Nieuws van de ‘superkern’

Stelselmatig groeide de agenda aan met voorstellen en beleidssuggesties. Bij gebrek aan echte regering en met een ‘oncontroleerbaar parlement’ - bij gebrek aan een echte meerderheid - werd er meer en meer regeringske gespeeld.

Vorige week klopte die ‘superkern’ voor minstens 700 à 800 miljoen aan steunmaatregelen af. Wij zijn daar in meegegaan omdat die zinvol waren. Zo’n ideetje als gratis treinticketten maakte ons niet laaiend geestdriftig maar de groene partijen maakten zich sterk ‘dat het amper iets zou kosten’. We zijn benieuwd want alleen binnen die afspraak telt ons akkoord.

Voor ons was het stilaan genoeg geweest. Zo’n korte termijnmaatregelen kunnen nuttig zijn maar kennen hun limiet. Er is nood aan een echt, structureel beleid.

Bij het begin van de vergadering gisteren maakte ik duidelijk dat wij via deze formule geen nieuw beleid meer zouden steunen. Gaandeweg de vergadering tikte de rekening echter weer steeds forser aan om opnieuw te eindigen in de honderden miljoenen.

Al dat geld kan niet meer gebruikt worden voor structureel beleid; sommige maatregelen werden improvisatorisch ‘uitgewerkt’; de indruk van nattevingerwerk was soms sterk; bepaalde maatregelen gaan zowaar in tegen het Zweedse beleid; over financiering wordt geen woord gerept: daarmee was voor ons de grens van deze formule overschreden.

Meerdere deelnemers (wellicht de meerderheid) fronsten de wenkbrauwen. Wellicht rekende men op het mechanisme: niemand tevreden, dus iedereen akkoord.

Als enige heb ik me tegen het pakket verzet en ons niet-akkoord laten optekenen. Deze ‘superkern’-formule is voorbij de houdbaarheidsdatum. De losse maatregelen die allemaal neerkomen op het uitdelen van geld kennen geen groot kader. Los stro, noemden wij dat vroeger.

Daar spelen we dus niet meer in mee want die weg blijven bewandelen is onverantwoord. Er moet een volwaardige regering komen en de ‘superkern’ kan niet langer gebruikt worden als schaamlap.

Tekst geplaatst op mijn Facebookpagina op 13 juni 2020.