Zondagsmijmering: Over Valentijn

Paus Gelasius I besliste in 496 dat het kalenderblaadje van 14 februari aan Valentijn toegewijd zou worden en, we gaan met zevenmijlslaarzen door de tijden, in de jaren ‘90 besloten verliefde harten in onze Lage Landen het Amerikaanse gebruik over te nemen om die dag iets hartelijks te doen met de betekenisvolle andere.

Het komt de commercie niet slecht uit maar mag dat een argument zijn om dat recente gebruik de rug toe te keren in een tijd waarin onze neringdoeners het niet onder de markt hebben?

Wij vierden de verstrengeling onzer harten dus welbewust in een lokaal waar daartoe gediplomeerden voeding bereiden en we bleken niet de enigen die dat een puik idee vonden.

Ons werd een tafel toegewezen op korte afstand van een andere, bij onze aankomst nog vrij, aan het raam met blik op waterpartij. Romantiek heeft ook te maken met enscenering maar onze bede dat andere tafeltje te mogen bezetten, botste met een belofte die blijkbaar eerder gedaan was aan een ander koppel.

Dat duo maakte wat later haar opwachting en bleek te bestaan uit een erg jonge dame met een uitstraling niet ongelijk aan die van een engel en een zowat even jonge, keurig gekapte en fijn maar bescheiden, dus niet zoals anderen in de zaal al te buitenissig uitgedoste kerel. We konden ons zeer verzoenen met de gedachte dat dit prille geluk het tafeltje met blik op genoemde waterpartij waarop onze begerige blik had gerust enkele uren het hunne mocht noemen.

Ik zag in de ogen mijner gezelschapsdame - van deze avond maar ook van het leven - de hoop glinsteren dat wat ze nu nog veilig onder de lendenen koestert, ooit met soortgelijk naar uiterlijk, houding en uitstraling uitermate geslaagde creatie zou komen aandraven. Toen dat schepseltje zich even terugtrok om, naar ik vermoed, ook aan die andere roep van de natuur te voldoen, greep de keurige jongeman zijn mobieltje en tinkte een bericht in. “Die stuurt naar zijn moeder hoe fijn de avond verloopt”, klonk het aan mijn overzijde, die zich al verlustigde in het ogenblik waarop zij zo’n berichtje zal ontvangen.

Aan het tafeltje links van ons - van mijn zijde bekeken - nam een ander koppel plaats. Opletten met eerste indrukken maar de textielschaarsheid van de felrode uitdossing der jonge dame die zich daar neervlijde, deed de neiging opkomen haar te rangschikking in een categorie die de hoop van potentiële schoonmoeders minder doet ontvlammen.

Van aperitief tot vertrek, ze namen geen nagerecht, bleef haar blik gericht op haar Iphone, het vingergetokkel slechts onderbroken om een stuk vlees in de mond te wurmen of een frietje door de saus te roeren alvorens dat naar de mond te brengen. De arme kerel naast mij, de tafeltjes stonden Valentijnonvriendelijk dicht bij elkaar, zag geen andere uitweg dan zelf voortdurend toevlucht nemen tot het schermpje.

Ik keek even naar rechts en zag twee handen in elkaar verstrengelen net voor de dameblanche werd geserveerd. Onze harten smolten, onze dameblanche bood weerstand aan het tafereel en bleef heerlijk smeuïg.

En toen nam de keurige jongeman ook zijn mobieltje. Verschrikt keken we elkaar aan. Het zou toch niet… Er verschenen huizen op zijn schermpje dat hij haar toonde, terwijl zij haar hand op zijn dij legde. Samen scrolden ze op zoek naar een eigen nestje.

Links van ons schoven stoelen weg. Zij liep ononderbroken op haar scherm turend enkele meters achter hem de gelagkamer uit. Rechts raakten twee paar lippen elkaar. Ik wendde mijn blik discreet af en dat was geen straf want recht voor mij ontmoetten mijn ogen waar ze op hoopten.

Fijne zondag

Foto: Laagje sneeuw op de lavendel in ons tuintje