“Het enige wat Vivaldi bijeenhoudt is de N-VA”

“Het enige wat Vivaldi bijeenhoudt is de N-VA”

Interview met Le Soir

Na een weekend van controverse binnen de federale meerderheid rekent Peter De Roover af met Vivaldi. De fractieleider van N-VA in de Kamer herhaalt: “Dit land functioneert niet langer, het heeft nood aan opheldering, een hervorming van de Staat.”

De Roover stelt dat de Vivaldi-regering met het einde van de coronapandemie eindelijk haar ware gezicht toont, dat ze door de crisissituatie al die tijd kon verschuilen achter een illusie van eenheid…

We laten de coronacrisis achter ons. De regering, sinds oktober 2020 in het zadel, pakt de draad van haar wetgevende macht op en bevindt zich met het pensioendossier meteen in de problemen. Uw analyse?

De hele coronaperiode was natuurlijk problematisch in termen van volksgezondheid, maar op politiek vlak was het een godsgeschenk voor de regering-De Croo, die het op deze manier "vol kon houden". Lange tijd was er overeenstemming tussen de eerste minister en Frank Vandenbroucke, maar zelfs die hield geen stand. Ook nu zie je het conflict tussen degenen die een strikt beleid wilden en degenen die, zoals wij, aandrongen op een terugkeer naar de normaliteit. De N-VA bleef maar zeggen: het restrictiebeleid, het overmatig gebruik van slordige ministeriële decreten, dit alles vormt een groot probleem, en onze positionering woog zeker op de liberalen, totdat het ook de meerderheid verdeelde. Nu is er de grote comeback van, laten we zeggen, de klassieke politiek, en het is duidelijk dat de belangrijkste lijm die deze regering bijeenhoudt de N-VA is, althans de gedeelde wens om onze partij buitenspel te zetten. Het probleem is dat je niet op basis van een negatief gevoel een land kan besturen. De inhoudelijke leegte van deze paars-groene regering kwam al tot uiting in het regeerakkoord van 2020, een document zonder specifieke inhoud.  

De manier waarop de minister van Pensioenen, Karine Lalieux, vorige week haar geplande hervorming in de media en zonder overleg met de coalitiepartners presenteerde is veelzeggend, alsook de reacties van haar regeringscollega's... Een dergelijk belangwekkend dossier werd niet eens overlegd binnen de regering. Weet je, er wordt veel gepraat over de werkzaamheidsgraad en hoe we die kunnen verhogen, maar hier zou ik zeggen dat we vooral de arbeidsparticipatie van de heer De Croo hebben verhoogd... Hij heeft heel wat werk om deze brokken weer aaneen te lijmen.

Denkt u dat de regering het liedje uitzingt?

Ik ben Madame Soleil niet. De grote vraag is: wat is het belangrijkste voor de christendemocraten en de liberalen? Hun ideeën en hun programma's, of het behoud van Alexander De Croo in de Zestien? Ze moeten kiezen, want het is duidelijk dat mevrouw Lalieux de liberalen en de CD&V vraagt om het verleden te verwerpen, en de vooruitgang die geboekt is onder de vorige regering teniet te doen.

De hervorming van de minister van Pensioenen is bedoeld om sociale correcties aan te brengen.

Dat mag zo zijn, maar in haar voorstel is er niets terug te vinden dat stabiliteit kan geven aan het systeem, of de financiering ervan op lange termijn kan garanderen. Dit is geen structurele hervorming. Voeg daaraan toe dat de overheid, in plaats van zich te richten op de werkgelegenheidsgraad, vooral inactiviteit organiseert door de uitkeringen te verhogen en de toegang tot pensioenen opentrekt zonder dat men daarvoor moet hebben gewerkt, enz.

Momenteel zitten we teveel in een binair model, het is ofwel ja of nee... Kun je blijven doen wat je al 20 of 30 jaar doet of niet? Als dat niet het geval is, val je uit de boot en dat waarschijnlijk voor de rest van uw carrière. Een ongeschikt rigide systeem. Het idee om professioneel actief te blijven is voor veel mensen belangrijk, voor hun eigen welzijn alsmede voor de samenleving in zijn geheel.

Als u de agenda mocht bepalen, wat zou dan vandaag uw prioriteit zijn?

De arbeidsmarkt. Het verhogen van de werkzaamheidsgraad is dé voorwaarde voor een stabiele begrotingssituatie en een houdbare sociale zekerheid.

