Mag ik even het politiek handelen van de N-VA verklaren?

Kristof Calvo, fractieleider van Groen, werd naar eigen zeggen (interview DS van zaterdag 18 oktober 2014) ‘opstandig’ van mijn tussenkomst tijdens het kamerdebat bij de installatie van de nieuwe regering. In het parlement ging hij nog verder en wekte de indruk mij zowaar het recht van spreken te willen ontzeggen. ‘Blijf van het spreekgestoelte af als het is om mensen tegen elkaar op te zetten, alstublieft’, meende hij de grenzen van het vrije politieke debat te moeten afbakenen op basis van zijn taboes.

Stel je voor dat iemand hem zou aanraden van het spreekgestoelte te blijven als het is om te pleiten tegen kernenergie omdat hij daarmee mensen tegen elkaar opzet. Sommigen vinden dat namelijk een goed idee, anderen dwaas. Het thema splijt de bevolking. Groen daarom van het spreekgestoelte bannen? Onzin natuurlijk.

Dat mijn tussenkomst volgens collega Calvo mensen kwaadaardig tegen elkaar opzet, doet de vraag rijzen of hij wel heeft geluisterd. Vooroordelen zijn des mensen maar ze komen de luistervaardigheid niet ten goede. Alle begrip daarvoor. Het kamerdebat duurde ruim 30 uren. Niemand kan zo lang scherp staan en dan schakelt het mechanisme in dat uitvoerig door Pavlov werd beschreven.

Wat ik op dat spreekgestoelte deed was niet meer of minder dan ons politiek handelen te verklaren. Daar dient een parlement voor, als ik mij niet vergis.

Een regeringscoalitie is een bondgenootschap voor de duur van een legislatuur. Over de afspraken in het regeerakkoord zei ik letterlijk: ‘Die zullen wij ook loyaal naleven, afspraak is afspraak’. Ik mag hopen dat de wijn daarmee voor iedereen, dus ook voor de 4 miljoen Franstaligen, klaar genoeg geschonken is.

Maar een regering is geen fusieoperatie van de deelnemende partijen. Dus jawel, de N-VA blijft intussen de N-VA.

Een regering is geen fusieoperatie van de deelnemende partijen.

Daarbij kunnen vragen gesteld worden. Waarom stapt een partij die opkomt voor confederalisme in een regering die daar met geen woord over rept? Waarom aanvaardt een partij die van leer trekt tegen regeringen zonder Vlaamse meerderheid dat deze regering geen Franstalige meerderheid telt?

De politieke communautaire gespletenheid van dit land is bij de jongste verkiezingen weer eens uitdrukkelijk gebleken. Niet alle Vlamingen stemmen hetzelfde, evenmin als alle Walen dat zouden doen. Maar de gemiddelde kiezer in noord en die in zuid liggen erg ver uit elkaar; al een feit zo lang de democratie bestaat in België. Dat is een vaststelling, geen poging om mensen tegen elkaar op te zetten. Elke democratische keuze verdient trouwens respect, wat ik op de kamertribune ook expliciet heb gezegd.

Wij hebben daar een oplossing voor (confederalisme) maar vonden geen medestanders om die uit te voeren. Dan kan je in een hoekje gaan mokken en de rug keren naar het verdere politieke bedrijf of aanvaarden dat het spel tijdens deze regeerperiode volgens de oude regels verloopt en daarvan het beste maken.

In ons model steunt de confederale regering op een meerderheid in noord én zuid. De anderen dwongen ons echter te spelen binnen de bestaande regels (die wij liever hadden veranderd). Volgens die Belgische spelregels volstaan 76 op 150 zetels, waar die zetels ook behaald werden.

Op een pleintje wordt handbal gespeeld. Enkele spelers willen overschakelen naar voetbal maar kunnen geen meerderheid overtuigen. Mag hen dan verweten worden toch te blijven sporten en de bal tijdens de wedstrijd met de hand te beroeren?

De ironie dat PS en CDH nu aanklagen dat de confederale logica niet werd gevolgd bij de regeringsvorming, heb ik graag onder de aandacht gebracht. Uilenspiegel, weet je wel.

Geplaatst door De Standaard op 20 oktober 2014, hier op 21 oktober 2014

Foto: De Standaard

TIP: Dankzij internet kunnen wij ook veel mensen bereiken buiten de klassieke media om. Help daarbij en deel dit artikel. Gewoon op de knop hieronder drukken.