Zondagsmijmering: Over een heer van stand

Voorbije week voerde me naar de oever van Lac Leman alwaar de stad van Calvijn en Rousseau (hier is Jean-Jacques bedoeld) haar bescheiden plaats in de wereld rustig kabbelend zou invullen, ware het niet dat de Verenigde Naties in Genève, daarover hebben we het uiteraard, hun eerste Europese poot hadden uitgebouwd. Dat geeft een stad toch wel wat extra cachet én handig ruime vergaderzalen.

Die hadden wij drie opeenvolgende dagen nodig en wij, dat waren voorzitter van parlementen vanuit de hele wereld zodat de samenscholing zich terecht beroemde op de titulatuur wereldcongres.

Verre van mij u op zondag te vermoeien met een uiteenzetting over het gebeurde aldaar maar u zal begrijpen dat een ontmoeting met collega’s op dergelijke schaal best wel boeiende ontmoetingen oplevert die de scheiding van vrouw en kind in enige mate, maar bijlage niet helemaal, verteerbaar maakte.

Aan tafel voor de lunch op dinsdag laatstleden schoof een heer van stand mee aan, de in sierlijk handschrift uitgevoerde naamkaartjes volgend links van mij. De stoel rechts belastte zich met het torsen van de lendenen der Finse parlementsvoorzitter. Ook het tafelgesprek met hem biedt voeding voor een mijmering maar dat laat ik voor een andere gelegenheid.

Links van mij dus nam, zo leerde dat sierlijke naamkaartje dat ik had kunnen toevoegen aan mijn verzameling souvenirs ware ik niet vergeten het mee te nemen, zowaar een lord plaats, daar uitgenodigd in zijn hoedanigheid van voorzitter van The House of Lords. Eerbiedwaardige instellingen laten mij niet onberoerd en dus verheugde het me zeer dat de tafelschikker in zijn goedheid onze wegen daar liet kruisen.

Ik mocht een alleraangenaamst gesprek voeren met deze Lord, wiens doopceel ik later via hulpje Google heb gelicht. Letterlijk een doopceel want deze Lord is de eerste katholiek die het Hogerhuis mag voorzitten en dat lijkt me niets te vroeg voor een instelling die werd opgericht in de 14e eeuw.

Deze Lord is geen telg uit een roemrijk geslacht maar draagt zijn adelijke titel pas sedert 2010. Hij zat tot dan drieëntwintig jaar in het Lagerhuis voor de Labourpartij. Baron McFall of Alcluith heette tot dan gewoon John McFall en jawel, zijn tongval liet er trouwens geen twijfel over bestaan, hij komt uit Schotland meer bepaald uit Dumbarton, iets ten noorden van Glasgow. In zijn kiesdistrict ligt trouwens Loch Lomond, dus ik was hem graag huiswaarts gevolgd waren daar niet die wachtende gade en jonge spruit in de koekenstad.

Het is niet de bedoeling hier zijn hele CV, ook een boeiend Noord-Iers hoofdstuk bevattend, op te lijsten maar de voorzitter van het Britse Hogerhuis werd in 1944 geboren, groeide op in het Schotse stadje Dunbarton waar een kasteel staat op een heuvel die eertijds Alcluith heette. Ja, je wordt dan baron en moet vervolgens iets baronklinkend vinden om de adelijke titelsnaam op te fleuren dus waarom niet de heuvel gekozen waarop je als knaap ravotte?

Vader was conciërge in een school, moeder dreef een krantenwinkel. Vijftien jaar oud slechts hield John het op school bekeken want de lokale groendienst sprak hem wel aan.

De rest - latere hogere studies, bijna kwarteeuw Member of Parliament, nog begonnen in het Thatcher-tijdperk, poosje regeringslid, tot baron benoemd en nu dus voorzitter der Lords - maakt samen toch een verhaal dat illustreert welke mogelijkheden onze westerse samenlevingen bieden. Van de groendienst aan de oever aan de River Clyde tot het VN-gebouw aan Lac Leman. Mooi om daar eens bij stil te staan.

Intussen 81 geworden ambieert hij geen nieuwe termijn als voorzitter. Zelfs in The House of Lords komt er een tijd van gaan. Ik, broekje van 63, aanhoorde zijn verhaal met veel respect, hoe zeer ik ook geen socialist ben. Hij is er wel één, van de oude stempel, niet gehuld in t-shirt maar keurig in het pak zoals een trotse socialist die wist op te klimmen betaamt.

Hij vroeg me onze selfie door te sturen en nodigde me uit hem in London te bezoeken. In zijn House of Lords. Zou ik echt moeten doen, niet? Dan haal ik mijn vlinderdasje zeker nog eens boven.

Daarna rij ik door en laat Marcel de bonnie bonnie banks of Loch Lomond ontdekken.

Fijne zondag gewenst

Foto: trots poserend naast de baron

Facebook, 3 augustus 2025