Zondagse mijmering: P-nyx

Dinsdagavond op weg naar tarama - waarom is die bij Grieken niet rozig? - en saganaki, gebakken feta, moesten we ons als het ware een weg banen tussen in donker gevechtstenue gehulde politiemensen, trosjesgewijs opgesteld aan de straathoeken. Op de brede boulevard Akadimias, net voor de Atheense academie, bleek wat loos was.

Spandoeken, vlaggen, mensen in rijen oprukkend: ik herken een betoging wanneer ik er een zie. De lust om mee op te stappen bekruipt me prompt wanneer ik megafoons slogans hoor uitbraken.

Een wandeling langs een verlaten winterse kustlijn of een door religieuze muziek begeleide zondagochtendtrip met de ogen langs de ruggen van een gevulde boekenkast, bekoren me zeer. Eén compagnon daarbij kan het genot nog verhogen, meer hoeft niet altijd.

Maar soms wil een mens ook gewoon mee opstappen in groep, gehuld in de clubkleuren. In Athene zou mijn keuze vallen op het zwartgele AEK boven het roodwitte Olympiakos of groenwitte Panathinaikos. Die kleuren hé, een mens is niet alleen ratio.

Van nature dus sterk neigend naar deelname - wat is er hartverwarmender dan engagement voor de polis, en dat in Athene? - maakten de tinten die de dinsdagavondoptocht domineerden - zwartrood - me evenwel achterdochtig en de verschijningsvorm van de deelnemers stimuleerde mijn geestdrift ook niet echt. Ik zou er tussen misstaan in mijn al te burgerlijke uitmonstering.

De spandoeken hielpen amper om klaarheid te verschaffen want de Griekse taal heeft voor mij bijna uitsluitend geheimen. Het woord Oekraïne kon ik ontcijferen maar dat de demonstratie verband hield met de oorlog aldaar was me al wel duidelijk.

Een aan een Griekssprekende vriend doorgestuurde foto van een meegedragen spandoek zorgde voor de definitieve onthulling en die verbaasde me niet. “Griekenland moet niet deelnemen aan de imperialistische oorlogen van de nato/eu/usa tegen rusland. Weg met de basissen van de usa en de nato!”

Klare taal, dat wel. Klaar genoeg om mijn neiging om mee op te stappen de fatale slag toe te dienen.

Deze jonge mensen, veel meisjes ook, stapten daar door de Atheense straten ter feitelijke ondersteuning van Poetin. Vreemd want je kan veel zeggen van de Russische president maar bezwaarlijk dat hij een rolmodel biedt aan wie de anarchistische beginselen is toegedaan.

Mijn vriend/vertaler stuurde me nog na “Er is nog veel pro Russisch sentiment hier... door de Amerikaanse inbreng bij de junta en de invasie in Cyprus”.

Geschiedenis schud je dus niet zomaar af, ook niet als paarsharige en diepzwartogige jonge dame met een hoge ‘f*ck het systeem’-uitstraling.

Doet me denken aan die anekdote van Arnon Grunberg die ergens in het verre oosten - wellicht Afghanistan, want dat hij daar verbleef herinner ik me zeker - in een theesalon een straatverkoper met Mein Kampf in pasjtoe-vertaling zag leuren als ware het een toeristische gids. Grunbergs theegenoot haalde de schouders op. De holocaust zei ze daar in Kaboel niet zo veel. Alles heeft zijn plaats en tijd blijkbaar.

Ik ben dus niet mee opgestapt in die Atheense stoet tegen het westerse imperialisme. Ze zullen vanuit hun oogpunt wel gelijk hebben die betogers, ik behoor tot de club die vindt dat Poetin aan gene zijde van de Russisch-Oekraïense grens had moeten blijven.

Verder voel ik me niet geroepen al te driftig commentaar te leveren op de gebeurtenissen aldaar. Mijn hele volwassen leven lang volg ik de internationale politiek met belangstelling maar mijn mening heeft de ontwikkelingen nog nooit kunnen beïnvloeden. Akkoord, mijn analyses over de wedstrijd AEK Athene-Panathinaikos bepalen de uitslag van die derby evenmin, wat me er toch niet van zou weerhouden ze bij een glas ouzo ten beste te geven. Ik heb me zelfs veroorloofd meningen te spuien over, ik zeg maar wat, het CST, hoe onregistreerbaar klein de impact daarvan ook bleek te zijn.

Verwacht van mij in de zaak die ons nu allen in de ban houdt geen inzichtverwijdende gedachten. Tot op het hoogste EU-niveau lijkt men zich graag op te warmen aan strovuur, ik hoed me daar graag voor. Oorlog is trouwens ook altijd een zaak van manipulatie en propaganda. Beelden kunnen meer liegen dan duizend woorden, laat staan contextloze filmpjes op internet. Die ondergrond is me te wankel om ze van begeleidend commentaar te voorzien. Moge de mededeling volstaan dat ik in deze strijd tussen David en Golliath, voor David kies, punt aan de lijn.

Intussen weerklinkt op de radio ‘Schilderijen van een tentoonstelling’ van Modest Moessorgski. Die legde in 1881 op 42-jarige leeftijd zijn alcoholdoorzopen lootje, 15 dagen na de gelukte moordaanslag op tsaar Alexander II. Het leven van een Rus is ook niet altijd een feest, tenzij het veelvuldig hijsen van vodka onder de noemer ‘festiviteit’ valt. En zeggen dat Poetin een geheelonthouder is. Je zou heimwee krijgen naar het olijke duo Jeltsin-Clinton.

Nog even aanvullen met de mededeling dat we donderdag op de Pnyx-heuvel tegenover de Akropolis tevergeefs zochten naar de bèma, het sprekersgesteente waarop de oratoren zich ooit richtten tot de Ekklèsia, de Atheense volksvergadering. Volgens googlemaps waren we er op een bepaald moment 20 meter van verwijderd. Het bleken er twintig te veel. De democratie laat zich minder gemakkelijk vinden dan we zouden wensen.

Laten we onze goede gedachten vandaag gewoon omzetten in een concreet bijgedragen steentje. Collega Yngvild Ingels trok na de overstromingen met hulpgoederen naar Wallonië met EHBO Vlaanderen vzw. Die is nu ook paraat om steun te verlenen in Oekraïne. Steun hen via https://getfunded.nl/.../19682-ehbo-vlaanderen-steunt... en geniet daarna toch van uw zondag.