Witte konijnen onder elkaar Rik Torfs & Peter De Roover

Witte konijnen onder elkaar Rik Torfs & Peter De Roover

Dubbelinterview P-Magazine

Vorige week plaatste P-Magazine een dubbelinterview met de gewezen CD&V-senator en huidige rector van de KU Leuven Rik Torfs en mij. Niet alle gevraagde aanpassingen werden aangebracht. Het nummer is niet meer te koop bij de krantenboer. Hier de tekst met de verbeteringen.

Toen de CD&V in 2010 professor Kerkelijk Recht annex tv-persoonlijkheid Rik Torfs tevoorschijn toverde op de Senaatslijst, werd die prompt een “wit konijn” genoemd. Tien maanden na Torfs’ afscheid van de nationale politiek, krijgt Peter De Roover (N-VA) exact datzelfde etiket opgeplakt. Tijd voor wat vaderlijke raad. “Speel de hofnar, Peter! No fear!

 

Het is de eerste keer dat Peter De Roover (51) en Rik Torfs (57) elkaar ontmoeten, maar in de statige hallen van het Leuvense rectoraat vliegen de kwinkslagen al snel heen en weer. Qua verbaal vermogen moeten de ex-senator en de kersverse N-VA-politicus (derde plaats op de Antwerpse kamerlijst) alvast niet voor elkaar onderdoen.

 

Maar of de voormalige erevoorzitter van de Vlaamse Volksbeweging Torfs’ verkiezingsresultaat van 2010 kan evenaren, valt nog te bezien. Misschien kan hij daarvoor wel raad gebruiken van de KU Leuven-rector, die exact één jaar geleden zijn afscheid uit de Senaat aankondigde. Al blijkt Torfs niet gedesillusioneerd.

 

RIK TORFS: "Ik heb niet echt gekozen om uit de politiek te stappen, maar eerder om mijn kans te wagen in het rectoraat. De rectorverkiezingen van 2013 waren mijn laatste kans om die lang gekoesterde droom tot vervulling te brengen. Daarvoor moest ik nu eenmaal ontslag nemen - een geweldig risico, want de overwinning was uiteindelijk nipt - maar ik dacht: als ik het niet waag, ga ik daar tot het einde van mijn dagen spijt van hebben. Het was sterker dan mezelf: ik vond dat ik andere dingen beter kon doen dan nog eens herkozen raken en dan in het parlement uitbollen."

 

Is het gras effectief groener aan de overkant?

 

TORFS: "Ik sta nu aan het hoofd van een universiteit met 55.000 studenten, geweldige onderzoekers, een uitstekende medische faculteit… Dat is geweldig. Elke dag is hier compleet anders, en ik heb het gevoel dat ik maatschappelijk echt iets kan betekenen. Dat is toch andere koek dan in het parlement. Zeker als parlementslid in de meerderheid zijn de mogelijkheden om je creatief helemaal te ontbolsteren nogal… gering."

 

Had u dan zo weinig beweegruimte?

 

TORFS: "Je moet realistisch zijn: in de politiek ligt de macht bij de partijtop, bij ministers, en in kabinetten. Gewone parlementsleden kunnen wel hard werken in hun niche, maar daar moet je dan tevreden mee zijn. Zeker als je niet tot de inner circle van de partij behoort. Maar dat zal voor meneer De Roover geen probleem zijn, neem ik aan." (grijnst)

 

Een verleden als Volksunielid en een carrière in de Vlaamse Volksbeweging levert natuurlijk wel een mooi netwerk op.

 

PETER DE ROOVER: "Ik ben inderdaad al een jaar of dertig actief in domeinen die aansluiten bij de politiek. Ik heb goeie contacten in het wereldje, dus hoop ik de grootste verrassingen alvast ingecalculeerd te hebben. Maar vergis u niet: men zal mij ook moeten uitleggen hoe ik een schriftelijke vraag moet indienen in de Kamer."

 

"Verder begrijp ik Rik best: er is maar één rector van de KUL, tegenover 150 Kamerleden. Dan kan ik me voorstellen dat je dat relevanter vindt dan plenaire vergaderingen bijwonen."

