Over het gevaar dat liberaal individualisme en progressief mondialisme vormen voor onze sociale zekerheid

In de inleiding die we samen schreven, las ik volgende passages over de band tussen een doorvoelde nationale identiteit en sociale zekerheid. Blijft actueel, lijkt me.

“Waarom draagt iemand met een behoorlijk inkomen bij tot de sociale zekerheid? Waarin ligt de legitimering van die zware persoonlijke inspanning? Om verzekeringstechnische redenen is die bijdrage alleen efficiënt voor mensen met een laag inkomen. Mensen met een hoger inkomen kunnen zich een betere sociale verzekering aanschaffen op de vrije markt. Zij kunnen een hogere return krijgen met dezelfde bijdrage.

Anderzijds moet ook wie een mondiaal gerichte sociale ingesteldheid heeft vaststellen dat de bestaande sociale zekerheid erg nationaal werkt en slechts gericht is op mensen die relatief (binnen onze samenleving) sociaal zwak zijn maar op wereldschaal absoluut niet tot de meest behoeftigen behoren.

Zonder het nationale kader, nationale verbondenheid, nationale solidariteit en nationale gemeenschapszin is het leveren van sociale bijdragen moeilijk te verantwoorden. Het noodzakelijke fundament voor de uitbouw van onze sociale zekerheid valt dan weg.

De rijkeren stappen over naar de privé-sector en de mondiaal gerichten verschuiven de klemtoon naar ontwikkelingshulp en ontmantelen daardoor, onbedoeld maar onvermijdelijk, de bestaande sociale zekerheid, vooraleer er een voldoende basis bestaat voor een functioneel en doeltreffend wereldwijd sociaal zekerheidsstelsel.”

Uit de inleiding op “Hoe Vlaams zijn de Vlamingen?”, door Peter De Roover en Eric Ponette, Davidsfonds, 2000

Tekst verschenen op mijn Facebookpagina op 2 november 2019.