Een dagje uit naar Gaza

‘Nu liever geen politiek, even het bezoek laten zakken’, verweer je jezelf dan. Journalisten dringen aan. Maar Gaza deed me vandaag niet in eerste instantie aan politiek denken. Politiek wil analyseren en, als het even kan, oplossingen aanbieden. Is nodig en komt er wel van. Gaza kroop vandaag echter meer naar het hart dan naar de hersenen en had ook meer impact op het eerste dan op het tweede. Want weten deed ik het al wel allemaal, gezien had ik het nog niet.

Gaza, dat waren kinderen. Heel veel kinderen. Massaal veel kinderen, kinderen zoals wij ze nooit zien. Kinderen, spelend, wandelend, hangend, ruimend tussen puin. Gaza, dat is puin. Heel veel puin, in sommige wijken alleen puin. Puin en ezels. Ezels die karretjes trekken met daarop… puin, geruimd door… kinderen. Wat geen puin is en dus nog recht staat is, even grijs. Gaza is grijs. Betongrijs, ook al scheen de zon, met wolken, te veel wolken.   

Onderkomen ezeltjes, schreef ik dat al?

Fris fruit toch ook. Sinaasappelen en pompelmoezen die zo afsteken in het dominerende grijs dat daardoor nog grijzer oogt. Sinaasappelen en pompelmoezen op karretjes, getrokken door… ezels. Als ze geen puin moeten zeulen. Kogelgaten ook. Gaza, dat zijn kogelgaten in de grijze betonnen gebouwen tussen het puin van de gebouwen die er negen maanden geleden nog naast stonden en er nu naast liggen. In puin. En ook grijs, maar toen nog recht.

Witte strikjes zag ik ook in Gaza. Tussen het grijze puin, in het haar van meisjes die van school kwamen. Jonge meisjes die, in tegenstelling tot hun moeders en oudere zussen, hun mooie haar nog wel mogen laten zien en het doen contrasteren met het deprimerende omringende grijs door hun witte strikjes. In evenwicht met hun witte tanden die ze, ondanks alles, toch nog bloot lachen. Hun broertjes ruimen intussen puin, vullen de karretjes van de ezeltjes. Onderkomen ezeltjes, schreef ik dat al? Niet nodig, kan je zelf wel veronderstellen.

Posters ook. Op stukken muur die nog rechtstaan of op scheve wanden die nog net niet zijn ingestort. Posters van… (ik ging het niet over politiek hebben) martelaren/terroristen. Wie zwart/wit denkt, weet meteen welke van beide substantieven moet geschrapt worden.

Maar Gaza is grijs. Het probleem van Gaza is grijs. De realiteit lijkt zwart/wit. Nuance klinkt er op het eerste gezicht als een scheldwoord; empathie heet er levensgevaarlijk. En toch zal ook de oplossing van Gaza grijs zijn. Maar nu dreig ik toch nog politiek te worden en dat was nu even niet de bedoeling.

Gaza is vooral grijs… en puin ruimen.

Gepubliceerd op 17 februari 2015.

Foto: Gaza vandaag

TIP: Dankzij internet kunnen wij ook veel mensen bereiken buiten de klassieke media om. Help daarbij en deel dit artikel. Gewoon op de knop hieronder drukken.