Zondagsmijmering: Over die day

Schreven we nu niet 2025 maar 1944 dan vond voorbije week d-day plaats, de massale geallieerde invasiestart in Normandië. Wel, het ware dan niet uit te sluiten geweest dat ik er in de daaropvolgende zondagsmijmering geen melding van zou hebben gemaakt. Niet omdat de historische betekenis daarvan me onberoerd zou hebben gelaten maar mogelijk had een dagelijks niemendalletje zich meester gemaakt van mijn aandacht op een dusdanige wijze dat ik het nodig achtte daar aandacht aan te besteden.

Of, ook een mogelijkheid, misschien was uw dienaar op de hoogte van hoogst vertrouwelijke informatie aangaande voorbije week en waren er goede redenen deze, althans voorlopig, niet voor de openbaarheid te ontsluiten. Ook dan zou de zondagsmijmering van 11 juni 1944, d-day viel op een dinsdag, geen melding maken van de recente gebeurtenissen op de strandstroken die voor deze gelegenheden omgedoopt werden naar Utah, Omaha, Gold, Juno en Sword.

Over d-day gesproken. Toen onze jonge knaapjaren zich afspeelden, mocht een bezoek aan de bioscoop nog een gebeurtenis genoemd worden. De omstandigheden waarin die genoten werd vervaagden intussen, het was in schoolverband durf ik vermoeden, maar de film The Longest Day liet een levenslange indruk na. Een première betrof het alvast niet want genoemde prent kwam uit in mijn geboortejaar, dus zo’n dertien jaar eerder.

Kerels, het woord wend ik hier meer dan gepast aan, uit het ruwste hout gesneden en luisterend naar namen als John Wayne, Henry Fonda, Robert Mitchum, Richard Burton of, jawel, Sean Connory - was er ergens in de buurt van Hollywood nog een portie testosteron te vinden die niet werd aangewend voor die film? - hebben de neiging dergelijk impact uit te oefenen op de zich fel ontwikkelende pubers die wij waren.

De combinatie van de hierboven opgesomde spierbundels annex hun gave tot charmering van de meest fraai exemplaren van het vrouwelijke geslacht ten spijt, blijft toch vooral Red Buttons mijn herinnering domineren.

Het beeld van de parachutist John Steele, gespeeld door Buttons, die hulpeloos in die boom hing te wiegen terwijl naast hem de kerkklokken onbarmhartig en langdurig beierden, nestelde zich blijvend in mijn hersenpan. Een psychiater van de koude steeds zou het vermoeden uitspreken dat het beklijvende beeld een levenslange angst voor bomen en afkeer voor kerkklokken zou opwekken; het tegendeel is evenwel gebleken.

Moraal van dit overigens weinig betekenisvolle verhaal: ook een zijrol kan hier en daar de hoofdrol opeisen.

Les van dit wel degelijk betekenisarme vertelseltje: weet dat een - al dan niet bewuste - vergetelheid, in deze begaan op 11 juni 1944, ook later nog kan rechtgezet worden, zelfs 81 jaar later dus. Het kan ook vroeger.

Geniet van uw zondag

Foto: Ook voorbij week, op 2 juni, vierde Italië de Festa della Repubblica. In 1946 werd die dag de Italiaanse monarchie vervangen door de republiek. De viering van de 79e verjaardag daarvan in de Italiaanse ambassade mocht ik toespreken, een grote eer en dito genoegen. Ik bezong er volgaarne de sprezzatura.

Facebook, 8 juni 2025