Zondagsmijmering: #ikook

Dus is links opgeschoven en rechts dan uiteraard al evenzeer. Rode Mia werd Ons Mia, hoewel ze geen meter opschoof. Verwarrend dus. Wil u een illustratie?

Ene mevrouw Cafmeyer kwam recent in het nieuws. Eigenlijk kwamen twee mevrouwen Cafmeyer recent in het nieuws maar mevrouw J. Cafmeyer het recentst. Die beviel van een schrijfsel, half verzonnen, half beleefde feiten verwoordend. De ene helft was niet van de andere afgebakend, noch door lettertype, noch door de aanwending van onderscheidend cursief en dus blijft de lezer in het ongewisse omtrent de demarcatie tussen Wahrheit en Dichtung. Mevrouw J. Cafmeyer plaatst zich als het ware in het spoor van de heer J.W. von Goethe.

Haar werkstuk sorteerde meteen effect want een vermeende hoofdrolspeler (mag in deze met dubbele ‘d’ geschreven worden) werd prompt op non-actief gezet wegens grensoverschrijdend gedrag. Wat mevrouw J. C. te boek stellend aankloeg, zal een op minimaal fatsoen gestelde burger dan ook met afschuw vervullen.

Open bleef evenwel de vraag waar de fictie het overnam van de non-fictie. Het volstond om te beschuldigen, wat zeg ik, om een beschuldiging te insinueren. Dat doet rechtstatelijke wenkbrauwen behoorlijk fronsen wegens botsend met het beschavingskenmerk dat men onschuldig wordt geacht tot bewijs van het tegendeel.

Maar wanneer het een activiste van #metoo betreft, worden de bordjes erg gemakkelijk verhangen. Er zijn zo van die ‘dadergroepen’ waar prompte verontwaardiging én veroordeling de plaats inneemt van correcte feitenbeoordeling. Dat is altijd zo geweest want ook op dit punt duidt het woord ‘vooruitgang’ op een collectief gekoesterde illusie. Het zijn de dadergroepen die wijzigen, niet het fenomeen. Wie vermoed wordt behept te zijn met mannelijke toxiciteit mocht ooit bepalen wie schuldig was maar behoort nu zelf tot de fouten.

Correcte rechtstatelijke afwikkeling van de zaak; een bepaalde linkerzijde lag er in dit geval niet van wakker.

Waar mevrouw M.C. aanstoot aan neemt, heeft een naam: de permissieve samenleving, een parel aan de kroon van de progressiviteit. Het woord grensoverschrijdend alleen al. Grenzen? Die doorbreken mag toch beschouwd worden als een heilige plicht van de linkse kerk? Is grens geen verengend, conservatief begrip?

In die #metoo-verhalen gaat het - voor zover ze niet dienen als voorwendsel om profijt te trekken, zoals in de belangstelling staan - in wezen over een gebrek aan etiquette in het intermenselijke verkeer. Conservatieven zouden blij moeten zijn dat de fatsoensnormen weer helemaal terug zijn. Jawel, #ikook hoort het in behoudende kringen te klinken. Niet krijsend uiteraard maar beheerst, zoals het een ware behoudende betaamt zich te uiten.

Dames dienen met respect benaderd, toch? Maar dan botsen we weer op een feministische stroming die het niet kan pruimen wanneer vrouwen als te beschermen wezentjes worden bejegend. Een stevige trap tussen de benen van een vetzakkerige onverlaat verkiezen zij boven een geniepige beschuldiging verscholen in een briefje, als leefden we in een door nonnen bestierde kostschool.

‘Slet-pamflet’, oordeelt de rechtse macho over deze zaak, daarbij weinig aan de verbeelding overlatende afbeeldingen en eerdere aanhalingen van mevrouw J.C. onder de aandacht brengend.

De ware conservatief denkt aan de woorden uit het middeleeuwse hoffelijkheidsboekje:

Vrouwen eere na dine machte,

Ne sprec van hen no quaet no lachter;

Dune moetse niet met quaetheit doemen,

Want wi sijn alle van vrouwen comen.

Hoofse poëzie stond zelden geprogrammeerd in het Antwerpse kunstencentrum De Studio.

Fijne zonnige zondag gewenst.

Facebook, 7 april 2024