 

Wat heeft u dan bezield om toch de sprong naar dat parlement te wagen?

 

DE ROOVER: "Een maatschappelijke stroming vertegenwoordigen in het huis waar de wetten gemaakt worden: dat lijkt mij een nobele gedachte. Bovendien denk ik dat ik een impuls kan geven aan het debat, want ik kom van buiten de ivoren toren. Rik zal dat niet tegenspreken: veel politici zijn voltijds en al heel lang politicus - (grijnst) sommigen hebben nooit op een eerlijke manier de kost verdiend. Als ik in de coulissen van de Zevende Dag rond hang, denk ik soms: straks sta ik voor een klas leerlingen die geen idee hebben dat jullie bestaan. Ik denk dat ik voldoende immuun voor die vervreemding."

 

"Trouwens: als alle gedegouteerden vertrekken, blijven enkel de degoutanten over. Dan kan vers bloed toch geen kwaad?"

 


 

“Ik wil morgen nuttiger zijn dan gisteren.”


 

Bent u zo'n gedegouteerde, meneer Torfs?

 

TORFS: "Ik heb alleszins geen spijt dat ik in de politiek gestapt ben, want ik heb er veel bijgeleerd. Maar ik kwam terecht in een partij waarmee ik voordien geen enkel samenwerkingsverband had. Als je dan meteen 144.000 stemmen haalt bij de Senaatsverkiezingen, begrijp ik wel dat het partijsysteem denkt: 'oei, van die buitenstaander moeten we opletten.' Dat is een menselijke reactie. Het toont aan dat contact met sleutelfiguren in de partij cruciaal is. Maar nogmaals: dat zal voor Peter veel minder een probleem zijn. Dus in die zin geef ik hem wel een reële kans op slagen."

 

Waren het de eerste verkiezingen waarvoor ze aan uw mouw kwamen trekken?

 

DE ROOVER: "Ik ben in het verleden door meerdere partijen benaderd, maar mijn antwoord was altijd hetzelfde: geef mij twee weken, en daarna zeg ik neen. Er was ook niets dat mij naar de politiek dreef: ik was volledig vrij om mij met andere nuttige dingen bezig te houden. Ik was niet geneigd daarop in te leveren, dus toen Bart De Wever mij vroeg om op de lijst te gaan staan, heb ik gezegd dat hij eerst met een goed aanbod moest komen. Ik wil morgen nuttiger zijn dan gisteren."

 

Een derde plaats op de Kamerlijst in Antwerpen valt natuurlijk niet te versmaden.

 

DE ROOVER: "Oké, maar hij heeft ook mijn ogen geopend: was ik nu mijn vrijheid aan het koesteren, of was ik gewoon te laf om mijn verantwoordelijkheid op te nemen? Bovendien: ik ben nu 51 jaar, en voel mezelf nog flexibel genoeg om ergens anders mee te beginnen. Bij de volgende verkiezingen zou ik 57 zijn - dan is het misschien al te laat."

 

TORFS: "Dat gevoel begrijp ik. Ikzelf ben in de loop der tijden benaderd door alle partijen, behalve het Vlaams Belang. Maar ik heb er ook erg lang over moeten nadenken: zodra je kiest voor de politiek, valt er veel weg. Dan wordt alles wat je doet of zegt gezien in het kader van een bepaalde politieke keuze. Uitspraken die je in alle vrijheid doet, worden plots een strategische zet."

 

Heeft u het gevoel dat u die stempel nu kwijt bent?

 

TORFS: "Absoluut. Dat heb ik gemerkt bij de rectorverkiezingen. Ik was natuurlijk al een redelijk vrije vogel binnen CD&V - je kan van mij moeilijk zeggen dat ik een partijsoldaat ben die van bij zijn prilste jeugd in de structuur zat."

 

U bent niet het enige witte konijn van Bart De Wever, meneer De Roover. Ook Trends-hoofdredacteur Johan Van Overtveldt en professor Grondwettelijk Recht Hendrik Vuye prijken in mei op een N-VA lijst. Is het alle hens aan dek voor deze verkiezingen?

