Peter De Roover, de meest onwaarschijnlijke partijsoldaat van N-VA

Peter De Roover, de meest onwaarschijnlijke partijsoldaat van N-VA

Portret van de crisismanager

 

Peter De Roover (56) is een bijzonder man. Nog niet zo lang geleden noemde hij zichzelf een soort hofnar: een kritische en ongebonden waarnemer van de politieke strijd. Intussen is hij verveld tot onvermoeibare N-VA-spreekbuis.

 

Er valt dezer dagen amper te ontkomen aan De Roover. Zet 's ochtends de radio aan en je hoort zijn Antwerps stemtimbre. Kijk 's middags naar Het journaal en ergens duiken zijn stoppelbaard en kalende kruin wel op. Zap 's avonds naar Terzake of wat later naar Van Gils & gasten en warempel: daar is hij opnieuw.

Sinds een week geleden de regeringscrisis over het migratiepact is uitgebroken, lijkt De Roover alomtegenwoordig. Hij en niemand anders fungeert als de spreekbuis van de N-VA. Het is De Roover die de geel-zwarte standpunten verdedigt tegen de andere coalitiepartijen. En het is hij die de rode lijnen trekt (en intrekt).

Voor De Roovers opmerkelijke hoofdrol in deze crisis zijn verschillende redenen. De Roover is een begaafd spreker en een snelle denker. Om hem klem te rijden in een debat moet je van goeden huize zijn. Zijn jarenlange ervaring als leerkracht in een concentratieschool in Deurne-Noord is hier wellicht niet vreemd aan.

Tegelijk hebben de zwaarste partijkanonnen - voorzitter De Wever, minister Jambon, staatssecretaris Francken - zichzelf een spreekverbod opgelegd. Ze doen dat om de zaak niet verder op te poken. Als fractieleider in de federale Kamer is De Roover de meest geschikte figuur om die communicatieleemte in te vullen.

"Peter doet het heel erg goed. We hadden ook niets anders verwacht", reageert een hooggeplaatste regeringsbron. "Hij verdedigt ons met veel overgave." Nochtans: toen De Roover in 2014 de stap naar de partijpolitiek waagde, leek hij niet echt geschikt voor een leven in het keurslijf van de particratie. Wel integendeel.

De erevoorzitter van de Vlaamse Volksbeweging en chef politiek van de Vlaamsgezinde website Doorbraak.be stond tot dan toe bekend als een kritische opiniemaker. Een koppigaard die het niet naliet om ook regelmatig de N-VA onder handen te nemen. Best zeldzaam voor een Vlaams-nationalist.

"Ik probeer bij iedereen slecht te liggen", grapte De Roover toen graag. Van dat tegendraads karakter lijkt maar weinig over te blijven. Of het zit heel goed verborgen onder zijn pak van partijsoldaat. "Peter kent zijn rol", zegt een collega. "Hij moet onze standpunten verdedigen."

Volgens partijgenoten is De Roover meer dan slim en ambitieus genoeg om te weten wat de partijleiding van hem verwacht in deze crisistijden.

De Roover is al decennialang actief in de Vlaamse beweging. Eerst als lid van de Volksunie, de partij van zijn vader, die achttien jaar gemeenteraadslid was in Berchem. Samen met Jambon behoorde Peter De Roover er in de jaren 80 tot de groep angry young men die storm liepen tegen de verruimingsoperatie geleid door Hugo Schiltz.

Toen het De Roover al te gortig werd, stapte hij over naar de Vlaamse Volksbeweging. In samenwerking met Jambon wekte hij de zieltogende organisatie weer tot leven. "Als jonge kerel van 22 wou ik er absoluut bij zijn toen die twee, De Roover en Jambon, plotseling opdoken", sprak De Wever in 2014 lovend in Humo. De Roover en De Wever kennen elkaar al lang.

De Roover was een kennis van Rik De Wever, de overleden vader van. Beide Berchemnaren reden vaak samen naar de provinciale vergaderingen van de Vlaamse Volksbeweging. Het was Bart De Wever die De Roover, na lang aandringen, overtuigde om in de politiek te stappen.

De Roover zelf reageert onbewogen op zijn rol als crisismanager de afgelopen week. "De ministers doen hun werk in de regering. Zij moeten geen woordvoerder zijn van de partij. Het is dus maar logisch dat ik als enige in de vuurlinie sta."

Gepubliceerd in De Morgen op 7 december en hier geplaatst op 8 december 2018.

Labels