Zondagsmijmering: Over de hotelontbijters
De ontbijtzaal - in dergelijke gevallen gaat het echt wel over zalen, de betere refter als het ware - biedt mij in zo’n gevallen elke ochtend enkele wijlen waarin ik me overgeef aan nauwlettende observatie van de menselijke soort, onderwijl genietend van het obligate namaak English breakfast - thuis heet dat spek-met-eieren maar ik gun de Engelsen dat laatste restant van hun wereldheerschappij en kwak er dus een schep bonen in tomatensaus naast - aangevuld met cappuccino en pompelmoessap. U ziet het zeker beeldend voor u.
De mensen dus. Die zijn wél interessant. Mensen zijn altijd boeiend, mensen aan een hotelontbijt vormen daarbinnen een der boeiendste categorieën om te monsteren.
Dergelijke ontbijtzalen zijn opvallend kinderloos. Enkele babies maar dan springen we naar de puberleeftijd. Gelukkig voor die bengels dat ze er niet moeten vertoeven.
Aankomende jeugd, zoals pubers vroeger heetten, is er wel. Zo zat een pakweg twaalfjarige alleen aan tafel, want de keuze tussen zijn wereld in zakformaat en het zoveelste bezoek aan een orthodox klooster was zeer gemakkelijk. De ouders stonden reeds om zeven uur gepakt en gezakt aan de taxi vol verwachting naar de iconenstroom die ze planden te verwerken, de zoon sleept zich drie-en-half uur later naar de ontbijtzaal die om elf uur afsluit. Hij zal mee afsluiten en daarna wacht de fitness, zo’n icoon van de XXIe eeuw.
Even verder een tafeltje rond frisse jonge meiden - wat de twaalfjarige evenmin ontging - geschaard rond potjes yoghurt en fruit druk doende instagram-accounts te raadplegen, af en toe elkaar het scherm tonend, dan weer giechelend, dan weer zwaar verontwaardigd.
Het goedkoopste hotel was het nu ook niet, bovendien geen strand, zelfs geen zwembad in de buurt. Edoch, de vestimentaire verschijning van het merendeel der gasten wees er op dat het gelijkheidsideaal steeds dichterbij komt.
Hier en daar probeert een gast aan de fel om zich heen grijpende verslonsingsdruk te weerstaan.
Een nog redelijk jonge bimbo biedt diep gedecolleteerd inzicht in de recente ontwikkelingen van de plastische chirurgie. De tijd ontbreekt om de huidbeschilderingen allemaal te ontcijferen, het zou me trouwens verplichten tot inpertinente begluring. De rest van haar verschijning doet vermoeden dat haar wekker reeds uren geleden is afgegaan. De gebronseerde spierbundel achter haar vervolledigt, zich breedvoetig verplaatsend, het cliché. Als die zijn brood verdient als vertegenwoordiger van protserige horloges, mag hij aanspraak maken op een bonus voor de ijver waarmee hij zijn werkgever ook in zijn vrije tijd opzichtig vertegenwoordigt.
Een zeer geblondeerde iets minder jonge dame lijkt speciaal aan het tafeltje ernaast geplaatst om de rondborstige jonkheid te tonen wat de toekomst in petto heeft. Haar tattoos winnen aan reliëf, de cosmetica aan lagen, de rimpels aan diepgang. Naast haar koffie en pakje sigaretten staat een glas bubbels. Er zit geen spierbundel bij haar aan haar tafel.
Een koppel een beetje verder aangeschoven vond dat de 25e huwelijksverjaardag wat mocht kosten en vandaar de keuze voor dit hotel. Zij praat luid in haar Iphone met de dochter, hij roert in zijn koffie terwijl hij in gedachten vertoeft bij de maten aan de visvijver. Tussen zijn witte short en witte sokken vormen de witte benen een perfecte verbinding.
Even later zie ik het koppel aan de lift staan, hand-in-hand alsof 25 jaar slechts een vingerknip duurt. Dochter en vissersmaten lijken nu veel verder weg. Mooi toch.
Een rijzige maar gebogen schuifelende oude man, wel passend gekleed in gestreken lichte broek, blauw gestreept hemd en uitstekend aangemeten blauw colbertje met embleem op de borstzak, laat zich gearmd loodsen door een jongedame van het onthaal. Charmant of wat stout, eigenlijk beide, legt hij zijn hand op de hare, als extra steun annex milde intimiteit. Bij menige tafel blijft hij twijfelend staan om vervolgens toch een volgende te verkiezen. Is hij kieskeurig of wil hij de begeleide tocht langer laten duren?
Hij claimt zijn gelegenheidscompagnon voor de verdere duur van zijn ontbijtsessie. Zij is professioneel genoeg om hem niet teleur te stellen. Alle anderen bedienen zich aan het, dient erkend rijkelijke buffet; hij laat het gewenste voorzetten. Zijn Engels klinkt, mag het verbazen, Brits.
Enkele tafels verder zit een groep tronies als van huurmoordenaars met gladgekamde haren en millimetergeschoren bakkebaarden zich achter overvol geladen borden, de vis naast het vlees naast de koffiekoeken naast de olijven naast de ketchup, klaar te maken voor de klus. Straks zeker naar het nieuws kijken, want ik wil wel weten wie op hun hitlijst staat.
Hoe zouden gasten nu elders in de wereld die vreemd rondkijkende snuiter met grijze baard beschrijven? Ach, wil ik het weten?
Waar dat hotel zich bevond, wil u weten?
Doet er niet toe.
De kleding was universeel.
De achtergrondmuziek was universeel.
De voeding was universeel - op het hoekje lokale keuken na.
Ook de belgian waffle was universeel.
Het geroezemoes was universeel.
De tattoos waren universeel.
Het personeel was universeel.
Kortom, het was ergens.
Maar het blijft wel een boeiende bezigheid; mensen bekijken.
Geniet van uw zondag.
- Login om te reageren