Nergens zit een politicus veilig, nergens en nooit. Zoals ook vanochtend weer bleek, want mijn naam figureerde in de column van Kaaiman. Niet fraai, of wat dacht u? Althans, niet op het eerste gezicht. Maar dat eerste gezicht wil wel eens bedriegen.
Volgens een onderdeel van de Raad van Europa gaat het M-decreet in het onderwijs niet ver genoeg en moet het Vlaams onderwijs nog inclusiever. Daarmee dreigt ons uitstekend buitengewoon onderwijs op termijn voor de bijl te gaan.
Onlangs schreef ik een stukje over te ver doorgedreven individualisme. Maar er bestaat ook een omgekeerd euvel: zich te zeer vereenzelvigen met één groepsidentiteit. Vreemd dat het dan verbaast als je daar op beoordeeld wordt…
Beweging.net (ACW) vindt dat het middenveld wordt gemuilkorfd door (N-VA) politici. Bedoeld wordt eigenlijk: laat onze oude, ongecontroleerde machtsbastions de resultaten van het kieshokje ongehinderd tegenwerken.
Bart De Wever gooide een steen in de kikkerpoel met een betoog over de spankracht van onze sociale zekerheid in tijden van grote migratiestromen. Naar een inhoudelijk debat werd toch zo veel gevraagd en dus waren we allemaal benieuwd naar de antwoorden. De politieke linkerzijde hield over de kern van het debat de lippen echter stijf op elkaar.
Gisteren serveerde De Standaard de lezers een stevige portie vooringenomen activisme. Een uitdrukkelijke verontschuldiging is het minste dat mag verwacht worden van een krant die zich graag onderscheidt van de sociale media omdat die een gebrek aan nuance zouden vertonen.
In een column bepleit een Nederlandse racismebestrijdster het experiment om onze (ver)schillen af te pellen tot slechts de mens over blijft. Maar willen we dat wel; alleen maar ‘een mens’ zijn?
