Zondagsmijmering: Over huiswaarts

Sommigen boeken een all-in, anderen zoeken avontuur onder tentzeil, de ene verkiest bergen, de andere zee, weer anderen combineren beide genoegens aan lochs in Schotlandse hooglanden, bij Noorse fjorden of aan een ‘See’ in de Alpen. Warm weer, dan wel noordse koelheid, stad of platteland - dat ene hebben ze in al die verscheidenheid toch gemeen: de dag van vertrek naar huis.

Op dat droeve punt bevinden wij ons, des te jammerlijker wanneer de periode van uitgaan beperkt was. Aan alles komt een eind, behalve aan een worst, die heeft er twee, prentte onze bovenbuurvrouw ons vroeger in. Lekker is maar een vinger lang, wist ons moeder die uit haar volkswijshedentrommel ook iets passend vond voor de vakantieperiode: Düren is een schone stad maar Blaivedüren bestaat niet.

Bij schone liedjes volgt dat onvermijdelijke slot altijd voortijdig en de wijsheid van onze zuiderburen dat elk vertrek een beetje doodt, vat het gevoel bijzonder treffend.

En, was het fijn?

Jazeker. Na te veel jaren Alpenloosheid hernieuwde ik mijn oude band met die bergketen en de melancholie trok me in een stevige greep. De broodgeur in de gang van die ene Imbiss alleen al was de trip overwaard.

Maar los van weer en omgeving, kleefde aan deze vakantie dat aparte genot dat we in het dagelijkse leven thuis moeten ontberen. Onbekommerdheid heet het en het dient zich aan in concrete gestalten.

We huurden fietsen en plaatsten die ‘s nachts in de collectieve garage zonder ze op slot te doen. ‘s Ochtends stonden ze er nog. Alpengangers begeren elkaars fiets niet.

Elkaar op straat kruisende mensen, tot dan en meteen daarna opnieuw volkomen onbekenden voor elkaar, groetten vriendelijk: grüss Gott, Servus.

De badjas bleef op het gazon liggen wanneer we ons in het koele meer te water lieten en weer op het droge vonden we die terug, onberoerd.

Bootje gehuurd, bij terugkomst bleek mijn voorraad baar geld ontoereikend - het fenomeen digitaal betalen wacht hier op veralgemening - en dus wijst de uitbater ons naar de dichtstbijzijnde flappentapper, er op vertrouwend dat we de rekening zullen komen vereffenen. Wat we drie kwartier later ook daadwerkelijk deden. ‘Hoeveel was het ook weer?’

Geen snipper op de grond; mensen zwerven hier wat rond, vuil niet.

Bijzondere zaken? Zou niet mogen en toch zijn ze dat. Vriendelijkheid en scheutje vertrouwen, het maakt van vakanties vakanties. Is het een Alpendingetje?

We moeten dus vertrekken, weer die opgefokte wereld in. Dat doet toch mourir un peu. Maar wat was een vakantie waard als het vertrek niet droef stemt?

Geniet van de zondag.

Facebook, 11 augustus 2024