 

DE ROOVER: "Het is niet zo dat de Kerk de missionarissen die overal zieltjes aan het winnen waren, nu massaal naar binnen heeft geroepen. (Naar Torfs) Excuseer mij trouwens de beeldspraak, Rik."

 

TORFS: "Ik vind ze net heel mooi!"

 

Het lijkt anders wel zo. Jan Jambon zei onlangs dat u misschien nog waardevoller was als "ongebonden" opiniemaker.

 

DE ROOVER: "Ongebondenwel, maar ik heb nooit gezegd dat ik objectief was. Ik zat duidelijk in een bepaalde denkrichting, maar ik heb op geen enkel ogenblik aan een politicus gevraagd wat ik moest zeggen om hem ter wille te zijn. Ik zei altijd: ik sta 100% achter Bart De Wever, zolang hij doet wat ik ook zou doen."

 

"Kijk, ik vind dat er geen gat mag vallen tussen een politieke partij en de samenleving. Ik zat in die grijze zone. Maar nu ben ik duidelijk een N-VA'er, en blijkbaar denkt de buitenwereld nu dat alles wat ik zeg een bijbedoeling heeft. Alsof alles past in een of ander schema. Maar ik denk dat mensen - en journalisten trouwens ook - wat dat betreft een verkeerd beeld hebben van de politiek. Niet alles is zorgvuldig gepland. Er wordt net enorm veel geïmproviseerd.

 

Dan heeft u ook geen duidelijk carrièreplan? Karl Drabbe, een van uw ex-medewerkers bij Doorbraak, ziet in u zelfs een potentiële opvolger voor Bart De Wever.

 

DE ROOVER: "Oh, net nu ik elders in de pers al gebombardeerd word tot minister van Onderwijs?"

 

TORFS: "Komaan Peter, dat moet je toch kunnen cumuleren?"

 

Voor een erevoorzitter van de Vlaamse Volksbeweging lijkt die stap mij niet eens zo gek.

 

DE ROOVER: "Ik wil nu eerst en vooral een goed Kamerlid worden. Daar zal ik al de handen mee vol hebben. Het lijkt mij trouwens niet evident dat ik zomaar ineens een stemmenkanon word. Ik ben eerder iemand die de langere termijn bekijkt en het bredere politieke verhaal brengt. Meer een generalist dan een specialist."

 


 

“Ik zei vroeger altijd: ik sta 100% achter Bart De Wever, zolang hij doet wat ik ook zou doen."


 

Is dat niet net het profiel van een kandidaat-voorzitter?

 

DE ROOVER: "Volgens sommigen wel, ja. Maar het zou toch maar al te gek zijn dat ik voorzitter wil worden van een partij waar ik twee weken geleden lid van werd?"

 

TORFS: "Het zijn ook geschikte kenmerken voor een premier van België."

 

DE ROOVER: "U ziet: de mogelijkheden zijn eindeloos!" (lacht)

 

U vraag het vooral omdat u zelf in voorgaande interviews het gebrek aan een duidelijke nummer 2 aan als een probleem van N-VA omschreef.

 

TORFS: "Daar heeft hij wel een punt, hé?"

 

DE ROOVER: "Dat is omdat de nummer 1 zo'n uitgesproken nummer 1 is. Wie ooit in de voetsporen van Bart moet treden, dat is een kamikazepiloot. Want je mag er van denken wat je wil: Bart is een bijzonder iemand in de politiek. Maar de omstandigheden - zit de partij in de oppositie of in de regering? - gaan ook een heel belangrijke rol spelen in die keuze."

 

Mogen we stellen dat u de kiescampagnes niet gaat missen, meneer Torfs? Toen Kris Peeters in januari 3,1 miljard belastingverlaging aankondigde, schamperde u op Twitter: "verkiezingsbeloften zijn een aankondiging van wat in geen geval zal gebeuren."

