Dag Kaaiman

Dag Kaaiman,

Dat ik deze dagen op logies zou verblijven, was de bedoeling. Dat ik enkele nachten de rust zou moeten vinden in een, het weze gezegd erg comfortabel, ziekenhuisbed stond niet in de planning. (Ter info trouwens: de nu misschien loskomende geruchten, wie weet zelfs één dezer door u gevoed als het al niet door Knack zou zijn, dat ik weldra het tijdelijke zal inwisselen voor het eeuwige, moet ik meteen onderbrengen in de categorie ‘halve waarheden’; wat u mogelijk niet meteen zal ontmoedigen maar de lezers dezer regels toch de nodige klaarheid verschaft. Ja, ik overlijd. Neen, er zijn geen aanwijzingen dat daar op korte termijn werk van zal worden gemaakt door Degene die daar over gaat.)

Enfin, de lokkende lentezonnestralen kropen vanochtend vroeg al treiterend door de kier tussen beide grijze ziekenhuisgordijnlappen toen ik met een al te bruuske beweging mijn infuus uit mijn arm knoeide. Dat zou weer leiden tot gehannes met naar adertjes peuterende naalden. Mijn empathie voor vogelpikborden was nooit groter dan deze dagen maar ook bittere bekers dienen geledigd tot op de bodem, dus manmoedig de rode knop ingedrukt en verder wachtend op medische ondersteuning of toch tenminste een vriendelijk woord van de lieve verpleegster An consulteer ik mijn venster op de wereld, zo’n ding waar Steve Jobs zo goed zijn kost mee heeft verdiend.

Wat leerde die eerste confrontatie van de dag met de echte wereld? Het had u, de heer Kaaiman van De Tijd, behaagd mij te vermelden in uw column. Dat gebeurt heel af en toe en in die luttele keren steevast in één of andere vorm van kazakkendraaierij. Het was vandaag niet anders.

U geeft onder de alleszeggende kop “Hem” uw visie op de zaak ‘Betteke’ (Liesbeth Homans en Tom Meeuws en… de lezers van dit stukje kennen de story vermoedelijk wel) en roept de vraag op welke N-VA’er Knacker Walter Pauli de grote strategieën van de N-VA heeft doorgespeeld? Als die zich niet bekend maakt, zo luidt uw redenering, worden al zijn collega’s verdacht. Zit wel wat in, in die gedachtegang.

En dan, in de slotparagraaf toen alle gevaar voor mij weer voor een dag zo goed als geweken leek, word ik ongenadig ten tonele gevoerd: “Straks gaan mensen nog denken dat het Peter De Roover was. Ene die als voorzitter van de Vlaamse Volksbeweging jarenlang Vlaamse onafhankelijkheid eist, sofort, en dan zodra hij het salaris van een fractieleider ziet plots het tegengestelde gaat goedpraten, heeft bewezen dat hij niet te vertrouwen is”.

Treur mee om dat wrede feit vriend wanneer ge terzake een compagnon de route zoudt zijn, maar vraag me niet bij die pakken te blijven zitten

Op zo’n moment komt Google meer dan van pas. Wellicht werd ik gehackt door een herschoolde KGB’er, als het al niet door Poetin zelf is gezien het belang van de zaak. Waar staat dat door mij ondertekende artikel waarin ik mijn oude opvattingen van me afwerp als waren het schurftige straathonden die me toen ik nog perspectiefloos onder bruggen sliep trouw gezelschap hielden in ruil voor een korst verregend oud brood maar wier amechtige gekef me alleen nog maar kan generen wanneer ik mij begeef in de hogere, gestelde kringen waartoe mijn status, inkomen en adreskaartje me nu toegang verschaffen? Google bleek een onvoldoende krachtige zoekmachine om het ontluisterende stuk boven te halen. Heeft de partij intussen Cambridge Analytica ingeschakeld om alle sporen naar die ergens in Siberië gefabriceerde afwijking van mij te wissen? De verwarring blijft door mijn hoofd spoken want betoog ik niet zowat wekelijks in parochie-, gelach- of clubzaaltje juist onze gehechtheid aan die schone zaak die Vlaams zelfbestuur heet en de manier waarop we die proberen te dienen?

Of doelt u in uw sneer op die vijf jaar ‘communautaire stilstand’ die ik als loyaal lid van de ploeg mee verdedig? En zeggen dat het voor nadenkenden toch allemaal vrij simpel zou moeten zijn. Eenvoudig telwerk volstaat. Zelf bezet ik één van de 150 Kamerzetels, ruim onvoldoende om er de bakens eigenhandig te verzetten. Het woord democratie is niet helemaal een ijdel begrip ten onzent.

