Zelfvertrouwen als remedie tegen partij ‘islam’

Tot voor enkele dagen was Redouane Ahrouch, intussen wereldberoemd in belgenland, alleen bekend bij de reizigers van de buslijn die hij als chauffeur bedient en bij fanatieke volgers van de Anderlechtse gemeenteraad. Daar was hij in gesukkeld in 2012 met zijn lijst “Islam”, toen één (1) kandidaat tellend die 4,12% van de stemmen wist binnen te rijven. In Molenbeek won de partij ook een gemeenteraadszetel. Bij de gewestverkiezingen in 2014 kwam de club aan 1,70% (van de Franstalige stemmen) in Brussel, niettegenstaande de toch wel aan duidelijkheid niets te wensen overlatende naamkeuze.

(Alhoewel, wie dacht dat die naam refereerde aan een godsdienst, dwaalt. Het blijkt een acroniem voor ‘Intégrité - Solidarité - Liberté - Authenticité – Moralité’. Wie zich aangesproken voelt door deze mooie beginselen….)

Allemaal weinig spectaculair cijfermateriaal maar Ahrouchs recente uitspraken dat “Islam” hier de sharia wil invoeren en aparte bussen voor mannen en vrouwen, deden de (sociale) media ontploffen. De afwijzing was totaal en dat is maar goed ook, hoe marginaal het clubje ook is, of nog is.

Wat mij echter zeer opviel en uitermate stoorde was het gevoel van machteloosheid dat uit vele tweets en facebookberichten sprak. Zo velen lieten zich echt kennen als bange blanke man, al moet die nu bange witte man heten naar het schijnt. En het zijn dikwijls ook vrouwen.

“Het is toch te laat”; “Er is niks meer tegen te doen”; “Ik ga zelf emigreren”. Het is maar een kleine greep uit een schier eindeloze reeks jammerklachten. Tja, met zo’n defaitistische tegenstanders krijgt zo’n gekke Ahrouch toch nog behoorlijk wat perspectief. Want de eerste vijand, dat zijn we natuurlijk zelf als we niet eens meer in de sterkte van ons maatschappijmodel geloven.

Recente berichten dat zowat driekwart van de pasgeborenen in Antwerpen uit niet-Nederlandstalige gezinnen komt, hebben wellicht aan die paniekreactie bijgedragen. Dat daar mensen met wortels in Oost-Europa, Afrika of christenen uit het Midden-Oosten tussen zitten, evenals vele moslims die geen boodschap hebben aan godsdienstfundamentalisme, bleek een nuance die daarbij gemakshalve uit het oog werd verloren. Ja, diversiteit in grootsteden is een gigantische uitdaging maar, niettegenstaande de raakvlakken, niet gelijk te stellen met het gevaar van islamisering. (Het is trouwens, naar mijn mening, een minstens even grote, wellicht grotere problematiek.)

Eigen aan een democratie is dat die grenzen heel erg breed zijn. De sharia valt er buiten.

Uiteraard kunnen we die sharia-onzin niet scherp genoeg afwijzen. De club verbieden lijkt een optie, want – wat nu volgt mag volgens sommigen niet gezegd worden maar ik doe het toch - een democratie kan maar gedijen binnen bepaalde grenzen. Eigen aan een democratie is dat die grenzen heel erg breed zijn. De sharia valt er buiten.

Maar daarmee is de kous niet af. Zoals cognitief psycholoog Wouter Duyck tweette: “Het probleem is niet zozeer dat er een partij als #islam is. Wel dat er kiezers voor zijn. En die kunnen we nooit verbieden.” We zullen dus meer moeten doen dan het uithangbord weer binnen laten halen.

