Claus Schenk von Stauffenberg

Claus Schenk von Stauffenberg

 

Toch even de aandacht op vestigen: vandaag 75 jaar geleden ontsnapte Adolf Hitler ternauwernood aan de dood bij de ontploffing van een aktetas met explosieven. Enkele officieren overleefden de aanslag niet, de Führer kwam er met enkele schrammen van af. Stof voor veel ‘what if?’-speculaties uiteraard.

De tas werd onder de tafel geschoven door kolonel Claus Schenk von Stauffenberg. Reeds ‘s anderendaags zou hij met zijn kompanen geëxecuteerd worden als straf voor de mislukte aanslag.

Stauffenberg, zwaar gewond toen hij streed in Rommels Afrikacorps, was telg uit een oud Beiers adelijk geslacht, overtuigd katholiek en conservatief. Net daarom keerde hij zich af van de (om een hedendaagse term te gebruiken) ‘populistische’ Hitler met diens jodenpolitiek en overspannen expansiepolitiek, die zo botste met het machtsevenwichtsdenken dat Stauffenbergs conservatisme schraagde.

De gedistingeerde en charismatische edelman-officier Stauffenberg kon - na een korte periode van sympathiserende belangstelling in de jaren ‘30 - alleen maar minachting opbrengen voor de degenererende stokebrand Hitler.

In 1942 ontmoette Stauffenberg de Führer. Hitler probeerde ‘zoals altijd wanneer hij een nieuw gezicht tegenover zich zag, Stauffenberg te fixeren met zijn doordringende, uitdagende blik. Iedereen sloeg in zo’n geval zijn ogen neer, maar Stauffenberg liet zich niet imponeren en beantwoordde Hitlers blik. Volgens de aanwezigen was het de Führer die uiteindelijk zijn ogen neersloeg...’
Stauffenberg, die geen last had van gebrek aan zelfvertrouwen, merkte op: “De man is een tovenaar. Hij had míj bijna gehypnotiseerd!”

Toen hij Hitler op 7 juni 1944 weer ontmoette, restte slechts walging. Stauffenberg aan zijn vrouw, op haar vraag of Hitlers ogen een magische kracht hadden: “Nee. Totaal niet.” ‘Hitler had een “omfloerste” blik gehad. Goering droeg make-up en het hoofdkwartier van de Führer ademde een “muffe, verlammende, verrotte en gedegenereerde” sfeer. Alleen Albert Speer, de minister van bewapening, had een normale indruk gemaakt. Alle andere leden van de nazi-hiërarchie waren “regelrechte psychopaten”.’

Op den duur dwong Stauffenbergs geweten hem tot hoogverraad, de ultieme stap voor de gelovige en behoudsgezinde edelman.

Stauffenbergs laatste woorden vóór de executie zouden geweest zijn: “Es lebe unser heiliges Deutschland!” Ook als dat niet waar is, het zou perfect gekund hebben.

Volgens andere bronnen waren zijn laatste woorden naar een gedicht van zijn leermeester Stefan George: “Es lebe unser geheimes Deutschland”.

 

Tekst verschenen op mijn FB-pagina op 20 juli 2019.

Foto: Kaft van het boek dat ik in 1994 kreeg van de Algemene Raad van de Vlaamse Volksbeweging n.a.v. de vijfde verjaardag van mijn voorzitterschap. De citaten komen hier uit.

Labels