Maar ik ben niet alleen, liefst 30 kompanen/partijgenoten omringen me letterlijk en figuurlijk. Edoch, ook 31 op 150 blijft een minderheid. Tel er de twee afvalligen bij die hun politieke vrienden zo moedig in de steek hebben gelaten en de drie afgevaardigden die verkozen werden onder een andere maar ook Vlaamse staatsvriendelijke vlag en we kruipen naar 36 op 150. Neen, de kans is niet totaal onbestaande dat er in andere gelederen een schaars aantal onverlaten schuil gaat die de Vlaamse staatsvorming genegen zijn. Maar ook dan komen we niet eens in de buurt van het noodzakelijke aantal deputés om dat nog wel degelijk bestaande VVB-ideaal ook in institutionele realiteit om te zetten.

Treur mee om dat wrede feit vriend wanneer ge terzake een compagnon de route zoudt zijn, maar vraag me niet bij die pakken te blijven zitten. Wij kozen er voor om tenminste het toneelstuk zelf mee te schrijven ook als we niet konden bepalen op welk podium dat zal worden opgevoerd. Het gebeurt, luidens de jammerklachten uit PS-hoek over de flamandisation van de Belgique, niet geheel succesloos.

De zeerob in mij won het dan toch van de strandjutter.

Wie Kaaiman kent, weet echter dat uw stukken vooral tussen de regels dienen gelezen en genoten te worden. En dan krijgt uw verwijzing naar mij zowaar de vorm van een besmuikt eerbetoon aan deze tijdelijk aan het ziekbed gekluisterde dienaar des volks. De Knackbron, waarvan men blijkens uw bewering zou kunnen gaan vermoeden dat ik het mogelijk zou kunnen geweest zijn als de ware Jacob zich niet hoogdringend meldt, wordt door u even eerder in het stuk een “hoge, zelfs onaantastbare N-VA’er” genoemd.

Dank goede vriend, voor zo veel eerbetoon. Laat dit verscholen maar daarom door mij niet minder opgemerkte en op prijs gestelde schone bloemetje dat ge mij toewerpt niet beantwoord worden met ondankbare onverschilligheid en stilzwijgen, dacht ik. Vandaar deze enkele regels.

Tenslotte ben ik niet geheel onbekend met het ambt dat gij vervult en blijf dus enige verbondenheid voelen. Ook mijn maatschappelijk engagement nam vele jaren de vorm aan van het schrijven van stukjes. Ook ik trad decennialang, net als gij tot vandaag, op in het voorprogramma van de echte wereldse bedrijvigheid; weliswaar met veel minder talent en dientengevolge veel minder tot niet betaald maar daarom niet minder productief.

Ik blijf wat gij beoefent een eerbare bezigheid noemen ook al sprong ik enkele jaren geleden zelf van de vaste wal op een schip dat vaart op onvoorspelbare baren. De zeerob in mij won het dan toch van de strandjutter. Ik had dat al veel eerder en ruim vergoed kunnen doen, eind vorige eeuw bijvoorbeeld in een club die ergens op het dek verscholen ver weg van het stuur zich tot taak stelt te dienen als echo van wat van de wal geroepen wordt. Lucratief maar te impotent om mij te kunnen bekoren. Wie de wetten van de wal prefereert, operere best van daar. Wie het ruim sop kiest, hantere de technieken die daar gelden. Het is een loepzuivere redenering die ik graag tot de mijne blijf maken.

Gij doet dat consequent op die wal. Sta mij toe hetzelfde te doen daar in de buurt van het stuurwiel.

Geniet van de lentezon, ik hoop dat vanaf morgen ook te kunnen doen.

(U merkt het ongetwijfeld, Kaaiman, dat deze tekst het licht zag in een ziekenhuiskamer, bovendien pas enkele dagen nadat hevige koortsaanvallen de auteur tot op de rand van geijl duwden. Vooral ook op een dag dat tijdsgebrek of een overvolle agenda geen beletsel konden heten. Hou er rekening mee bij uw beoordeling. Dank alweer.)

Hier geplaatst op 10 april 2018. 

Foto: Een kaaiman van het web geplukt bij pixabay 

TIP: Dankzij internet kunnen wij ook veel mensen bereiken buiten de klassieke media om. Help daarbij en deel dit artikel. Gewoon op de knop hieronder drukken.