 

TORFS: "Ik vind vooral dat die berekening gemaakt moet worden. Dat kan niet precies genoeg zijn. De KUL gaat trouwens samen met de openbare omroep en een aantal kranten de verkiezingsprogramma's van alle partijen narekenen, zoals dat in Nederland al langer gebeurt. Zo weet je meteen wat al die beloften gaan kosten, en dan kom je voor minder onaangename verrassingen te staan. Ik herinner mij nog dat toen Dirk Van Mechelen (Open VLD, red.) in 2004 minister van Financiën werd, de belastingen vlak na de verkiezingen meteen omhoog gingen. Omdat de volgende stembusgang toch nog ver weg was. Dat illustreert het misleidende van die campagnes."

 

DE ROOVER: "En daarom betreur ik dat we nu legislatuurparlementen hebben. Dat regeringen niet meer vervroegd kunnen vallen, waarna meteen verkiezingen worden georganiseerd."

 

TORFS: "Awel, ik ook. Het doet mij een plezier dat je dat zegt. Zo geef je politici voor lange tijd een vrijbrief. Dat is niet gezond."

 

DE ROOVER: "Ik vind het zelfs een aanfluiting van de democratie. Dat is het principieel uitschakelen van de kiezer, de essentie van de democratie in de koelkast zetten. Ik vind dat alle regeringen best zes maanden voor de geplande verkiezingen vallen. Onverwacht, welteverstaan. Want in die laatste zes maanden wordt er toch nog weinig gedaan. En dan krijg je een campagne van 40 dagen, in plaats van 4 maanden."

 

Had deze Vlaamse Regering voor u al eerder mogen vallen?

 

DE ROOVER: "Vertel ik nu geheimen als ik zeg dat de laatste periode van een regering nooit diegene is waar de meest moedige beslissingen genomen werden?"

 

TORFS: "Dat krijg je natuurlijk als je met coalitieregeringen werkt. Dan worden de partners concurrenten, en dan krijg je helemaal niets meer gedaan."

 

DE ROOVER: "Ik weet wel waarom u dat vraagt. U denkt: de N-VA zit ook in die regering, samen met SP.A en CD&V. En misschien zegt die De Roover wel dat N-VA niet goed bezig is."

 

Als dat zo is: ga uw gang.

 

DE ROOVER: "Stel u voor, dan hebt u meteen een kop voor uw artikel! (lacht) Het is die spektakelzucht die politici afschrikt om van het platgetreden pad af te wijken. Want waarom zou een politicus niet op een rustige manier kunnen zeggen dat zijn partij op een bepaald aspect niet perfect bezig is? Dan wordt daar meteen het begin van een crisis in gezien. Verbaast het u dan dat weinig politici durven ingaan tegen de partijlijn?"

 

Hebt u die les samen met uw partijkaart gekregen? Let op uw woorden in de media?

 

DE ROOVER: "Die les moest ik niet meer krijgen. Iedereen die de media een beetje volgt, weet dat. Ach, ik krijg nu vragen over dingen waar ik nooit iets over zei, omdat iemand anders die toevallig ook een N-VA-lidkaart heeft daar iets over heeft gezegd. Dan wordt dat meteen ook mijn standpunt, en moet ik dat verantwoorden. Dat is bepaald onprettig, want ik kan u wel zeggen dat zelfs N-VA'ers wel eens gekke dingen zeggen."

 


 

“Alle regeringen vallen best zes maanden voor de geplande verkiezingen.”


 

Bijt u nu zelf ook meer op uw tong?

 

DE ROOVER: "Ik zit niet in de politiek om in de pers te zeggen waar N-VA in de fout gaat. Ik zit in de politiek om dat, indien nodig, binnen N-VA te doen. Omdat ik ervan overtuigd ben: het grootste risico dat een instituut loopt, is het wegvallen van de critici. Ik denk daarbij aan hofnarren: die spelen een zeer belangrijke rol in de geschiedenis. De koning die zich geen hofnar veroorlooft, die loopt fout. Punt aan de lijn."

 

TORFS: "Ik hoop dat je die kritiek kan volhouden. En dat je af en toe een lichte aanvaring hebt met het partijbestuur. No fear!"

 

DE ROOVER: "Ik hoop dat ook - maar ik begrijp de reserve in uw stem."

 

Meneer Torfs weet uit eerste hand wat er gebeurt met partijhofnarren.

