Er is niets mis met de weg van Vermeiren

Er is niets mis met de weg van Vermeiren

Natuurlijk moet de Vlaming politiek betrokken worden

Marc Reynebeau reageerde in zijn krant scherp op het boek van oud-KBC-topman en drijvende kracht van de Warandegroep Remi Vermeiren ‘België: de onmogelijke opdracht’. De redactie van De Standaard vroeg mij om een tegenreactie. Die verscheen gisteren, op de laatste winterdag.

 

(INLEIDING DOOR DE STANDAARD)

 

Peter De Roover is het niet eens met hoe Marc Reynebeau het boek van Remi Vermeiren over de Vlaamse onafhankelijkheid leest. Het is niet omdat hij vindt dat een elite voorop moet lopen in de onafhankelijkheid, dat hij het volk niet wil betrekken.

 

Het boek waarin Remi Vermeiren pleit voor Vlaamse onafhankelijkheid heeft een scherpe reactie uitgelokt bij Marc Reynebeau (DS 19 maart) . Welke duivel heeft hij ontbonden om dit goed uitgewerkt pleidooi voor Vlaamse staatsvorming weerwerk te bieden?

 

Volgens Vermeiren zijn de Vlamingen zich onvoldoende bewust van de toestand om voor onafhankelijkheid te kiezen. Het is natuurlijk niet correct om dat te vertalen als zou Vermeiren de Vlamingen niet 'politiek willen betrekken' bij zo'n operatie. Wie het boek niet las zou uit de reactie zelfs kunnen opmaken dat Vermeiren pleit voor een gewapende opstand of rekent op een inval van ondersteunende Russische troepen. De realiteit is dat hij een weg uitstippelt via het Vlaams Parlement, dat wordt samengesteld door. jawel, de Vlaamse kiezers. Het brede publiek politiek betrekken gebeurt rechtstreeks via het parlement - bij referendum, of langs de representatieve weg. Een derde democratische weg is er niet.

 

Geen meerderheid van de Vlamingen wil vandaag een onafhankelijk Vlaanderen. Dat is een onbetwistbaar feit. Of dat ook nooit het geval zal zijn, zoals Vermeiren beweert en Reynebeau bevestigt, is natuurlijk niet aantoonbaar. Vermeiren staat nochtans absoluut niet alleen met zijn stelling dat een elite voorop moet lopen. Ik wil hem daarin volgen, weliswaar in de versie dat zo'n voorhoede dingen sneller ziet dan de rest, waarbij het woord 'sneller' essentieel is. Het kiespubliek moet in ieder geval op één of andere manier mee willen in het verhaal.

 

Ondoorzichtig kluwen

 

De N-VA is een politieke partij die een programma wil uitvoeren en daarom deelneemt aan verkiezingen en het democratische spel. De N-VA schuift de techniek van het confederalisme naar voor om zo dicht mogelijk te komen bij de inhoudelijke doelstelling waar het echt om gaat: België mag geen hinderpaal meer zijn voor de goede werking van de democratie in Vlaanderen en Wallonië. Politiek wordt niet bedreven in een laboratorium of in een vrijblijvende debatclub en dus gaan politieke partijen op zoek naar concrete oplossingen voor problemen die zich aandienen. In dit geval het ondoorzichtige kluwen dat België heet.

 


Je past best op om de techniek van referenda in te schakelen om België te redden want die zou de kloof tussen noord en zuid wellicht voortdurend blootleggen in allerhande politieke dossiers.


 

In de plannen van de N-VA blijft er een Belgische koepel bestaan. Of die daarna nog (lang) zal nodig zijn, moet de toekomst uitwijzen. Speculaties daarover zijn nu niet aan de orde. Hardnekkig verzet tegen een breed gedragen vraag naar confederalisme maakt misschien vroeg of laat duidelijk dat de doelstelling (België mag geen hinderpaal meer zijn) inderdaad de volledige onafhankelijkheid vereist. We zullen zien wanneer het zo ver is, maar dat is nu niet de vraag.

 

Wie de parlementaire weg van Vermeiren afwijst, kiest feitelijk voor het referendum. De kritiek komt dan neer op het verabsoluteren van de volksraadpleging als enige legitieme besluitvormingstechniek voor Vlaamse staatswording. Zo is België natuurlijk ook onwettelijk ontstaan, net zoals de Europese Unie voortdurend een illegitieme weg bewandelt. In dat laatste geval worden parlementen zelfs niet echt betrokken. Kunnen we de zesde staatshervorming aanvaarden zonder referendum? Of de wijziging van de familienaamgeving? Niet zo ingrijpend, zegt u? Ik ken mensen die daar anders over denken en die wet belangrijker achten dan alle staats(her)vormingen samen.

 

De Vlaamse kiezer

 

Referenda en volksraadplegingen zijn erkende technieken. België heeft er bij de Koningskwestie ook eens van geproefd en dat amper overleefd. Je past best op om de techniek van referenda in te schakelen om België te redden want die zou de kloof tussen noord en zuid wellicht voortdurend blootleggen in allerhande politieke dossiers.

 

Maar uiteraard is ook de representatieve democratie een aanvaarde besluitvormingstechniek. Initiatieven van het Vlaams Parlement worden genomen in naam van de Vlaamse kiezer. Als hij dat wil, heeft hij het recht onverschillig te zijn, of te twijfelen, of hij mag zelfs weigeren om standpunten in te nemen. Verkozen politici mogen dat niet. Gaan ze te driest te werk en maken ze de kloof met het kiespubliek te groot, dan blijft er gelukkig de sanctiemogelijkheid bij de volgende stembusgang. Kiezers kunnen parlementen terugfluiten en in die zin respecteert ook Vermeiren de ultieme prioriteit van de kiezer.

 

De keuze van de N-VA voor confederalisme is kiezen om de klus te klaren via akkoorden op Belgisch niveau. Remi Vermeiren leert dat er voor de techniek een alternatief bestaat. Of dat een betere weg is om de doelstelling te bereiken is een legitieme vraag, maar vanuit democratisch oogpunt is het alvast perfect verdedigbaar.

 

(De Standaard, 20 maart 2014, hier geplaatst 21 maart 2014)

 

FOTO: Remi Vermeiren

Labels