En daarbij bestaan er, behalve op sociale media, geen eenvoudige oplossingen. Simplismen, dat is waar de tegenstander zich van bedient. Laten we die aanpak niet te zeer kopiëren want dan blijft het bij symbolisch gezwets voor de galerijen. Dus neen, ‘ze’ buiten gooien bijvoorbeeld biedt geen ernstig alternatief, onder meer omdat we niet weten wie ‘ze’ zijn. In concrete gevallen uit het land verwijderen mag uiteraard geen taboe zijn, maar massale deportaties zijn gewoon geen optie.

In de val van de islamisten stappen door, net als zij, alle moslims in één zak te stoppen, komt er eigenlijk op neer dat we zelf de propaganda voor die moslimfundamentalisten gaan voeren en hun gelijk bevestigen dat de wereld bestaat uit moslims en niet-moslims. Dan aanvaarden we de manier van denken die zegt dat godsdienstaanhorigheid de bepalende identiteitsfactor is. Mee die toer opgaan en de denkwijze van de islamisten overnemen, is regelrecht naar de nederlaag stappen.

Als we verwachten dat nieuwkomers (waarbij het woord ‘nieuw’ bizar genoeg blijkbaar nog kan slaan op generaties) zich voegen naar de normen van de streek, dan moeten we degenen die dat daadwerkelijk doen ook actief omarmen. Mohamed of Fatima heten mag niet volstaan om deuren dicht te smijten. Die sharia-promotoren hebben niet liever dan dat we dat wel allemaal consequent doen.

Neen, Vlaanderen is geen wit blad zonder verleden, normen of waarden, dat zomaar door alle groepen naar eigen goeddunken kan ingevuld worden

Het andere spoor zit in het afwijzen van elke minimalisering van het probleem. Aparte bussen, dat gaat gelukkig blijkbaar voor zowat iedereen te ver. Maar bijvoorbeeld de discussies over al dan niet verplichte neutraliteit bij overheidsdiensten leert dat er geen eensgezindheid bestaat over de lijn die moet getrokken worden. Zo ook die verregaande terughoudendheid van vele politici bij de vraag hoe ver taalvereisten moeten gaan en de meegaandheid van burgers om snel over te schakelen naar een andere taal waardoor de druk om Nederlands te leren bij anderstaligen afneemt.

Neen, Vlaanderen is geen wit blad zonder verleden, normen of waarden, dat zomaar door alle groepen naar eigen goeddunken kan ingevuld worden. Hoe meer we de klemtoon leggen op diversiteit tussen groepen binnen een grondgebied, hoe meer apartheid er uit voortvloeit en hoe meer conflictstof. Dat idee moet ons als politici leiden maar moet ons ook allemaal als burger inspireren, zowel in het trekken van duidelijke lijnen als in het verwelkomen van mensen die mee in het verhaal willen stappen dat we in Vlaanderen verder willen uitrollen.

Hoofdzaak blijft dat we dringend nood hebben aan meer zelfvertrouwen. Onze vrije democratische en pluralistische samenleving is de moeite waard en als wij daar ook een punt van maken, zal ze overwinnen. Daarvoor moeten we niet in paniekerige zelftwijfel vervallen of onze toevlucht nemen tot simplismen. Een beetje zelfzekerheid zou al heel veel helpen.

Als de partij “Islam” ons zelfvertrouwen weer aanscherpt, is het een goede zaak. Als die ons in redeloze paniek doet schieten, heeft ze al half gewonnen. Wanneer een buschauffeur uit Anderlecht daar in slaagt, wijst dat alleen op de zwakte van zijn tegenstanders. En dat zijn wij dus!

(Onlangs schreef ik bijvoorbeeld over hoofddoeken en de klare taal die daar bij hoort dat wie ze draagt de gevolgen ook moet dragen. Lees door hier te klikken.)

Hier geplaatst op 8 april 2018. 

Foto: Webstek partij Islam 

TIP: Dankzij internet kunnen wij ook veel mensen bereiken buiten de klassieke media om. Help daarbij en deel dit artikel. Gewoon op de knop hieronder drukken.