en bijtjes als al iets minder omfloerste variant van het echte verhaal waarbij, zoals ik bij u geweten durf achten, het in essentie neerkomt op het overbrengen van wellicht tot vermaak maar eigenlijk tot voortplanting bedoelde opgewekte lichaamssappen.

In januari is het een kwestie van reppen als je de agenda, volgestouwd met nieuwjaarsrecepties, afgewerkt wilt krijgen. Gisterenavond wachtte toogwerk in Kapellen en een buurtreceptie in het Sint-Andrieskwartier, ook bekend als de parochie van miserie.

Ik weet het, niemand heeft me ooit verplicht om de zondagochtend te besteden aan het neertikken van mijmeringen over niemendallen, als was er een geroosterd speenvarken mee te winnen.

Als het kalenderblaadje dat de feestdag aangeeft van Caspar, Melchior en Balthasar al in de papiermand ligt, mag het jaar in volle gang genoemd worden. Driekoningen brengt behalve een boon in een gebakspie ook zoeterige harsgeur en melancholie in de huiskamers. De spelden van de kerstboom delen zich op in twee kampen: de koppige takkenklevers en de vloerbedekkers. De eerste groep neemt in hoog tempo in aantal af, de tweede wordt steeds talrijker. Het saldo staat op conto van borstel en blik, het duo dat heel weldra als winnaar de arena zal overschouwen.

Laten we hier maar gewoon en zonder gêne geschiedenis schrijven door een deel II aan te heffen, terwijl er nooit sprake is geweest van een eerste deel. Dat lijkt me nog eens een taboebreker die de orde der dingen stevig door elkaar weet te schudden en geef toe, waar vind je nog taboes om te doorbreken? Maaiden de bevrijdende decennia na de wilde jaren ‘60 niet alle zekerheden weg, ramde de sloopkogel der vooruitstrevendheid de steunpilaren van de oubolligheid niet van hun sokkel, stortten de muren van het vertrouwde Jericho niet compleet in onder het aanhoudend progressieve trompetgeschal, deed het gestaag gebeuk van links de grondvesten van de Bastille der conservatieven niet beven om vervolgens tot puin verbrijzeld te worden? Resten er nog taboes om te slechten?