Ja, immigratie is te beteugelen

Ja, immigratie is te beteugelen

Nederlanders hebben soms gekke namen. Neem nu Syp Wynia; zo’n lettercombinatie vind je toch niet terug op een Vlaams adreskaartje. Dat wil dan weer niet zeggen dat mensen die Syp heten geen interessante dingen kunnen schrijven. Wynia, redacteur van het Nederlandse magazine Elsevier, doet dat veelvuldig.

Deze week betoogde Wynia dat immigratie wel degelijk maakbaar – lees: intoombaar – is. Verzet tegen immigratie, zo probeert het links-liberale gild ons wijs te maken, is niet alleen onoorbaar maar vooral ook zinloos. Wie niet overtuigd werd door morele en economische argumenten, weet Wynia, “kreeg te horen dat het (lees: immigratie) toch niet tegen te houden is, of dat immigratie nu eenmaal van alle tijden is. Als het al geen zegen was, dan was er toch niets aan te doen.”

Dat betwist onze Syp in een commentaarstuk van gisteren. Maatregelen kunnen we degelijk werken en hij verwijst daarvoor naar Spanje. “Zo kwamen er het laatste weekeinde van juli zo’n vijftienhonderd illegale immigranten Spanje binnen, per boot, dan wel door over de hekken rond de Spaanse exclave Ceuta te klimmen. Die illegale landverhuizers zijn, hoe paradoxaal, er een illustratie van dat maatregelen om illegale immigratie ¬tegen te houden, goed kunnen werken.” Want zo’n tien jaar geleden tekende Spanje akkoorden met landen als Senegal, Mauretanië en Marokko “om vooral de massale illegale toestroom naar de Canarische Eilanden in te dammen.” Slopen in 2006 nog 31 600 illegalen de Canarische Eilanden binnen dan daalde dat getal in 2010 naar amper tweehonderd.

Op 1 juli nam een “nieuwe, linkse regering” het heft over in Madrid en die wil zich “een immigratievriendelijk imago aan¬meten.” De prikkeldraad ging neer in Ceuta, de Spaanse enclave in Marokko, en boten met illegale immigranten die Italië of Malta niet binnen mochten, kregen een warm welkom in Spaanse havens. “En ziedaar”, schrijft Wynia, “binnen de kortste keren heeft Spanje, dat de laatste jaren nauwelijks asielzoekers en (andere) illegale migranten binnenkreeg, zowel Italië als Griekenland ingehaald als de immigratiemagneet van Europa.”

Spanje werd soepeler, elders gingen de schouders tegen de inkompoort. Door de Turkije-deal slibte de Griekenland-route vrijwel dicht en de nieuwe Italiaanse regering zet zwaar in op de bewaking van de grenzen. Ook de EU werkt aan strengere maatregelen, maar volgens Wynia is er “alle aanleiding om daar wat lacherig, dan wel schouderophalend over te doen. De EU heeft immers geen indrukwekkende reputatie op dit vlak, ook al omdat vanuit Brussel voortdurend signalen over de zegeningen van diversiteit en immigratie worden afgegeven.”

Wynia geeft nog een ander, Nederlands, voorbeeld dat leert dat het beleid wel degelijk impact kan hebben. Tot 2004 huwden heel veel Marokkaanse en Turkse jongens en meisjes in Nederland een bruid(egom) uit het oude thuisland, met alle integratieproblemen van dien. De regering-Balkenende voerde ter zake een reeks beperkende maatregelen in met als gevolg dat de import van huwelijkspartners drastisch afnam.

Het wordt dus afwachten wat het wordt met die EU-maatregelen maar, sluit Wynia af, “de effectieve voorbeelden geven aan dat er ook geen reden is voor fatalisme over de mogelijkheid om ongewenste immigratie tegen te gaan.” Dat ‘het’ niet zou kunnen, mag als argument worden weggeveegd. De kwestie betreft ‘het’ willen.

Gelukkig maar, anders holde het begrip democratie wel helemaal uit.