Socioloog Orhan Agirdag is niet alleen blind aan één oog wanneer het over racisme gaat, hij vult het Vlaams-nationalisme bovendien erg verwrongen in. Dat leert een groot interview met hem in De Morgen van vandaag.
Vorige week gooide ik een knuppel in het hoenderhok en prompt klonk er luid gekakel. Veel zelfs. Dom gekakel maar ook verstandig weerwoord en interessante aanvullingen. Even Popper oproepen na een weekje zomerdebat over vrije meningsuiting en collaboratie met IS mag wel.
Terwijl ik deze tekst afwerkte in een Italiaans vakantieoord, sloeg IS weer toe, in Rouen deze keer. Die zoveelste aanslag heeft mijn standpunt zoals in volgend artikel verwoord niet gewijzigd. Wel in tegendeel.
Twee jaar professionele activiteit in een door-en-door Belgisch milieu kon mijn overtuiging dat de echte oplossing Vlaams zal zijn niet aantasten; in tegendeel.
Democratie en open debat dat steunt op vrije meningsuiting vormen twee zijden van dezelfde medaille. Toch zit er spanning op de relatie tussen de twee. Daarvoor de ogen sluiten kost cruciaal inzicht.
Alles kan beter, zonder meer. Maar de verandering is ingezet, onmiskenbaar. Onze tegenstanders zijn zich daarvan zeer bewust. Als we ook onze medestanders kunnen overtuigen, dan zal de klok niet meer worden teruggedraaid.
Wie beweert dat de N-VA moslims viseert door te eisen dat God of levensbeschouwing niet boven de wet staan, steekt zelf alle moslims in één fundamentalistische zak. Zij voeden de kloof in onze samenleving.
