Zondagsmijmering: Over eeuwige jongeren

Ja, wiskundig. En die kunstenaar Escher dan? Die laat je trede per trede de trap opgaan om na de laatste trede weer helemaal beneden te staan. Illusies, zegt de wiskundige, bedrog.
Wacht even, zo maakt die wiskundige het zichzelf wel gemakkelijk. Als het volgens zijn logica niet kan, dan is het bedrog? Ok, zo lukt het mij ook wel om mijn gelijk af te dwingen. Dit lijkt wel hoe politiek wordt bedreven.

Wat brengt me bij dit ogenschijnlijke gedaas? Een artikel in De Tijd riep een oude gedachtenworsteling weer wakker bij me. De daar aangekaarte kwestie betreft de zich met als maar rassere schreden ontwikkelende technologie, steeds verder en sneller de geheimen der natuur dan wel schepping krakend. Blijkens genoemd krantenstuk weet het onderdeel ‘zoektocht naar langer leven’ aardig wat kapitaal los te wrikken en vermag die niet minder vernuft te activeren. Zal het verbazen dat het streven om iedereen jong te laten sterven, evenwel pas na een lang leven, meer dan enige technologische doorbraak doet watertanden? Doorbraken op medisch gebied zijn de enige die quasi verschoond blijven van tegenwerpingen, hier en daar een volhardende luddiet niet te na gesproken.

De tot vandaag bij voorbaat al verloren geachte oorlog tegen het verscheiden neemt de ambitie om in de veldslagen te zegevieren niet weg. Die drijfveer doet ons er steeds weer op vooruit gaan.

In 1880 werden mannen in België gemiddeld 45 jaar, vrouwen zongen het in doorsnee een jaar of twee langer uit. In 1930 was dat al 58 en 60, in 1980 70 en 73, vandaag 79 en 84.

Voila, zegt de wiskundige zelfvoldaan. 45<58<70<79, dus is 79>45 voor de mannen en met andere jaartallen geldt die reeks evenzeer voor de dames.

Het stomme is dan echter wel dat de vrouw die in 1880 de kaap van 55 rondde, alom bewondering opriep voor de kranige weerstand die ze wist te bieden aan de griezel met de zeis, terwijl haar achterachterachterkleindochter die vorig jaar als 75-jarige het ondermaanse verliet, betreurd werd voor haar vroege verscheiden. We worden ouder maar verwachten dat natuurlijk ook. De meetlat schuift mee.

Mochten de bollebozen die momenteel zitten te prutsen met regeneratieve cellen de ultieme formule kraken zodat we niet meer aan ziektes doodgaan, ocharme dan de jongeman die op zijn 136e onder de tram sukkelt en voortijdig komt te gaan. Zo vroeg, het is wreed, zullen de nabestaanden treuren.

De politicus die moet komen vertellen dat de pensioenleeftijd eeuwigdurend verhoogd wordt, riskeert niet weinig dat het eeuwig leven hem alvast niet beschoren zal zijn wanneer hij zich ‘s avonds laat nog in een donkere steeg waagt.

Of stel je de ellende voor van de adjunct wanneer diens patron maar blijft doorgaan, de junior veroordelend toch eeuwig adjunctschap.

Op die heugelijke dag dat het eeuwig leven gerealiseerd wordt, dienen we wellicht tegelijk het gelukbrengende fenomeen geboorte af te schaffen.

Vandaar de vraag die ik opwierp. Zijn we op het eind, na al die stappen vooruit, dan echt beter af dan bij de start? Misschien gaan we onze onoverwinbare ultieme vijand Pietje de Dood, eens het punt bereikt dat we die toch definitief wisten te verslaan, zowaar weer missen.

Alleszins, aangezien elke oplossing nieuwe problemen oproept, blijven we gewoon doorgaan.

Laat het zeker vandaag niet aan het hart komen, we mijmeren maar wat, en geniet met volle teugen van deze zondag. Ik ga met mijn lief op stap.

(Foto: Een houtskoolwerk van zoonlief wiens tentoonstelling in de Wolstraat 34 volgend weekeinde wordt afgesloten. Het werk kreeg de passende en alleszeggende titel ‘Man in boot met roeispaan op een rivier tussen de bomen in een mistig landschap op een dinsdagochtend, ofzo’. Op weg naar de eeuwigheid misschien.)

Facebook, 24 maart 2024