De zware stempel van de N-VA

Ooit formuleerde ik het als volgt: Als we alle kritiek op de N-VA en de regeringen samentellen en delen door het aantal critici dan eindigen we… pal op het beleid.

De voorbije weken klonken stemmen van teleurstelling over de resultaten van de regeringen waar de N-VA deel van uitmaakt. Ik reageerde er eerder deze week op in een veel gelezen en besproken stuk (https://www.facebook.com/PeterDeRooverPagina/posts/2018792688155672).

Maar nu komt Sacha Dierckx in De Standaard het omgekeerde vertellen van wat vorige dagen in de media klonk. “N-VA heeft wel haar stempel op beleid gedrukt”, kopt zijn opiniestuk in De Standaard. Dierckx is wetenschappelijk medewerker van Minerva, die zichzelf ‘progressieve denktank’ noemt. Geen domme jongens en meisjes die onder dat banier samenscholen maar ze vertrekken wel van een heel andere maatschappijvisie dan de N-VA en registreren veranderingen om die reden wellicht sneller dan wie wel zit te popelen voor die door ons gestempelde ommeslag.

Vanuit die linkerzijde wordt de deelname van de N-VA aan het beleid geduid als “een breuk met het verleden”. Dierckx somt op: de hervorming van de arbeidsmarkt; de verlaging van de belastingen (jawel, die waren er wel degelijk); het pensioenbeleid; de besparingen bij de openbare dienst; activering van de werklozen (“strengere behandeling”, noemt Dierckx het); beleid omtrent fiscale rechtvaardigheid (waar Dierckx vergeet dat deze regering het op dat vlak alvast beter doet dan de voorgangers, zoals Kristof Calvo toegaf in een dubbelinterview met mij voor Knack); de aanpak van vakbonden en sociale bewegingen (Dierckx spreekt zowaar van een “demonisering en criminalisering” met o.m. de invoering van de minimale dienstverlening voor het spoor en “kleine maar significante doorbraken in het beleid” over asiel en migratie. Je kan het met die breuk met het verleden eens of oneens zijn, maar ze is er dus wel.

Hoe zit het nu? Verandert de N-VA te veel of te weinig? Voor wie gelooft in het N-VA-verhaal (dat we bovendien uiteraard altijd moeten blijven evalueren) mag het uiteraard wel wat meer zijn. Voor tegenstanders gaat het al veel te ver. Ze hebben beiden gelijk, kwestie van de richting die de betrokkene uit wil.

Slotsom blijft: onderschat de impact van de N-VA op het beleid niet maar geduld is in de politiek een essentiële deugd. Uiteraard willen wij verder gaan met “die breuk met het verleden” en leunen wij nu zeker niet voldaan achterover. Zo zal een echte fitte overheid in de bestaande Belgische structuur bijvoorbeeld al nooit kunnen.

Wie toch meer wil, weet daarmee wat de weg is: een sterkere N-VA. (En wie het nu al te ver vindt gaan, weet het ook: dringend nood aan een zwakkere N-VA, dan kan die ‘breuk met het oude beleid’ snel ongedaan gemaakt worden.)