WAT BEZIELT?

WAT BEZIELT?

Vandaag zou mijn vader, met voorsprong mijn belangrijkste politieke rolmodel, 90 worden. Verder dan 83 is hij echter niet gekomen. Bij zijn overlijden schreef ik een stukje voor Doorbraak over wat hem - en op die manier ook mij - heeft bezield. Ik deel het hier graag voor zijn verjaardag. (Ik heb hier in Brussel niet eens een foto van hem ter beschikking, vandaar de illustratiekeuze.)

<inleiding door de redactie.> Op 8 augustus overleed Jos De Roover (°1926), de vader van Peter. In zijn maandelijkse Vrijspraak staat Peter stil bij z’n vaders bezieling. De Doorbraak-redactie denkt in dankbaarheid terug aan Jos en leeft diep mee met het verlies van de familie De Roover.

Het ligt in de natuur der dingen en je weet dat het komt, maar wanneer je dan mee je vader ten grave moet dragen, dan blijft het toch even schrikken. Ook als het onvermijdelijke al een tweetal weken duidelijk was. Te vroeg is het natuurlijk altijd. De daaropvolgende tijd ontkom je niet aan de dwingende vraag: ‘wie was deze man?’. Familiaal en karakterieel, natuurlijk, maar in mijn geval ook: ‘wie was deze flamingant; wat heeft hem bezield?’.

Hij werd actief in de prille naoorlogse Vlaamse Beweging. Na het debacle van de koningskwestie, waar hij zich als katholiek én als Vlaming dubbel bedrogen voelde, vloog het tricolore speldje dat hij droeg als leopoldist definitief van de kraag. Hoewel er geen bruin spatje kleefde op het oorlogsblazoen, noch het zijne, noch dat van de rest van de familie, nam hij deel aan de eerste amnestiebetoging, om er daarna geen enkele meer te missen. Via het federalisme evolueerde hij tot volbloed separatist.

Het was een geschonden rechtvaardigheidsgevoel dat hem in Vlaamsgezinde en later Vlaams-nationale richting dreef. Voor hem telde onze familie – voor zover ik weet en de overlevering er melding van maakt – geen flamingantische traditie. Hij begon er aan en dan komt de volgende vraag bij me op: ‘waarom ben ik in zijn spoor spoor getreden?’ Hoe is hij er in geslaagd de bezieling over te brengen op zijn zoon?


Het was een geschonden rechtvaardigheidsgevoel dat hem in Vlaamsgezinde en later Vlaams-nationale richting dreef.

 


Als ik daar over nadenk, kom ik terecht in een vierhoek. De eerste hoek spreekt voor zich. Hij kon niet zwijgen over de Vlaamse zaak. Het thema was alomtegenwoordig doorheen mijn hele jeugd. De symboliek ontbrak niet, en het mee opstappen als kleine garnaal in betogingen doet iets met een mens. Maar dat zou niet hebben volstaan. De tweede hoek vormde zijn rationele benadering. Iets was niet zo omdat het zo moest zijn. Hij gaf tekst en uitleg. Gaf inzicht in zijn vlijmscherpe redeneringen en argumenten. Zijn ‘geloof in de goede zaak’ was onderbouwd. Hij gaf een denkkader mee en dat bleek ook (meestal) te kloppen. Hoek drie was het totale gebrek aan drammerigheid. Hij dompelde onder, maar verdronk me nooit in dogma’s en liet de nodige ruimte om er zelf op voort te bouwen. Steeds zorgde een gezonde portie relativering voor de nodige rust in het denken. Het vierkant werd vervolledigd door zijn rechtlijnigheid. Zijn flamingantisme was geen pose, was beredeneerd, maar niet berekend. Zijn denken en doen sloten haarnauw op elkaar aan, wat zijn politieke overtuiging een enorme geloofwaardigheid gaf. Hij was een flamingant zoals er zo velen waren: niet omdat het hen voordeel bracht – in tegendeel soms – maar omdat het juist was.

Zo’n dagelijks voorgeleefd voorbeeld bezielt, door de zuiverheid er van. Overtuiging, onderbouwing, vrijheid van denken en consequentie: zo’n combinatie inspireert, over de generaties heen. Ik ben hem er heel erg dankbaar voor.


Doorbraak, 15 september 2009, hier geplaatst op 23 juni 2016.

 

Foto: “In het Engels?", draait hij zich nu om in zijn graf. "'Vintage?', noem het dan gewoon ouderwets”, zou hij bij leven ieders voeten weer op de grond zetten.

TIP: Dankzij internet kunnen wij ook veel mensen bereiken buiten de klassieke media om. Help daarbij en deel dit artikel. Gewoon op de knop hieronder drukken.