Met de titel hierboven kunnen we het gros van de kritische reacties op het opiniestuk van Zuhal Demir en mij in De Standaard zowat samenvatten. Terechte kritiek?
De Belgische staatsstructuur is mee de oorzaak van desinteresse voor het politieke bedrijf. Als een land een nest wordt waar een kat haar jongen niet in terugvindt, dan wordt afhaken erg begrijpelijk.
De Franstaligen verzetten zich met alle kracht tegen het confederalisme, als we hen mogen geloven. Maar ze maken er mooi gebruik van als het hen goed uitkomt.
Peilingen zijn maar peilingen. Meer dan grove tendensen zijn er niet uit af te leiden. Maar in de marge daarvan toch enkele bedenkingen bij het boeiende Open VLD-experiment.
De wereld van de opiniestukken is me niet vreemd, ik zit er al ruim twee decennia in te wroeten. Toch blijft het een bijzonder fenomeen, zoals deze week weer eens bleek. Zo bijzonder dat soms de vraag opkomt: waarom de moeite doen?
Een weekeinde lang bogen duizenden leden van N-VA zich over 438 resoluties waarop 2500 amendementen werden ingediend. Toch blijft de partij volgens sommigen wazig…
Vreemd dat een politicus van Groen in de voetbalsport politieke inspiratie zoekt, want dat milieu staat symbool voor alles waar Groen tegen van leer trekt. (Uit Doorbraak september 2013)
