Opinie

Om twee redenen liet ik het geplande thema voor mijn zondagsmijmering te elfder ure voor wat het was. Of beter, verschoof ik de behandeling ervan naar een eventueel later tijdstip. Steken evenwel later opborrelende gedachten figuurlijke stokken in de wielen dan zult u, waarde lezer, er nooit kennis van nemen, weliswaar in ruil voor dat nooit gekende iets naar mijn gevoelen beters voorgeschoteld krijgend. De toekomst zal bescheid geven.

Waarin bent u deskundig? Mochten de lezers dezer in beperkte kring zeer gesmaakte maar wellicht niet op het allerbreedste doelpubliek mikkende zondagsvriend doorsnee sociale media-gebruikers genoemd kunnen worden, volgden hieronder wellicht uitgebreide reeksen domeinen des levens waarin ze bovengemiddelde expertise de hunne zouden noemen.

Verloren maandag - ik besef volkomen seizoensvreemd aan te vatten - mag gerekend worden tot de invasieve Antwerpse gebruiken. Geen parkingbewoner - sta me toe deze als neerbuigende bejegening ontstane omschrijving van niet-Antwerpenaren, vervolgens door deze laatsten als geuzenaam geadopteerd, hier met minzaam oogmerk te hanteren - denkt er zelfs maar een wijle aan moeder of vader te eren op de data waarop dat geschiedt in het gebied omsloten door de oorden Sint-Niklaas ter ene en Turnhout ter andere zijde.

‘Dat terrasje op Place du Tertre, heerlijk’, herinnerde ze zich. De Dômes des Invalides blijft hem intrigeren, klonk zijn insteek waarop nummer drie de sfeer van de Rive Gauche uniek noemde. Nummer vier bekende, aarzelend want beseffend dat deze woorden nooit meer kunnen ingetrokken worden, nooit in Parijs te zijn geweest. Er viel een ongemakkelijke stilte. De drie keken elkaar verbijsterd aan. Moest er nu geschaterlacht worden of paste een meelevend klopje op de schouder?

Op de fb-muur van een goede en bovendien inspirerende vriend (goed, inspirerend en vriend; eerdaags scholen wij samen aan dezelfde tafel en dus lijkt het me niet onverstandig deze drie concepten hier hem typerend te clusteren) las ik kortelings de vaststelling dat een student in 1968 met een Citroën 2CV mobieler was dan Karel de Grote. Klopt natuurlijk, als ware het een zwerende vinger.

Je hebt bijen en je hebt wespen. Ze lijken een beetje op elkaar, voor wie niet oplet. Een beetje en dan nog als je heel erg niet oplet.

Zit u in het Barbie-kamp of mogen we u rekenen bij de Oppenheimers-club? Barbie of Oppie, vluchten kan niet, de keuze dringt zich onweerstaanbaar op, op straffe van maatschappelijke isolatie. Althans zo wil de barnumpromotie ons doen geloven.

Terwijl het in het zuiden van Europa volstaat om een ei op straat te leggen om het wat later hardgekookt te kunnen oprapen - tenware een Vespaatje er onbesuisd overheen zou scheuren - en onze zomerzon zich evenmin onbetuigd laat, lijkt het thema ‘vuurkorven’ wel het allerlaagste te staan op de lijst ‘daar moeten we het nu dringend over hebben’.

Vorige week leek het even dat ik uit de kast kwam, als anarchist maar de nuance die daarbij vermeld werd, moge volstaan hebben, zo mag ik hopen, om mijn geloofwaardigheid voor volkomen uitholling te behoeden.

De Morgen berichtte vrijdag over de besognes die Christiana teisteren, de anarchistische vrijstaat in Kopenhagen. Die buurt in de Deense hoofdstad doet zo’n beetje waartoe de inwoners samen beslissen zin te hebben. Dat mogen ze daar al van de stadsbestierders sedert 1971, op een oud militair domein. Het heeft wat zelfbestuurderig en ook het woord Vrijstaat klinkt me als muziek in de oren.