Alleen klootzakken stellen kritische vragen bij Sint-Illegaal

Alleen klootzakken stellen kritische vragen bij Sint-Illegaal

Gisteren (6 augustus) waagde ik het vragen te stellen bij het gedrag van illegalen met kinderen en oogstte een beerkar vol bagger. Dat hoort blijkbaar niet. Tot spijt van wie het benijdt en van wie taboes over illegalen koestert, zal ik toch blijven op zoek gaan naar inhoudelijke argumentatie en beschaafd debat (al is Twitter daarvoor wel het minst geschikte medium, geef ik toe).

Wanneer de regering illegalen die worden teruggezonden een korte periode in een gesloten centrum houdt dan is dat, wanneer het gezinnen betreft, traumatiserend voor hun kinderen, klonk het verwijt de jongste dagen. Prettig zal dat inderdaad niet zijn maar in zo’n centrum krijgt een gezin privacy, eten, drinken en alle nodige opvang. Hoe traumatiserend moet het dan niet zijn voor een kind om in de illegaliteit te verblijven? Op de vlucht, in tochtige achterkamers, hopend op wat eten, steeds vrezen opgepakt te worden, geen perspectief, geen ruimte om een normaal leven op de bouwen. Ik mag hopen dat we het er over eens zijn dat een kind in de illegaliteit een totale aanfluiting vormt van het begrip ‘kinderwelzijn’?

Gezinnen korte tijd vasthouden in verzorgde omstandigheden in een gesloten centrum zou niet mogen want het kinderwelzijn schendend. Hen scheiden van hun ouders is ook onaanvaardbaar. Ze laten opgroeien in de illegaliteit botst eveneens met een reeks kinderrechten.

Dan rest er blijkbaar maar één oplossing: illegale gezinnen regulariseren. Dat willen wij dus niet doen. Waarom niet? Het gaat over mensen van wie de asielaanvraag werd verworpen volgens de wettelijke en internationaalrechterlijke bepalingen. Hen toch officieel toelaten in ons land komt neer op het opzijschuiven van de wet en feitelijk open zetten van de grens.

Voila, het dilemma. Ik tweette gisteren: “Vraag: als asielaanvraag gezin verworpen wordt, kunnen de ouders dan aangeklaagd worden voor kindermishandeling? Zonder goede reden kinderen in traumatiserende situatie brengen, lijkt daarvan toch straffe vorm. #kinderrechten” Zo’n vlucht uit een ver land is altijd traumatiserend voor kinderen maar hun thuissituatie is dat mogelijk ook. Als gezinnen erkend worden, mogen we aannemen dat het risico van de vlucht verdedigbaar was.

Bij verworpen asielaanvragen gaat het over mensen die niet bedreigd werden. In die gevallen, en dat zijn er niet weinig, mag, naar ik hoop, de vraag wel gesteld worden of het aanvaardbaar is wat de kinderen wordt aangedaan. Wie zelfs geen asiel aanvraagt, springt al helemaal dubieus om met het welzijn van het kind.

Een journalist belde me naar aanleiding van die tweet. Of ik wetgevend initiatief plan hierover? Wat zouden we daar mee opschieten? Mijn punt: wie die enkele dagen in gesloten centra afwijst omwille van kinderrechten is hypocriet en kortzichtig aangezien het alternatief voor uitwijzing, de illegaliteit, neerkomt op een veel zwaardere aantasting van de kinderrechten. Of zijn we het er niet over eens dat kinderen laten leven in de illegaliteit, in een soort onderwereld, nefast is voor jongelui? Hen met hun ouders zo snel mogelijk uitwijzen naar hun land van afkomst blijft, ook om redenen van kinderwelzijn, de meest correcte en humane oplossing.

Dat niet iedereen het daarmee eens is, tot daar aan toe. Maar de reacties op mijn tweet waren uitermate leerrijk. Ze klonken zowat allemaal emotioneel. Wekt het lot van kinderen in de illegaliteit dan geen emoties op? Zeer zeker, maar de verantwoordelijkheid van hun ouders mee in het verhaal betrekken, is blijkbaar onoorbaar en voorbij de door open-maar-niet-zo-open-links getolereerde debatruimte.

De suggesties voor alternatieve oplossingen:

“… dan rest ons maar één ding: alle asielaanvragen goedkeuren, al was het maar om die onschuldige kinderen te beschermen.” Die suggestie valt in de categorie ‘open grenzen’, al reageert diezelfde persoon vreemd genoeg enkele tweets verder: “Ik pleit niet voor ‘open grenzen’”. Zoek het verschil tussen alle asielaanvragen goedkeuren en open grenzen?

“Zijn enkel de ouders verantwoordelijk voor die tocht? Of ook de oorlogvoerende partijen? Of EU die geen veilige en realistische asielaanvraag mogelijk maakt voor mensen met beperkte middelen.” Deze valt onder de categorie: niet goed kunnen lezen. De tweet ging over mensen die vastgesteld geen recht hebben op asiel.