Arbeidsmarkt dus. Met welke maatregelen?

De degressie van bijvoorbeeld werkloosheidsuitkeringen; wetende bovendien dat de N-VA zelfs voorstander is van een beperking van de toelagen in de tijd. Nogmaals: alles moet in het werk worden gesteld om te voldoen om de vraag aan arbeidskrachten af te stemmen met het tekort aan aanbod en het nemen van risico's en toegang tot activiteiten aanmoedigen. Ik voeg eraan toe: we moeten de regeling omtrent werkongeschiktheid hervormen door mensen die het moeilijk vinden om hun baan te blijven uitoefenen nuttig te heroriënteren. Tegenwoordig hebben ze vaak geen andere keuze dan hun baan op te zeggen en zich arbeidsongeschikt te laten verklaren. Dat is niet acceptabel. Er moeten alternatieve formules worden gevonden zonder dat risico te lopen hun sociale zekerheid en natuurlijk hun gezondheid te verliezen. Dit zijn de prioriteiten.

U zei eerder dat de "lijm" van de meerderheid de N-VA is. Is het niet meer de angst voor het Vlaams Belang?

Dat zou kunnen, maar hoe meer we over Vlaams Belang praten, hoe belangrijker het Vlaams Belang wordt... We kunnen blijven ophef maken maken over het Vlaams Belang, maar dan vervul je een self-fulfilling prophecy. Het beste middel tegen extreme partijen blijft goed bestuur. Als de overheid niet in staat blijkt te zijn het land degelijk te besturen en de problemen van de samenleving op te lossen, ja, dan kan dat positief zijn voor het Vlaams Belang. En voor de PTB in het zuiden van het land. Dat stoort duidelijk de PS, die daarom nu zo sterk de linkse kaart trekt.

Blijft u overtuigd van de noodzaak van een ingrijpende staatshervorming?

Het systeem zoals het is werkt niet. Er zijn twee opties: herfederaliseren of regionaliseren. Waar ik bang voor ben, is dat beide dynamieken, die je tegelijkertijd ziet optreden, een kwalijke status-quo veroorzaken. Voor ons moet de volgende staatshervorming fundamenteel zijn. Als de nodige  meerderheid voor dit doel niet wordt gevonden, blijven we met dit status-quo zitten en dat zal dramatische gevolgen hebben.

Nu we het over het 'systeem' hebben schieten me de woorden van Alexander De Croo in een  interview in Het Laatste Nieuws te binnen over de regeringsvorming: "Wij zijn de zevende partij(...) Als eerste minister zonder slagkracht ben je de dweil van je regering." Die voorspelling is alvast uitgekomen. 

Meer in het algemeen zien we nu een echt grote kloof tussen burgers en de politieke wereld; vooral de jeugd mengt zich op andere manieren in het maatschappelijk debat… Inspireert u dat?

Dit is een fundamentele vraag die ik niet in korte tijd kan beantwoorden.

Graag enkele elementen…

Mensen hebben de indruk dat de politiek niet meer weegt, omdat er een machtsoverdracht is naar niet-democratische instellingen: het Europese niveau, technocraten in instituten als het IMF,... Het uit handen geven van de beslissingsmacht van democratische staten om fundamentele keuzes te maken, bevestigt de burger in zijn gevoel dat de politiek onmachtig is.

U vergeet de overdracht aan economische machten, vaak multinationals, denk aan Gafa (Google, Amazon, Facebook en Apple, red.).

Daar heeft u gelijk in, de budgetten van sommige bedrijven zijn groter dan die van sommige staten... We spreken over landen zonder grondgebied, zeer ingewikkelde entiteiten om te bereiken in termen van wetgeving. Ik denk niet alleen op internationaal niveau: tijdens de pandemie kreeg je de duidelijke indruk dat de experts de beslissingen namen en dat de politici hen al te blind volgden.

Dus ja, de vraag rijst: wat is de overheid? Wat is het parlement en welke rol willen we onszelf aanmeten? Als parlementariër is de teloorgang van het parlementaire debat iets wat mijn zeer ongerust maakt. Het hele idee van democratie zoals we het de laatste twee eeuwen hebben geïnterpreteerd is in gevaar. Het is helemaal niet zeker of het concept van democratie het zal overleven.  Dit is een fundamenteel probleem, dat veel verder gaat dan de cesuur oppositie versus meerderheid.

Dit artikel verscheen in Le Soir op 4 september 2021.

Labels