Twee pintjes graag

Twee pintjes graag

'Making of' van een verkiezingsfotosessie

Je kon er de voorbije dagen niet naast kijken; de campagnefoto’s zijn er. Een impressie bij de ‘making of’.

 

Wie de voorbije dagen zelfs maar in de buurt van facebook kwam, kan het niet ontgaan zijn. De kandidaten van N-VA hebben hun campagnefoto ontvangen en pakken er breed mee uit. Ik bleef niet achter en smeet hem gisteren de wereld in als bewijs dat fotoshop ook niet alles vermag.  De obligate twee vingers doken overal op. De V van Victory, van Vrede, van Verandering Voor Vooruitgang, van Vanalles. Hier is over nagedacht. Maar ook van twee pintjes graag, zoals menigeen reageerde. Mooi zo, het Vlaams-nationalisme zal gezellig zijn of niet zijn.

 

Bij dit soort zaken ga je niet over één nacht ijs, weet elke communicatiedeskundige. Het beeld maakt de man of vrouw. Die zaterdag in Hoboken toen ik me zelf liet vereeuwigen voor de affiches, bleek de dag dat de hele Antwerpse N-VA-top een gaatje vrij vond in de agenda. Bart De Wever stond net voor mij ingeschreven. Hij zocht tevergeefs naar zijn partijpin. Antwerpse A’s in overvloed maar de N-VA’se V’s zaten in een andere tas. Je kan niet op alles letten. Philippe Muyters schoof kort daarna aan en was vergezeld van een vrouwelijke medewerkerster die moest dienen als adviseur. Annick De Ridder en Liesbeth Homans kwamen zwaar met kledij beladen binnengewandeld en organiseerden een mini-modeshow met de wachtenden als jury. Zuhal Demir had haar keuze thuis al gemaakt en verscheen kant-en-klaar. Jan Jambon droeg zijn das opgerold in de vestzak en haalde die net voor de fotosessie boven. De schminkster had bij de ene kandidaat wat meer werk dan bij de andere om tot een aanvaardbaar resultaat te komen maar hier past enige discretie van mijn kant.

 

Stijladviseur

 

Het trekken van de foto’s duurde niet zo lang, het kiezen van die ene treffende prent daarna vroeg des te meer tijd bij sommigen. Ik mocht vaststellen reeds na enkele weken als partijlid hoog opgeklommen te zijn in de hiërarchie als stijladviseur. Bart riep de hulp in van Annick maar bij de definitieve keuze bleek mijn advies beslissend. Annick zelf en Liesbeth zien in mij ook blijkbaar dé perfecte ‘man in de straat’ en lieten me de knoop doorhakken. En jawel, ook voor Zuhal trad ik op als Laatste Oordeel. Philippe had zijn ‘eigen vrouw’ bij en zag af van mijn diensten. Jan riep mij ter hulp in een bui die het midden hield tussen vertwijfeling en complete desinteresse. Dertig jaar vriendschap dient dan toch ergens voor.

 


‘De V is floe maar de man is scherp’


 

Oh ja, mijn eigen foto, die heb ik ook gekozen en dus gisteren op facebook gezet. ‘Het is de inhoud die telt’, troost een lieve fb-vriendin me. ‘Puur natuur’, schaart iemand anders zich aan mijn kant. ‘Was het aan het waaien?’, vraagt een andere. Neen dus, ik vergat mijn haar te kammen. ‘De V is floe maar de man is scherp’, klinkt het fijn bij iemand anders. ‘Fundamenteel vrolijk’, weet een andere de sfeer treffend samen te vatten.

 

Goed, laat ik dan even de analyse los van een kenner: Het haar ligt niet echt zoals het hoort en dat wijst er op dat je andere dingen belangrijker vindt dan bezig zijn met het oppervlakkige uiterlijk. Zo hoort dat voor een politicus. Ook de wat slordig open vallende hemdskraag  bevestigt dat beeld. Het vest is dan weer wel keurig, spijtig dat het pochetje amper te zien is. De zijrimpels bewijzen dat je lach niet gespeeld is maar spontaan. De ogen vertellen elk een ander verhaal. Het linkeroog lacht, is een beetje stout zelfs, achter het rechter wordt nagedacht. Een mooie combinatie. De stoppelbaard oogt fris genoeg maar ook ongedwongen. …

 

En zeggen dat ik het snelheidsrecord bij het kiezen van de foto die dag zo scherp heb gezet dat het – blijkens de getuigenis van de begeleider enkele dagen later – niet meer in gevaar kwam. Alleen Jan Jambon kwam in de buurt. Ofwel ziet zo’n kenner dingen die er niet zijn  ofwel heb ik echt mijn roeping gemist.

 

Kortom, als het bij de verkiezingen in Antwerpen verkeerd loopt met N-VA, dan zullen de beschuldigende vingers terecht in mijn richting wijzen. Kijken de nummers 1 (Bart), 2 (Zuhal), 3 (ik) en duwer (Jan) van de kamerlijst en de nummers 1 (Liesbeth) en 3 (Annick) van de Vlaamse de kiezers op straat en op pamflet niet overtuigend genoeg aan, dan wachten mij pek en veren op 26 mei. Want die foto’s, die doen het natuurlijk wél of niet. Nooit heeft een tekst van mij zoveel ‘vind ik leuks’ gekregen dan mijn foto. En toch… zijn die doorgaans beter. Tong uitsteken

 

(22 maart 2014)

 

FOTO: detail uit mijn campagnefoto

 

TIP: Dankzij internet kunnen wij ook veel mensen bereiken buiten de klassieke media om. Help daarbij en deel dit artikel. Gewoon op de knop hieronder drukken.

 

Labels