Opinie

Elk jaar wachten parlementsleden met een visademke op het rapport dat de kranten opstellen over hun kwaliteiten als vertegenwoordiger des volks.

Als iets verbetert en daarna verbetert het weer, vervolgens opnieuw en dan weeral, eindigen we dan op het eind bij iets wat altijd beter is dan het vorige? Lezers met wiskundige knobbels vragen zich nu af echt gelezen te hebben wat ze dachten gelezen te hebben. Als A<B<C<D< E dan volgt daar uit dat E>A. Als een muis kleiner is dan een kip en die kleiner dan een beagle en die kleiner dan een koe en die kleiner dan een olifant, dan overtreft de omvang van een olifant die van een muis. Punt aan de lijn.

‘Helaas, pindakaas’. In Vlaanderen kreeg deze zegspreuk nooit poot aan de vaste grond terwijl die bij onze noorderburen in de late jaren tachtig in Amsterdamse volkswijken uitgroeide tot ruim gebezigd bargoens, in die mate dat handige verkoopslui er een slaatje uit probeerden slaan.

“Deze moet jij ook lezen”, klonk het de voorbije weken geregeld wanneer we samen, wat wij noemen, een boekje aan het lezen waren. De lopende weken kunnen beschreven worden als ‘drukdrukdruk’ maar ten onzent persen we er altijd minstens een beetje tijd uit om de wapens in de strijd tegen de groeiende stapel ongelezen boeken scherp te houden.

In behoorlijk forse letters staat het gebeiteld boven het centrale spreekgestoelte van de Kamer, alwaar ik wel eens verwijl teneinde wat ik beschouw als ‘wat gezegd moet worden’ het halfrond in te slingeren.

Bij mijmeringen domineert het spontane gemijmer de ratio. Liet ik nu, deze zondag na een week vol boerenverweer, die ratio de vrije hand dan citeerde ik stemmen die bij dat dreigende gebulder van immense paardenkracht onder de kap voerende tractoren die zich deze dagen zo resoluut ingaand tegen de verkeerscode op autosnel- en toegangswegen begeven, waarschuwen tegen illusies.

Arendo Joustra gooide per 1 januari zijn kap over de pensioenhaag en kroop er vervolgens zelf over, niet om op rust te gaan - kent u jonggepensioneerden die gaan rusten? - doch om gewoon hetzelfde te blijven doen - in zijn geval: schrijven - maar dan op eigen houtje. Kortom, een pensionering zoals zo veel andere, dus waarom de zondag daarmee gevuld?

Weliswaar lopen we elkaar nog volop voor de voeten op nieuwjaarsrecepties, toch is de kerstsfeer helemaal heen, de boom afgetuigd - die jaarlijkse harde confrontatie met de onverbiddelijke vergankelijkheid - en het gevoel van het nieuwe, frisse begin alweer zeer tanend. Nog even en een gemeende nieuwjaarsgroet zorgt eerder voor gefrons van de haarlijntjes boven de ogen dan voor een vriendelijke tegenwens.

Een mijmeringetje vandaag, wat korter, want De Zevende Dag verplichtte mij het warme ledikant al te vroeg naar goede zondagse doen te verlaten en het nieuwjaarsfeest van ‘de partaai’ zorgde er voor dat we datzelfde ledikant pas niet zo veel uurtjes eerder konden opzoeken.

De eerste nieuwjaarsrecepties zitten er op, wat betekent dat de kerstboom zijn laatste etmalen ingaat - maar die kwestie is te belanghebbend om ze met één bijzin af te handelen; ik zet ze op de planning als mogelijk onderwerp mijner mijmering volgende week, in het volle besef dat dergelijke planning haast nooit tot verwezenlijking leidt.