 

TORFS: "Ja, die worden rector van de KUL!" (lacht)

 

U haalde zich geregeld de toorn van de CD&V-top op de hals omdat u kritiek leverde op de partij.

 

TORFS: "Ik heb altijd vrijuit mijn mening gezegd, ook binnen de partijstructuren. Ik heb mij nooit veel aangetrokken van mogelijke kritiek van partijgenoten. Uiteindelijk zijn we er om het algemeen belang te dienen en eerlijk onze mening te geven. Niet om in het gevlei te komen bij andere mensen."

 

Had u het gevoel dat dat bij andere politici anders was?

 

TORFS: "Toch wel. Sommigen plooien zich naar de wil van de partij. Dat is op termijn dodelijk voor de democratie. Strategie wordt vaak belangrijker dan inhoud. Terwijl je ook moet geloven in wat je zegt. En dat kunnen politici op dit moment niet altijd hard maken."

 

Is er te weinig durf om tegen de partijlijnen in te gaan?

 

TORFS: "Je moet daar niet per se tegen ingaan, maar je moet wel durven discussiëren. Vaak is het zo dat er binnen partijen weinig democratie is, en dat een kern van enkele mensen ongeveer alles bepaalt. Ik vrees dat dat op dit moment voor alle Belgische partijen geldt."

 

DE ROOVER: "Daar zie je alweer het belang van de hofnar. Dat is trouwens één van de redenen waarom ik mij nu voor N-VA engageer. Omdat het een partij is die een bepaalde toestand fundamenteel blijft aanklagen, een partij van hofnarren als het ware."

 

TORFS: "Dan wordt het na de verkiezingen nog interessant. Want als N-VA veruit de grootste partij wordt, kan je toch moeilijk anders dan het minister-presidentschap opeisen? Je kan niet gewoon kritisch aan de kant blijven staan."

 

DE ROOVER: "Akkoord, maar ik mag hopen dat als de hofnar koning wordt, er nog genoeg nar overblijft om geen kopie van de vorige machthebber te zijn. Al weet ik heel goed: hoe langer N-VA aan de macht zou zijn, hoe groter dat risico wordt."

 

TORFS: "Macht perverteert altijd, Peter. Hoe zeer je ook oplet."

 

Karel De Gucht twijfelt er alvast niet aan dat N-VA toch aan de kant blijft staan. Volgens hem zal N-VA nooit meeregeren.

 

DE ROOVER: "Ach, het zijn binnenkort verkiezingen. Dan begrijp ik die framing. Ik zou dat misschien ook proberen als ik bij Open VLD zat. N-VA is heus wel in staat tot compromissen. Kijk maar naar de Vlaamse Regering."

 

De Gucht ziet in uw toetreding een indicatie dat de staatshervorming voor N-VA het allerhoogste blijft. U bent diegene die - van buiten de partij - Siegfried Bracke tot de orde riep toen die suggereerde dat het sociaal-economische belangrijker was dan het confederalisme. Is dat nu rechtgezet?

 

DE ROOVER: "Ik vind die vraag heel gek. Als wij 100% van de stemmen halen, worden onze plannen onversneden uitgevoerd. En elk procent dat wij onder die 100 zitten, zal dat minder het geval zijn. Zo eenvoudig is het. Onze inzet is duidelijk: we willen ons programma volledig realiseren. Gaat dat lukken? (grijnst) Dat lijkt me heel onwaarschijnlijk."

 

Kan N-VA in een regering stappen zonder onderhandelingen over het confederalisme?

 

DE ROOVER: "Neen, dat kan niet. En dan komt uw volgende vraag: welke garanties moeten er zijn? Kijk: als ik een huis ga kopen, ga ik ook niet op voorhand zeggen wat mijn laatste bod is. Dan moet je gewoon geen onderhandelingen beginnen."

 

Dan hangt het er vanaf hoe graag u het huis wilt. Moet N-VA als grootste partij niet eens gewoon haar verantwoordelijkheid nemen?

