Weer een week die aantoont waarom de N-VA in mei sterk moet scoren

Als je terugkijkt op zo'n weekje politiek, dan gebeurt er wel een hoop. Laat ik Sophie de Wit even in het zonnetje zetten. Voortaan zullen recidivisten pas voorwaardelijk kunnen vrijkomen na twee derde van hun straf. De commissie Justitie van het federaal parlement keurde woensdag in de vooravond een wetsvoorstel van collega Sophie De Wit voor de verstrenging van de wet-Lejeune goed. Mooi resultaat en ook sterk aangepakt door haar in de Kamer.

Het geklungel van Groen wekt stilaan medelijden op. Nu ja, geklungel, ongevaarlijk is het allemaal niet. Mensen uit de wagen jagen en een half miljoen werknemers elke maand zo'n 600 euro loon afnemen; het lijkt er op dat ze het echt menen. Is het dan vreemd dat Kristof Calvo het debat weigert met onze energiespecialist Bert Wollants voor Villa Politica. Reden: "Ik (Calvo dus) debatteer alleen met fractievoorzitters." Niet alleen getuigt dat van enorme pretentie (ik ging toch ook met hem in debat toen hij 'gewoon' kamerlid was en zich ten onrechte de titel van fractievoorzitter aanmat!) maar het is ook gewoon fout want tijdens de krokusvakantie zegde hij toe met mij in debat te gaan bij Van Gils & Gasten om dan enkele uren later toch af te zeggen zonder opgave van reden. (En dan hebben ze Crombez moeten optrommelen als stand-in.)

Wie hem vrijdag bezig zag in De Afspraak (voor de gelegenheid herdoopt tot De Afgang), Groen-voorzitter Almaci in Terzake zag stuntelen en Groen EU-parlementslid Bart Staes (beter bekend als de gelddrukker) zwaar de boot in ging tijdens een debat voor Radio 1 met onze Sander Loones snapt wel waarom ze debatten mijden. Het intussen historische debat voor Terzake tussen Bart De Wever en mevrouw Almaci staat model voor de toch wel pijnlijke vaststelling dat Groen bij het klimaatthema inhoudelijk volkomen de mist in gaat en voluit moet inzetten op emotie en sloganistiek.

Wat bij dat alles te weinig aandacht krijgt is de week-na-week verdergaande implosie van de ontslagnemende regering-Michel. In december vond hij dat hij zijn grootste regeringspartner, de N-VA, niet nodig had voor de besluitvorming over het Marrakechpact. In februari meende de premier dan weer dan Open VLD totaal overbodig is bij de besluitvorming over het sociaal akkoord van vakbonden en patroonsorganisaties dat op belangrijke punten ingaat tegen zijn eigen vier-en-half jaar gevoerd beleid. Protest van Open VLD in de Kamer wordt totaal genegeerd door de premier die zich aan Kris Peeters blijft vastklampen als waren het twee op wat afbrokkelend wrakhout wegdrijvende drenkelingen, verdwaasd door de knal van de torpedo die ze afvuurden en die tot hun stomme verbazing een midscheepse voltreffer op de eigen schuit bleek te zijn, daarbij een stuk gebroken roer potsierlijk in de handen klemmend en de scheefzakkende kapiteinspet met de linkerhand onhandig terugduwend op de natte kruin.

Er blijft wel een reuzegroot verschil tussen Open VLD en de N-VA: wij lieten ons niet behandelen als quantité négligeable; Open VLD protesteert even in de Kamer maar haar ministers blijven in de regering mooi de fratsen steunen van Kris Peeters die de afgesproken koninklijke besluiten over SWT (brugpensioenen) gewoon in zijn lade laat steken en weigert die naar het Staatsblad te sturen.

Donderdag liet premier Michel in de Kamer zomaar zijn eigen MR-minister van pensioenen Bacquelaine vallen als een baksteen. Die schreef Michel een brief om mee te delen dat het pensioenluik van dat sociaal akkoord botst met het gevoerde regeringsbeleid. Collega Jan Spooren vroeg de premier tekst en uitleg. Pech voor MR-minister Bacquelaine, die mag fungeren als een soort assepoetster op jaren die niet moet rekenen op een happy end wegens echt niet graag gezien door zijn schoonmoeder, want hij belandt bij de categorie N-VA, Open VLD: die van loyale partners die opzij geschoven worden door een restregering die meent dat regeringseensgezindheid evenals steunen op een meerderheid in het parlement in een democratie slechts luxeopties zijn, waarzonder regeren ook uitstekend kan. Op hoeveel parlementsleden kan deze ontslagnemende restregering-Michel eigenlijk nog rekenen? Zelfs Theresia May kan bogen op meer steun in het Britse parlement dan Charles Michel in het Belgische.

Rustig zwijgen en afwachten zou de boodschap moeten zijn wanneer een regering totaal geen steun meer heeft in het parlement. Maar dat is gerekend buiten dat kleine groepje dat zich Michel II noemt.

Deze week stelden twee fractievoorzitters van de N-VA Karl Vanlouwe (Senaat) en ikzelf (Kamer) ons voorstel voor de herziening van de Grondwet voor op een persconferentie. Wij willen volgende legislatuur een fundamentele confederale hervorming en willen daarom voor alle artikelen van de Belgische Grondwet voor herziening vatbaar laten verklaren.

Alleen de artikelen die door Kamer, Senaat én Regering aanvaard worden, zullen na de verkiezingen daadwerkelijk herzienbaar zijn. Aangezien Michel II ontslagnemend is en absoluut geen meerderheid meer heeft, zou die zich uiteraard zeer bescheiden moeten opstellen en een democratisch aanvaarde lijst van Kamer en Senaat van de noodzakelijke stempel moeten voorzien. Nu wekt premier Michel zowaar de indruk dat hij daar wellicht niet in zou meegaan en desgevallend zijn veto stelt. Dan zou een ontslagnemende regering zonder parlementaire meerderheid bereid zijn de meerderheid van volksvertegenwoordigers stokken in de wielen te steken?

Ja, dan kom je echt wel heel dicht bij het begrip 'staatsgreep'. (Lees daarover in De Morgen)

Dat het er in mei op zal aankomen, werd ook deze week weer zeer duidelijk. We zetten er onze schouders tegen.

Verschenen op mijn Facebookpagina op 16 maart 2019 en hier geplaatst op dezelfde dag.