Zonder de N-VA blijven Vlaamsgezinde analyses zeker theorie

“Wie de zin voor zelfkritiek verliest, verliest snel daarna zichzelf.” Al ontsnapten de voorgaande woorden gewoon stomweg aan mijn eigen klavier, toch klinken ze in die volgorde gepresenteerd als een diepe, doorwrochte wijsheid. Klaar om op een tegel af te drukken. Omdat we allemaal zeer menselijke mensen zijn, voedt zelfkritiek zich trouwens best ook aan kritiek die anderen uiten. Laat daarom verwijten aan het eigen adres of dat van je club bij voorkeur niet ongelezen; een raad die mij als N-VA’er overigens met een tijdrovende nevenbezigheid opzadelt.

Alleen al om die reden ontbreekt De Standaard nooit op mijn steeds meer digitale leestafel. Op de slotdag van februari schreef Bart Sturtewagen in die krant een scherpe commentaar op doen en laten van de partij waarin ik actief ben. Lezen dus, want wie weet drukt die krant de vinger op een zere wonde. Niets mag uitgesloten worden.

Eén zin trok mijn bijzondere aandacht met het oog op een publieke bedenking. Die handelde over twee parlementsleden die ik voorlopig met hun initialen zal benoemen: HV & VW, ook bekend als het onafscheidelijke duo V&W.

V&W werden, dixit Sturtewagen, “uitgedreven” door de N-VA. Eigenlijk namen ze gewoon zelf ontslag, kozen zij op eigen initiatief voor het pad van de verdeeldheid. Ik merk het graag op voor het goede begrip want van een krant die graag uitpakt met factcheckers mag verwacht worden dat ze zelf het verspreiden van alternative facts vermijdt.

Maar laten we ons niet door ‘details’ afleiden, want een volgende zin is interessanter. “Vooral de eerstgenoemde (…) legt haar zwaktes genadeloos bloot.” Lees voor "eerstgenoemde" HV, voor "haar" de N-VA.

Of HV ook echt de zwaktes van de N-VA genadeloos bloot legt, zoals de commentator van De Standaard beweert, daarover kan getwist worden. HV is een verstandige man maar beweegt zich graag ver buiten de parlementaire realiteit, het biotoop waarin een politieke partij haar weg moet banen. Hij heeft wel wat van een instructeur diepzeeduiken die zelf terugschrikt als hij zijn teen in water steekt. Dat neemt niet weg dat de theoretische waarde van sommige van zijn interventies het nuttig maakt om er kennis van te nemen.

Maar iemand die de zwaktes van onze partij naar beweerd zo genadeloos bloot legt, zouden we natuurlijk binnen het eigen huis kunnen gebruiken. Partijpolitiek blijft een zaak van ploegspel en het nederige besef niet altijd zoveel verstandiger te zijn dan de rest van de equipe maar alleen intern weerwerk kan sclerose vermijden en blijft broodnodig. Genadeloze blootleggers zijn dan ook bijzonder waardevol, zeker in de hogere partijorganen. Uit de ideeënbotsing volgt het licht.

HV heeft wel wat van een instructeur diepzeeduiken die zelf terugschrikt als hij zijn teen in water steekt.

Allemaal mooi en wel, ware het niet dat de afkorting HV staat voor niemand minder dan Hendrik Vuye. De N-VA was zo vriendelijk ook hem en zijn kompaan Veerle Wouters in 2014 een parlementszetel te bezorgen. Hij werd daarna opgenomen in de diepste plooien van de schoot van die partij en nam wekelijks deel aan de vergaderingen van die hogere partijcenakels.

Nu wil het bizarre feit dat hij zich daar allerminst liet opvallen als criticus van partijlijn of –beslissingen, laat staan als genadeloos blootlegger van zwaktes. Doorgaans volgde hij de vergaderingen diep gebogen over de Ipad, het gestaar soms onderbrekend voor instemmende gemompel of het formuleren van technische aanvullingen.

Nooit werd hem er de mond gesnoerd, maar evenmin legde hij daar ooit de vinger op echte of vermeende zwerende partijwonden, nooit waaide uit zijn hoek tegenwind, nooit verzette hij zich fundamenteel tegen beslissingen die ter discussie op tafel kwamen. Laat het hier gezegd zijn dat ik het uitermate spijtig vind dat hij ons niet inwijdde in zijn zogenaamde vlijmscherpe inzichten toen hij nog deel uitmaakte van de ploeg. Hij kreeg er nochtans ruimschoots de kans toe maar liet die liggen en wekte de indruk liever te vissen naar complimentjes van de voorzitter.

Tot die ene dag en toen koos hij, zoals gezegd nochtans lid van de hoogste partijgremia, voor de media om zijn ongenoegen te uiten. Het maakt zijn zogenaamd genadeloze blootleggingen vandaag er niet bepaald geloofwaardiger op. Spijtig, heel erg spijtig.

Dat politiek bedrijven in een democratie ook vooral de kunst inhoud te zoeken naar meerderheden en niet het cultiveren van het gebrek daar aan, het verschil inzien tussen gelijk hebben en gelijk krijgen zeg maar, is Hendrik duidelijk ontgaan. Maar ik mis wel de scherpzinnige en inspirerende intellectueel die hij, zoals in het verleden bewezen, absoluut kan zijn maar die zich nu te dikwijls laat leiden door rancuneuze natrapperij.

In de mate hij die eerste rol weer opneemt, zal de N-VA graag gebruik maken van zijn inzichten. In de mate hij ook echt het belang van Vlaanderen wil dienen en niet alleen uit is op applaus bij wie de N-VA graag ziet verdwijnen uit het machtscentrum, zal hij toch af en toe wel eens stilstaan bij de onomstotelijke waarheid dat als er één groep echt nuttig aan de slag kan gaan met die inzichten, het zijn eigen gewezen partij is.

Het blijft een zure waarheid voor hem maar ook na zijn vertrek staat Hendrik nergens zonder de N-VA en dat zal nooit veranderen. Vuye zal die eigen zwakte ook al wel eens zelf genadeloos blootgelegd hebben, ergens alleen voor een spiegel ver weg van journalisten.

Hier geplaatst op 6 maart 2017. 

Foto: Een waarheid als een leeuw

TIP: Dankzij internet kunnen wij ook veel mensen bereiken buiten de klassieke media om. Help daarbij en deel dit artikel. Gewoon op de knop hieronder drukken.

LEESTIP: Belangstelling voor de selectie van mijn schrijfsels uit 2016? Stort 19,95 euro (verzending inbegrepen) op rekeningnummer BE52 4143 3177 6109 met vermelding van uw volledige adres en binnenkort liggen 226 blz. De Roover in uw bus.