 

DE ROOVER: "Ik vind dat ze dat in 2010 net heeft gedaan door niét in de regering te stappen. Als je beseft dat je wat je hebt beloofd aan de kiezer onvoldoende kan vertalen in beleid, moet je voor de oppositie durven kiezen. Je kan toch niet je hele programma overboord gooien? Het is dus niet zo dat N-VA tot elke prijs wil deelnemen aan een regering."

 

TORFS: "Toch denk ik dat het een risico is als N-VA na een goede uitslag niet in de regering stapt. Dan ontstaat misschien een gevoel: ze kunnen het heft niet in handen nemen. Of staat er misschien wel een andere partij op. Voor N-VA is het erop of eronder. Want de volgende verkiezingen zijn pas over vijf jaar: da's wel héél ver weg."

 

DE ROOVER: "Eén ding is duidelijk: moest N-VA in de oppositie belanden, zal de partij daar met een kater zitten. Dan zal bij de kiezer - terecht - grote frustratie ontstaan. En dan zullen we wel vijf jaar werk hebben om daarmee om te gaan. Dus dat kan absoluut niet de bedoeling zijn, wat Karel De Gucht ook insinueert."

 


“Als wij 100% van de stemmen halen, worden onze plannen onversneden uitgevoerd.”


 

Dus als het aan N-VA ligt, zijn we weer vertrokken voor een rondje staatshervormen. Dat is toch om moe van te worden?

 

DE ROOVER: "Maar N-VA wil net van al die staatshervormingen af raken! Wij willen daar fundamenteel een eind aan stellen. Het is niet dat wij bij wijze van hobby grondwetsartikels zitten te blokken, hé. Wij zijn die communautaire problemen ook beu."

 

TORFS: "Ik moet zeggen dat die staatshervorming mij weinig kan boeien. Dat ligt ook aan mij: ik heb eigenlijk heel weinig nationalistische gevoelens. Noch Vlaamse, noch Belgische. Ik ben daarin nogal een ontworteld figuur. Maar dat ben ik ook op andere vlakken, hoor. (lacht)

 

Zou confederalisme ons land beter doen draaien? Democratischer maken?

 

TORFS: "Niet per se. Vlaanderen kan zich evengoed vastrijden in de bureaucratie."

 

DE ROOVER: (zucht) "Zijn alle problemen opgelost als we ooit tot volwaardige Vlaamse autonomie komen? Neen. Vlaanderen kan evengoed een hoop stommiteiten begaan. Het is simpel: wat we zelf doen, doen we zelf. En niet noodzakelijk beter. Maar dan ben je wel verantwoordelijk voor het beleid."

 

TORFS: "Toch zit je op een bepaald moment met een schaalprobleem. De KUL werkt nu samen met de Universiteit Gent, de ULB en de UCL voor een kankerkliniek. Om daar een voldoende bezetting te krijgen, moet je op een populatie van 10 miljoen mikken. Dat kan je niet met 6 miljoen mensen."

 

DE ROOVER: "Dat kan toch perfect met samenwerkingsakkoorden binnen het confederalisme? Er zijn trouwens heel weinig dingen die niet op 6 miljoen Vlamingen kunnen, maar wel op een schaal van 11 miljoen Belgen."

 

TORFS: "Wel, die kliniek is er nu een van." (lacht)

 

Bestaat het risico niet dat een onafhankelijk Vlaanderen te veel op zichzelf terugplooit?

 

TORFS: Ik vind dat alleszins nu al jammer: we kijken niet meer naar de Nederlandse tv, we spreken amper nog Frans, en kunnen ons enkel nog druk maken om een Vlaamse film met kans op een Oscar in Hollywood."

 

DE ROOVER: "Niet akkoord: mijn zoon spreekt misschien wel minder Frans dan mijn ouders, maar wel veel meer Engels. Ik denk dat het gros van de Vlaamse jongeren net internationaler wordt. Dat is het voordeel van kleine staten: die hebben niet de luxe om zich op te sluiten."

 

TORFS: "Bwoa. Ik vind dat wij ons als Vlamingen overschatten op dat vlak. Pas op, we trekken wel overal onze plan. Maar het is zeker niet altijd op geraffineerde wijze."

