Zondagsmijmering: Van ‘Hotel Mama’ naar ‘Digi-Prison’

Mededogen wanneer de kater weer eens buitensporige proporties aannam, dat was dan weer niet inbegrepen. Wie ‘s avonds meende de wereld aan te kunnen, moest zich ‘s ochtends (zeg maar ‘s namiddags) niet aanstellen, zo luidde haar van grote zin voor, jawel nuchterheid getuigende day-after-motto. Het medicijnkastje wist ik wel hangen zeker?

Kortom, ik mocht jong zijn in de beste der tijden. Van versmachtend paternalisme was geen sprake meer en de combinatie van grote vrijheid, warme soep en gestreken overhemden paste me als gegoten.

Een anekdote illustreert. Omdat de meester van het 6e studiejaar op een oudercontact had gemeend over mij te moeten roddelen, besliste ik de uitnodigingen voor ouderavonden in het middeljaar zorgvuldig aan de aandacht van het thuisfront te onttrekken, wat me zes jaar lang zo goed als gelukt is. Rapporten moesten uiteraard getekend maar daarvoor dienden maandagochtenden, net vóór vaders vertrek naar zijn werk. Diens zin voor stiptheid won het steevast van zijn opdracht als vader die behoort te waarschuwen voor de gevolgen van een gebrek aan schoolijver.

Pas bij de proclamatie ter afronding van de humaniora stelde ik mijn voorgeslacht nog eens van zo’n invitatie op de hoogte. Ik zie vader nog zich tegoeddoend grijpen naar de petitfourrekes die de school ter die feestelijke gelegenheid in de tot feestlokaal omgevormde turnzaal aanbood. Dat hij zes jaar lang vrijwel volledig gespaard was gebleven van die vervelende tochten naar het college speet hem niet - mijn punten waren net behoorlijk genoeg om zich geen zorgen te maken, behalve bij dat ene herexamen dat hem noopte voor één keer wel naar Sint-Stanislas uit te rukken - maar het vermoeden dat die marsepeinen bolletjes, rustend op kruimeldeegkoeken bodem en afgetopt met hardsuikeren hoedje elk jaar door de school waren aangeboden in zijn afwezigheid, verdroot hem dan weer wel.

Het schoot me vorige week allemaal door het hoofd toen ik een moeder in het gezelschap moedeloos hoorde zuchten, onderwijl haar Iphone teleurgesteld wegschuivend, dat ze niet op de schoolapp geraakte. Wat blijkt? Via Smartschool krijgen ouders de cijfers van hun kinderen per direct doorgestuurd. Stel je voor! Je ben puber en thuis weten ze sneller dan jij zelf van dat tekort voor wiskunde of die onvoldoende voor de boekbespreking om over ander tot huiselijk ongemak strekkende schoolinformatie jegens gedrag of niet voldoende betoonde wellevendheid maar te zwijgen! Het idee deed me gruwelen en het mag een wonder heten dat ik die aansluitende nacht niet badend in het zweet uit een schoolgerelateerde nachtmerrie ben wakker geschrokken.

Een andere moeder aan de tafel vertelde vervolgens over de tracker op haar mobieltje waarmee ze haar drie kinderen kon volgen als gekleurde bolletjes op een digitale kaart. Dat gaf haar een gerust gevoel want haar dochter was 16 geworden en je weet maar nooit. Ik begreep haar moederhart helemaal maar zou zelf zo’n digitale ketens vroeger niet hebben kunnen verdragen. Tja, de wereld was toen veiliger zeker en even geen bericht krijgen van de kroost verontrustte mijn ouders geenszins. Verder dan de gang reikte het telefoonsnoer toen eenmaal niet en die beperking zorgde voor een deugddoende gemoedsrust.

De jonge vader aan de tafel lanceerde onbewust de klap op de vuurpijl. Van diens nog geen twee jaar jonge dreumes krijgt hij elke dag stipt om 17 uur een dagrapport binnen van de crèche. Wanneer gegeten, wanneer geboerd, wanneer gescheten. Het loopt allemaal binnen via de app. Gisteren kakje om 11.23u en vandaag om 12.07u? Oei, toch geen constipatie zeker? In het oog houden is de boodschap. “Wordt ook de consistentie van het drolletje aangegeven”, vroeg ik al grappend maar dat lokte de bloedernstige reactie uit dat het systeem inderdaad nog voor verbetering vatbaar was.

Voeg er de babyfoon met nachtcamera aan toe en de draad tekent zich bloedrood af.

Slaappatroon digitaal gevolgd als baby, stoelgang digitaal gevolgd als peuter, cijfers van de schooltoetsen digitaal gevolgd als knaap dan wel jonge deerne, whereabouts digitaal gevolgd als puber. Allemaal goed bedoeld, geen greintje twijfel daarover maar ‘Hotel Mama’ begint zo toch wel een beetje te lijken op ‘Digi-Prison’. Moet gigantisch stresserend zijn, voor gevolgde én volger. Kan wel de verlenging van een aantal wachtlijsten verklaren.

Schreef ik al dat ik de indruk heb jong geweest te zijn in de beste der tijden?

Geniet onbespied van uw zondag.

Facebook, 6 november 2022