“Dus: ik ga naar ander land met mijn kinderen, wordt daar geweigerd om redenen die ik niet kon/had voorzien en moet dus aangeklaagd worden voor kindermishandeling. Zoiets?” Volgens deze twitteraar vormt asiel krijgen een soort loterij. In de meeste gevallen hadden de niet-erkende ouders hun afwijzing zeker kunnen voorzien.

“Alles inzetten om je kinderen een betere toekomst te kunnen geven, is dat kindermishandeling?” Kinderen laten opgroeien in een westers land in de illegaliteit, omdat je geen recht hebt op asiel, is dat een betere toekomst?

“Als gezin in oorlogstoestand woont of in regio waar universele kinderrechten niet worden gerespecteerd en ouders blijven daar, kunnen die dan worden aangeklaagd voor kindermishandeling?” Als ze bedreigd zijn in hun thuisland, komen ze wel in aanmerking voor asiel. Of vindt deze twitteraars onze asielprocedure te streng? De logica van deze tweet komt overigens ook erg dicht bij de open grenzen-politiek.

“Want het is niet jullie beleid die dit beslist heeft maar die ouders zelf? Kerel, dit is gewoon ranzig!” Wordt hier totaal fout de indruk gewekt dat de regering beslist of iemand wel of geen asiel krijgt? Of bracht de regering die migranten naar hier ook al hebben ze geen recht op asiel?

“Nee, de maatschappij is schuldig. Zij wil de asielaanvraag niet accepteren en brengen (sic) de kinderen daarmee in een traumatische situatie.” Kan ik niet anders lezen dan als ‘geef iedereen asiel’, ofte: open grenzen.

“…heeft zelf zijn woorden ingeslikt … nadat iemand hem had uitgelegd dat zijn ‘idee’ tegen honderd wetten … zou zijn” Deze reactie zit in de groep ‘intentieproces’. Lees: eigenlijk bedoelde hij met zijn post (vul zelf maar in) maar durfde dat niet te schrijven. Tegen intenties die in de schoenen worden geschoven, bestaat natuurlijk geen verweer. Ik kon niet eens een ‘idee’ inslikken, aangezien ik er geen heb geformuleerd. Lees de tweet er anders nog eens op na.

Zo komen we naadloos bij de verwijzingen naar “nazi’s, de nederlaag nog niet verteerd”; “achterlijke vragen stellen”; “volksvertegenwoordiger van de walgelijkste soort”; “de jobdeal is ook een vorm van kindermishandeling”; “ranzig”; “best dat ge in de politiek zit ipv kinderen te moeten opvoeden!” (terwijl ik het net over het welzijn van de kinderen had); “u wilde ouders vervolgen, mensen stigmatiseren, criminaliseren, eigenlijk bent u een heel naar, bekrompen mannetje…”; “de vraag stellen is al schandalig"; ”heeft u ooit van mensen- en kinderrechten gehoord?” (ja, daar gaat het juist over); “Dit is zo ver heen dat ik er sprakeloos van word” (van iemand die me zowat permanent sprakeloos maakt met de inhoud van haar tweets); “kent u onze normen en waarden een beetje?” (ja); “je gedachtengang is walgelijk”; “ga u schamen”; “klootzakkenretoriek”; “wat ben jij een vies meneertje seg”, “voelt u zichzelf nog een mens”; … Enfin, de opsomming van fijne reacties is hiermee niet volledig.

Van waar dat onbeheerste baggerwerk? Aan de uiterst rechtse zijde van de sociale media worden illegalen graag per definitie “verkrachters”, “crapuul”, “gevaarlijke onmensen” genoemd. Op links doet het omgekeerde fenomeen zich voor. Illegalen, zo leert mijn tijdlijn op twitter van gisteren nog eens, zijn intussen een soort Heiligen geworden bij wier onbeperkte goedheid open-links geen vragen tolereert. Men zou die heiligverklaring en daarmee onaanraakbaarstelling voor normale, kritische vraagstelling zowaar een soort dehumanisering van de illegale mensen kunnen noemen. Het idee om hen te beoordelen zoals iedereen, bijvoorbeeld qua kinderwelzijn, heet dan een ‘walgelijke gedachtegang’, een ‘zaak van klootzakkenretoriek’.

Slotsom: Het blijft mijn overtuiging dat het terugzenden van illegalen ook om reden van kinderwelzijn verdedigbaar en zelfs nodig is. De kinderen hier in de illegaliteit laten opgroeien werkt pas echt traumatiserend, veel meer dan korte tijd verblijven in gesloten centra met goede omkadering. Regulariseren – de andere oplossing – komt neer op een open grenzen-beleid. Of veel kinderen daar mee gebaat zijn, durf ik zeer te betwijfelen.

Labels