 

Niet alleen Rik Torfs liet het parlement het voorbije jaar achter zich. Ook Danny Pieters (N-VA), Eva Brems (Groen!), Filip Antheunis (Open VLD) en Bruno Tuybens (SP.A) gaven er de brui aan. Waaraan ligt die uittocht?

 

TORFS: "Ik kan niet voor de anderen spreken, maar: ik wou gewoon iets zinvols met mijn leven doen."

 

Heeft het te maken met het wantrouwen tegenover politici?

 

DE ROOVER: "Tja, in de rangorde van beroepen die enig prestige hebben, zak ik natuurlijk van de absolute top, als leraar, naar de absolute bodem, als politicus."

 

TORFS: (lacht hartelijk)

 

DE ROOVER: (naar Torfs) Ja maar, ik heb zelfs al afgesproken met mijn zoon dat als iemand hem vraagt of hij familie van mij is, dat hij het eerst probeert te ontkennen. En als dat niet lukt, zegt hij maar dat ik pianist ben in een bordeel. Dat wordt toch nog iets hoger ingeschat."

 

TORFS: "Je kan die twee perfect combineren, hé. In het parlement heb je je handen niet bepaald vol."

 

Open VLD-politica Fientje Moerman deed alleszins luidkeels haar beklag over de manier waarop politici behandeld worden.

 

DE ROOVER: "We moeten niet overdrijven. Politici worden voldoende verzorgd om tegen een stoot te kunnen. Het debat wordt niet altijd fatsoenlijk gevoerd, maar dat was vroeger aan de cafétoog niet anders. Nu word je er via het internet gewoon sneller mee geconfronteerd. Maar goed: als Natalia in het Kempisch een tv-programma presenteert, krijgt ze ook de volle laag."

 

"Ik denk ook dat de motieven van al die mensen erg verschillend zijn. We mogen niet zeggen dat iedereen wegloopt uit de politiek. Het gros wil echt wel blijven. (fijntjes) Dat heb je bij de lijstvorming wel gemerkt. Maar dat er een verloop is, lijkt me op zich verfrissend. Anders krijg je verkramping."

 

Mensen lijken wel minder van politici te pikken. De vlotte manier waarop sommigen vertrekpremies incasseren, zet veel kwaad bloed.

 

DE ROOVER: "Ach, de premies van ontslagen voetbaltrainers worden nooit betwist. En die zijn van een heel ander niveau dan die van een politicus. Je mag ook niet vergeten dat een politicus professioneel heel wat opgeeft. Er moet dus een zekere verzorging zijn - al moet je opletten dat die niet te breed wordt."

 

U kreeg ook heel wat kritiek, omdat u uw premie aan een goed doel wegschonk.

 

TORFS: "Ik had die beslissing al genomen vooraleer er enige commotie over die premies ontstond. Maar je moet opletten dat je niet te veel meehuilt met de wolven in het bos. Voor veel mensen is wat een parlementslid verdient een grote vooruitgang tegenover hun wedde. Maar voor anderen is het net een achteruitgang. Laat dat duidelijk zijn: de periode dat ik in het parlement zat, was niet de tijd waarin ik het best betaald werd. Maar so be it: je kiest er zelf voor."

 

DE ROOVER: "En wat dat imago betreft: als een politicus ergens komt, trossen de mensen nog altijd rond hem samen. Dan willen ze hun verhaal kwijt."

 

TORFS: (naar De Roover) "Weet je wat ook plezant is? Op de markt staan en dan zo'n beetje een flirterig gesprek beginnen met een oudere dame. Dat raad ik u aan, je gaat er veel plezier aan beleven."

 

DE ROOVER: "Het probleem is: hoe ouder je wordt, hoe minder oudere dames er zijn. Het voordeel is natuurlijk dat er steeds meer jongere dames zijn." (lacht)

 

TORFS: "Da's waar. Maar ik geloof toch in de ouderen. Tja, die CD&V, dat hangt er nog in, hé."

 

(Hier geplaatst op 20 maart 2014)

 

FOTO: geknipt van de voorpagina van P-Magazine

Labels