Zondagse mijmering: Een sos is een mens

Er zijn van die weken die de goesting doen afnemen. Vorige week was er zo een.

Laat ik u vertellen dat ik politiek bedrijf zoals ik leef: proberen om het een beetje fatsoenlijk te doen, weliswaar soms en zonodig graag er stevig tegen aan gaand, en daarbij in het volle besef ook geregeld te falen, wat mij dan weer leert dat mensen recht hebben op mildheid.

Dat er mensen zijn die mildheid blijkbaar verwarren met zwakheid en toejuichen wanneer politiek wordt bedreven door op de man (in dit geval op de vrouw) te spelen zonder volledige kennis van zake (door een partij nota bene die zich er terecht over beklaagt daar zelf geregeld het slachtoffer van te zijn), stemt me droef.

Zou het de ouderdom zijn dat ik me daar zo aan stoor? Of de opvoeding?

Dat brengt me bij een ander droef moment van deze week. Mijn moeder zou, mits nog te leven, 90 geworden zijn. Mits te leven maar dat is het geval niet meer. Geen droefheid echter zonder verzoetend tegengewicht. Drie dagen eerder werd mijn nazaat 30.

Wie zich herinnert dat ik onlangs 60 kaarsjes diende uit te blazen, heeft het systeem begrepen. Moeke, zoon, kleinzoon; elk met 30 jaren tussentijd. Tenware zoonlief me dringend met onverwacht nieuws verrast, komt er een breuk in die opeenvolging van 30-jaar cycli.

Os mama - in Turnhout valt die ‘n’ weg - was mijn moeder en moeders vormen voor hun kinderen de oervorm. De andere menselijke specimen zijn slechts variaties. Mooi toch maar daarmee verdringt de bewondering voor de moeder de kennismaking met de vrouw. Ik ontdekte dat pas echt tegen het einde van haar leven, tijdens de aftakeling zowaar.

Als vrouw was os mama een geval. Heel gewoon en heel apart. Ze werkte nooit buitenhuis en dat was gewoon toen. Ze volgde, ook heel klassiek in die tijd, snit en naad, om een goede huismoeder te worden. Ik kan getuigen dat ze die studie met vrucht volbracht.

Maar miskijk u niet op het etiket huisvrouw. Os mama was behoorlijk vrijgevochten. Ze rookte zowaar sigaretten, dronk graag ‘een goei pint’ en reed met de auto. Minder klassiek allemaal in de stille katholieke Kempen van toen. Daarmee viel ze dan ook op in ons tante-aanbod. Een porto op feestdagen kon wel. Roken niet en een autostuur hebben ze nooit in handen gehad. Ze leken wat braver dan Jeanneke. Mijn tantes leken echt op tantes, in de goede betekenis van het woord.

Als os mama er op uit wilde met ons Kadetje kon ozze papa te voet naar het werk. Geld vragen moest ze ook nooit want de gemeenschappelijke rekening had geen twee handtekeningen van doen. De grote uitgaven, die deed vader. Moeder kocht wat ze nodig achtte.

Maar voor mij was ze dus vooral moeder. Al mijn gelees, daar was ze niet van onder de indruk. Een politiek beest kon je haar ook bezwaarlijk noemen. Als ze de kroost proper en gevoed de deur uit zag gaan, leek haar dat al heel wat.

Dat ging trouwens ver. Weekeindes werden geregeld in Limburg doorgebracht. Voor vertrek naar huis kwamen het washandje en het verse onderbroekje boven. ‘Zie dat we onderweg een ongeluk krijgen en je hebt een vuil onderbroek aan’, klonk haar argument. Mij overtuigde het niet want die koude washand tegen mijn kont was veel tastbaarder dan een eventuele opname op de spoed met een besmeurd broekje. Maar geen lievemoederen kon me van die wasbeurt bevrijden.

Enfin, u ziet het plaatje. Wel, die vrouw heeft me nooit gezegd: ‘vooraleer je begrip opbrengt voor iemands moeilijke persoonlijke situatie, vergewis je er van dat het geen socialist is want die verdienen dat niet’.

Dat heb ik haar nooit horen zeggen. Ze heeft me ook nooit geleerd dat je, als je menselijk wil omgaan met sossen je ook zelf een socialist wordt.

Tja, dat soort moeder heeft mij opgevoed. Ik geraak er niet meer van af.

Gelukkig maar.

En dus gaan we er volgende week weer tegenaan voor al wie vindt dat ook politiek oog moet houden voor de mens in de andersdenkende.

Facebook, 23 oktober 2022