‘Ik heb jaren niet meer zo gelachen.’ Ilse probeerde weer op adem te komen want had het net uitgeproest en wat ‘het’ ook weze wat je bij een slappe lach uitproest, dat ‘het’ moest er nu wel weer in. De goede oude tijden in het leraarslokaal leken te herleven op die vrijdagavond met oud-collega’s rond de restauranttafel. Tegenwoordig wordt er, naar ik moest vernemen, schier niet meer gelachen aan de leraarstafel. Er valt in het onderwijs niet veel meer te schateren en bovendien concentreert het contact zich tijdens de pauzes blijkbaar steeds meer op het communicatiekastje dat zo veel verder reikt dan de onmiddellijke fysieke omgeving en dientengevolge de voorkeur geniet. Ilse komt bovendien uit een heel moeilijke periode qua gezondheid, dus haar was het lachen om twee redenen al een tijdje vergaan. Maar vrijdag gingen we dus weer voluit.