Nergens zit een politicus veilig, nergens en nooit. Zoals ook vanochtend weer bleek, want mijn naam figureerde in de column van Kaaiman. Niet fraai, of wat dacht u? Althans, niet op het eerste gezicht. Maar dat eerste gezicht wil wel eens bedriegen.
Volgens een onderdeel van de Raad van Europa gaat het M-decreet in het onderwijs niet ver genoeg en moet het Vlaams onderwijs nog inclusiever. Daarmee dreigt ons uitstekend buitengewoon onderwijs op termijn voor de bijl te gaan.
Onlangs schreef ik een stukje over te ver doorgedreven individualisme. Maar er bestaat ook een omgekeerd euvel: zich te zeer vereenzelvigen met één groepsidentiteit. Vreemd dat het dan verbaast als je daar op beoordeeld wordt…
De Turkse inval in de Noord-Syrische enclave Afrin dreigt van de Koerden weer het kind van de rekening te maken. N-VAparlementsleden houden het thema actief op de agenda. Daar zijn veel goede redenen voor.
De Nederlandse minister Sigrid Kaan kreeg heel wat kritiek omdat ze de Iraanse president gehoofddoekt bezocht. Daarna vloog zij verder naar de Saoedische hoofdstad Riyad en ook haar hoofddoek vloog… in de valies. Opmerkelijk.
Jarenlang vormden Koerdische milities in Syrië de ‘grondtroepen’ in de strijd tegen Islamitische Staat (IS), waarin ze onze meest betrouwbare partner bleken. Die klus lijkt amper (grotendeels) geklaard of Turkije start een offensief tegen de Koerdische enclave Afrin. De relaties tussen Turkije en de Verenigde Staten, die nauw samenwerken met die Koerden, gaan daarmee verder op scherp. Weet Washington nog welke weg te volgen en/of worden de Koerden weer het kind van de rekening? Met sympathie geraakt men nergens in de wereldpolitiek; nuttig zijn is de boodschap.
