Ik hou van wortels. Ja, ook van peekes en als ik daar aan toevoeg dat mijn moeders koosnaampje Pé luidde - door sommige vrienden overgenomen - dan leggen we naast de culinaire ook een emotionele koppeling. En toch zijn we er nog niet met de groente of de liefkozende mama.

Ik leg hem buikelings op zijn matje waarop hij zich prompt opdrukt met zijn armpjes. ‘Ik ga een stapje in de wereld zetten’, zeggen me zijn pientere, wijd open ogen, waarop hij zich op de uitvoering van het wilde plan concentreert. En warempel, de kleine spruit duwt zich in beweging. Het is onduidelijk of de spartelende beentjes helpen of hinderen maar ze werpen zich geestdriftig mee in het avontuur.

Kinderen imiteren zich, beginnend met gesukkel en gepruttel - waarbij ouders apentrots verkondigen dat hun nazaat toch al zo vlot en verstaanbaar zus of zo kan zeggen terwijl de omgeving zich splitst in de categorie die knikkend wil tonen ook helemaal mee te zijn met het gezinnetje (oma’s, kleine nichtjes of vriendinnen van moeder) en de rest die schouderophalend besluit dat er geen touw vast te knopen is aan dat gemurmel (nonkels of buurvrouwen die moeder zijn van een leeftijdsgenootje) - een weg naar de mondigheid.

Mijn pleidooi voor meer bescheidenheid in de politiek stak vandaag onze noordergrens over (in Nederland loopt de verkiezingscampagne volop), in een column van Geerten Waling in

EW (vroegere Elsevier Weekblad)

De volgende generatie houdt ons hier in huisje weltevree danig onledig. Momenteel ligt hij op zijn speelmat met het ene handje een knuffel bij de oren naar zich toe te trekken onderwijl het andere in het niet langer tandeloze mondje te friemelen en daar dient een waakzaam oog op gehouden want elke dag een beetje minder hulpeloos evenwel nog niet uitgemonsterd voor de volle zee.

Gisteren, vandaag en morgen ben ik in Parijs voor de Paris Peace Forum, een internationale conferentie onder patronage van president Macron. Het decor kan ik kwalificeren als ‘niet onaardig’, aan Place Trocadéro onder de schaduw van de Eiffeltoren aan de andere kant van de Seine.

Zelfs in de beste relaties botst het koppel op momenten van disharmonie. In ons geval betreft dat de afwasmachine. Volgens haar win je daar tijd mee, volgens hem komen bestek, servies, potten en pannen en al zeker het glaswerk daar minder schoon uit.

De Afspraak - https://www.youtube.com/watch?v=wPgCV6VBIQM - 19 september 2025

De Zevende Dag - https://www.youtube.com/watch?v=l2qjHYR6b9M - 19 oktober 2025

Hoe zit het met uw geheugen?

Met het mijne, vraagt u? Tja, dat was ooit beter. Namen, die vormen nog de grootste uitdaging. Zelfs die van mensen die tot de meer nabije kringen behoren en terecht de ambitie mogen koesteren door mij herkend te worden, verdwijnen af en toe in een grijze mist. Ach, mogelijk tikte ik al eerder een zondagsmijmering over het geheugen op mijn klaviertje maar ben ik dat intussen vergeten. Ik hoop van u hetzelfde want dan valt het niet op dat ik er weer over schrijf.