Nu de eerste week van het nieuwe jaar er op zit, wordt het de hoogste tijd om mijn terugblik op 2016 af te ronden met dit tweede deel (zie deel 1) zodat we ook gewoon aan 2017 kunnen beginnen. Over communautaire stilstanden en begrotingstekorten bijvoorbeeld en over de N-VA die, volgens critici, niets veranderde maar wel alles op zijn kop zette.
2016: jaar vol kommer en kwel? Tja, maar ook weer het jaar van verrassende gelijkenissen waar je ze niet verwacht. Een zoektochtje brengt ons bij enkele onvermoede bondgenootschappen die het voorbije jaar aan de oppervlakte kwamen (met enkele leestips uit het eigen archief over de tekst verstopt).
Voor eigen gebruik harkte ik mijn schrijfwerk van vorig jaar bij elkaar. 2016 bleek op dat vlak, niettegenstaande de drukte van het dagelijkse politieke bedrijf, toch een vruchtbaar jaar. Hieronder het woord vooraf als voorproefje. Wie wil bestellen: zie onderaan.
Op het CD&V-congres zetten de leden de deur open naar herfederaliseringen, terugkeer naar meer België dus. Het ongenoegen is terecht, de oplossing brengt ons alleen maar meer van hetzelfde geknoei.
Fidel Castro was niet alleen één van de meest kleurrijke figuren van de 20e eeuw, hij was ook een leermeester voor mij. Van hem leerde ik waarom er overtuigende pragmatische redenen zijn het in theorie zo veelbelovende socialistische pad niet te bewandelen.
We kampen met een begrotingsprobleem en volgens sommigen ligt dat aan de inkomstenzijde (lees Van Overtveldt haalt onvoldoende geld binnen). Er is inderdaad een probleem met overheidsinkomsten maar wel één van een heel andere aard: de overheid haalt te veel binnen.
Toen ik in de zomer de vraag stelde of we wel scherp genoeg reageren op uitingen van sympathie voor IS (Islamitische Staat) was voor sommigen het kot te klein. Het debat werd bij ons grotendeels ontweken. Maar deze week bekende de Duitse minister van binnenlandse zaken alvast duidelijk kleur. Ook in andere landen vinden we stof tot nadenken.
Zwarte Piet stond de voorbije dagen centraal in een breed maatschappelijk debat. Het was leerrijk, bijvoorbeeld om vast te stellen dat aan de linkerzijde ook graag populistisch wordt ingespeeld op onderbuiken.
Waarnemers menen een nieuwe N-VA-bocht ontdekt te hebben. De code van het grote geheim van onze partij zou gekraakt zijn. Edoch, als er al sprake is van een bocht, dan deze waar de waarnemers wat al te kort door gaan.
Slecht nieuws is zoveel geloofwaardiger dan goede tijding maar mocht het u zijn ontgaan: we mogen best trots zijn op de sociaaleconomische resultaten van het regeringsbeleid.
