Wake up motherfuckers

Louis-Paul Boon goot het in een beklijvende zinsnede: "Schop de mensen tot ze een geweten krijgen". De Morgen nam het vele jaren later over om aan te geven dat die krant de bestaande orde in vraag durfde stellen en de spreekbuis van progressief-links wilde zijn. Is die goede oude revolutionaire geest bedolven onder het linkse conservatisme van vakbonden en oppositiepartijen die vooral de boodschap brengen dat ze in stand willen houden wat in de goede oude hoogdagen van de verzorgingsstaat werd tot stand gebracht; overwoekerd door het verhaal van de Bange Rode Man?

Neen, het revolutionaire vuur is niet gedoofd. Arno wil de erfenis van Boon en co. hoog houden maar dan in het Nederlands van vandaag. "Wake up motherfuckers" laat hij zich in De Standaard citeren bij de lancering van zijn veertiende album. "Het heilige vuur brandt nog" bij de intussen 66 jaar oude rocker, meent de krant. Ooit stond rock "voor revolte, een vuist tegen het systeem", merkt Arno weemoedig op want "ik vind rockbands vandaag verschrikkelijk berekend en conservatief, terwijl er zoveel dingen zijn om tegen te protesteren."

De Standaard werpt op dat de revolte van de jaren ’60 gericht was tegen een generatie die een wereldoorlog had veroorzaakt. Arno reageert combattief: "Maar zitten we dan niet in een oorlog? Als je ziet wat er gebeurt in Frankrijk. Zoals extreemrechts daar bloeit, dat was twintig jaar geleden niet mogelijk."

Tot zo ver het gekende verhaal van links. Maar let op wat volgt in zijn antwoord: "De Fransen trekken er massaal weg. Ze gaan in Londen wonen. In New York word ik tegenwoordig in het Frans bediend, zoveel Fransen wonen daar." Onze strijder tegen onrecht heeft het blijkbaar niet echt over het Franse proletariaat. Daarvan is niet bekend dat het zich in dichte drommen naar die hipsterpleisterplaatsen Londen of New York begeeft. Hij trekt zich eigenlijk het droeve lot aan van mensen die het socialistische Frankrijk ontvluchten om zich te nestelen in die meest representatieve oorden van modern kapitalisme.

Arno’s maatschappelijke analyse krijgt daarna pas echt inhoud. "En hoeveel er al in Brussel zitten! Het leven is daar gewoon te ingewikkeld. In Parijs betaal ik tien euro voor een kop zwarte thee, en als je een zaak wil beginnen, verzuip je in het papierwerk." Oei, ontpopt de linkse strijder Arno zich zowaar tot pleitbezorger voor meer flexibiliteit, minder bureaucratie en sociale lasten, kortom grotere vrijheid voor ondernemers? Zou deze regering zijn onrust wat gemilderd hebben door flexijobs in te voeren voor horecabedrijven? Ik durf het vermoeden uiten dat Louis-Paul Boon toch net iets anders bedoelde.

Arno blijkt het alvast absoluut niet eens met die andere beklijvende zin die een vaste plaats inneemt in Vlaanderens collectieve geheugen, uit Gorki’s Mia. De middenstand regeert het land. Beter dan ooit tevoren? Niet dus, als je het Arno vraagt.

Het revolutionaire vuur van de Oostendse bard gaat trouwens niet alleen een vreemde richting uit, het blijkt ook niet meer dan een strovuurtje. "Ik voel me ook niet in staat om de wereld te veranderen, en het zou al helemaal een slechte zaak zijn als mensen zoals mij willen zijn." Eigenlijk gaat het dus gewoon over wat geouwehoer van een dure thee slurpende Parijs-bezoeker. Genoteerd.   

Hier geplaatst op 13 januari 2016.

Foto: Arno in De Standaard van 13 januari 2016.

TIP: Dankzij internet kunnen wij ook veel mensen bereiken buiten de klassieke media om. Help daarbij en deel dit artikel. Gewoon op de knop hieronder drukken.